Η σεξουαλική καταπίεση αποτελεί προϋπόθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Γι’ αυτό και απαραίτητη προϋπόθεση της κοινωνικής επανάστασης είναι η σεξουαλική απελευθέρωση. Η σεξουαλική, όμως, επανάσταση προαπαιτεί την καταστροφή της οικογένειας, της πατρότητας και της παραδοσιακής ανατροφής των παιδιών».
Αυτά γράφει, μεταξύ άλλων, στο έργο του «Μελέτες για την αυταρχική προσωπικότητα» ο Τεοντόρ Αντόρνο, από τους επιφανείς εκπροσώπους της λεγόμενης Σχολής της Φρανκφούρτης. Η Σχολή της Φρανκφούρτης δεν αποτελεί πανεπιστημιακή σχολή, αλλά μία σχολή σκέψης (think tank) που δημιουργήθηκε στο μεσοδιάστημα των δύο παγκόσμιων πολέμων στη γερμανική αυτή πόλη και αναπτύχθηκε μετέπειτα της επικράτησης των εθνικοσοσιαλιστών, κυρίως στις ΗΠΑ. Αποδείχθηκε ότι η επίδραση και η επιρροή της στις δυτικές κυρίως κοινωνίες ήταν και παραμένει τεράστια, κυρίως λόγω του καινοφανούς όρου, της «πολιτικής ορθότητας», τον οποίο καθιέρωσε.
Παρά την εκ πρώτης όψεως διαφαινόμενη καλή πρόθεση για την αντιμετώπιση κάποιων διακρίσεων σε βάρος ασθενέστερων πληθυσμιακών ομάδων (λ.χ., άτομα με αναπηρίες), η «πολιτική ορθότητα» δεν άργησε να εκφυλιστεί και να καταστεί κάτι σαν την αστυνομία σκέψης, που περιγράφει ο Τζ. Οργουελ στο γνωστό έργο του «1984».
Στις μέρες μας πια ό,τι αντιβαίνει στις επιδιώξεις της «πολιτικής ορθότητας» φτάνει να διώκεται ακόμη και ποινικά, ενώ στην καλύτερη περίπτωση όποιος εκφέρει μια διαφορετική άποψη φιμώνεται και περιθωριοποιείται.
Πέραν των αυτονόητων περιορισμών που θα πρέπει να υπάρχουν σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, κυρίως ενάντια σε πρακτικές και παροτρύνσεις για τέλεση εγκληματικών πράξεων, ουσιαστικά έχει δαιμονοποιηθεί η διατύπωση ιδεών αντίθετων προς ένα σύστημα αξιών που κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν ακόμη και ενάντια στη φύση του ανθρώπου, ενάντια ακόμη και στις κοινωνικές αξίες που διαμορφώθηκαν με την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας.
Το παραπάνω απόσπασμα από το έργο του Αντόρνο μπορεί να εκτιμηθεί από κάποιους ως μία άποψη ακραία, αλλά το πιθανότερο είναι να αναθεωρήσουν την άποψή τους αυτή αν αναλογιστούν όσα συμβαίνουν γύρω τους. Δεν είναι μόνο η διάχυτη εκπόρνευση των συνειδήσεων διά της προωθούμενης αντίληψης ότι «όλα έχουν την τιμή τους», αλλά και η συνεχής και πολύπλευρη προβολή «επιλογών ζωής» ανάμεσα από πρότυπα που δεν διασφαλίζουν καν τη συνέχειά της!
Η «καταστροφή της οικογένειας, της πατρότητας και της παραδοσιακής ανατροφής των παιδιών» μπορεί να μην έχει επικρατήσει ακόμη, τουλάχιστον σε κοινωνίες που διατηρούν ισχυρά ακόμη ριζωμένο ένα σύστημα παραδοσιακών αξιών με τις οποίες πορεύτηκαν ιστορικά, όπως, λ.χ., η ελληνική κοινωνία, αλλά, δυστυχώς, κερδίζουν συνεχώς έδαφος. Ίσως γι’ αυτό και θα πρέπει να αναθεωρηθούν κάποιες προσεγγίσεις του τύπου «δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του». Σαφώς και θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, από το σημείο τουλάχιστον που αποζητούν πλέον ομόφυλα ζευγάρια αναγνώριση στο «δικαίωμά» τους να υιοθετούν παιδιά. Τόσο η συμβίωσή τους όσο και αυτό που ζητούν είναι κάτι ενάντια στην ανθρώπινη φύση. Η διαφορά είναι στο ότι το πρώτο μπορεί να γίνει σεβαστό, αφού είναι προσωπική τους επιλογή που δεν επηρεάζει άλλους ανθρώπους (προφανώς και θα πρέπει να διέπεται και από ένα σύμφωνο συμβίωσης, που θα κανονίζει, λ.χ., θέματα κληρονομικότητας κ.ά.), αλλά το δεύτερο έχει να κάνει με την ίδια την πορεία της ανθρωπότητας, με την κατά φύσιν εξέλιξή της, με τη φυσιολογική αναπαραγωγή του ανθρώπινου γένους.
Προφανώς και δεν πρέπει να καταστραφούν η οικογένεια, η πατρότητα και η παραδοσιακή ανατροφή των παιδιών για χάρη μιας κατηγορίας ανθρώπων με συγκεκριμένη σεξουαλική ιδιαιτερότητα. Θα πρέπει συνεπώς να γίνει αντιληπτό από τα ομόφυλα ζευγάρια πως, είτε λόγω μιας ορμονικής διαταραχής είτε, πολύ περισσότερο, λόγω μιας προσωπικής επιλογής τους, αποκλείονται από τη δυνατότητα υιοθεσιών και δημιουργίας οικογένειας, κάτι που είτε η φύση είτε οι προσωπικές επιλογές τους το έχουν ήδη αποκλείσει οργανικά.
Οι γραφικές προσεγγίσεις στο πρόβλημα, με εκφράσεις του τύπου «άνθρωποι με κουσούρια» κ.ά., όχι μόνο δεν επιτρέπουν μια σοβαρή και τεκμηριωμένη προσέγγιση στο θέμα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και την πλευρά των ενδιαφερομένων, αλλά δίνουν και το δικαίωμα στους εκφραστές της «πολιτικής ορθότητας» να τις χρησιμοποιούν για την εξ αντιθέτου «τεκμηρίωση» και δικαίωση των απόψεών τους.
*Δημοτικός σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη πόλη ελληνική»
