Στα 36 χρόνια που βρίσκομαι σε αυτή τη δουλειά έχω, δυστυχώς, ζήσει πολλά. Από τότε που χάθηκε στο «Αλκαζάρ» ο αείμνηστος Χαράλαμπος Μπλιώνας έως πριν από λίγες ημέρες, όταν έπεσε νεκρός στη Χαριλάου από μαχαίρι χούλιγκαν ο 19χρονος Αλκης Καμπανός.
- Από τον
Βασίλη Βέργη
Έχω δει και έχω ακούσει τους εκπροσώπους του κράτους, κάθε κυβέρνησης από το 1986 έως σήμερα, να μιλούν με πολιτικό στόμφο για «την υποχρέωση να τελειώσει η οπαδική βία εδώ και τώρα». Έχω καλύψει άπειρες συσκέψεις φορέων, έχω γράψει χιλιάδες λέξεις για τη «λήψη μέτρων» που θα βάλουν τέλος στην αλητεία μέσα κι έξω από τα γήπεδα, έχω γελάσει πικρά κάθε φορά που άκουγα την «είδηση» ότι η Πολιτεία αναμένεται να βάλει λουκέτο στους συνδέσμους. Όπως ακούγεται και τώρα, δηλαδή, έπειτα από «ντου» στις οπαδικές εστίες.
Ξέρετε τι έχω δει στο τέλος; Ό,τι ακριβώς κι εσείς. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Μόνο μαυροφορεμένες μανάδες να θρηνούν τα παιδιά τους, χαροκαμένους πατεράδες να αναρωτιούνται «γιατί» και πάνω απ’ όλα νέα παιδιά να χάνονται. Έχω δει το κράτος, που τώρα «κόπτεται» ότι θα δώσει λύση, να ψάχνει με… διεθνή εντάλματα εκείνους που έκαψαν το σπίτι του πρώην αρχιδιαιτητή Γιώργου Μπίκα, στη Χαλκιδική. Έχω δει το κράτος (ΣΥΡΙΖΑ πρώτα, Ν.Δ. μετά) να ψάχνει με… διεθνές ένταλμα εκείνον που πρωτοστάτησε στη δολοφονική επίθεση κατά του διαιτητή Θανάση Τζήλου.
Σε μία υπόθεση που υπήρχε βίντεο και «δέθηκε» από την πρώτη στιγμή από την Αστυνομία, αλλά ακόμη περιμένουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και, βέβαια, ακόμη ψάχνουν αυτόν που πρωτοστάτησε και την «κοπάνησε» στο εξωτερικό. (Για τους ηθικούς αυτουργούς… ούτε λόγος φυσικά). Όπως συνέβη και στην περίπτωση τουλάχιστον ενός εκ των δολοφόνων του Άλκη. Διεθνή εντάλματα και γι’ αυτόν-ούς…
Έχουν βαρεθεί τα αυτιά μου να ακούν τα ίδια και τα ίδια από δημοσιογράφους που δήθεν ξέρουν και από πολιτικούς που δήθεν θέλουν. Διαρκώς επικαλούνται τη Θάτσερ. Αλλά είναι τόσο ΨΕΥΤΕΣ οι πολιτικοί που λησμονούν το κυριότερο: ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει «πρόθεση Θάτσερ», αλλά μόνο «πρόθεση να αποφύγουν το πολιτικό κόστος». Αρκεί να σας θυμίσω τούτο: Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού της Νέας Δημοκρατίας Γιώργος Ορφανός ψήφισε τον νόμο για το περίφημο «ιδιώνυμο αδίκημα». Εκείνο που έστελνε απευθείας στη φυλακή τους συλληφθέντες για συμμετοχή σε οπαδική βία.
Ήταν ο πρώτος νόμος που ΕΝΩΣΕ τους οπαδούς όλων των ομάδων. Φώναζαν ότι επρόκειτο για νόμο «που έστελνε αθώους στη φυλακή».
Επί της ουσίας όμως ήταν η πρώτη φορά που η νομοθεσία -σκληρή, αυστηρή, αλλά ουσιαστική- έπαιξε καθοριστικό ρόλο για να μπει «στοπ» στην οπαδική βία. Δεν «κουνιόνταν» καθώς είχαν αντιληφθεί ότι το «μέσα» σήμαινε «μέσα». Λίγο αργότερα, όμως, ο νόμος αυτός καταργήθηκε. Όχι από άλλη κυβέρνηση, αλλά από κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Με υφυπουργό Αθλητισμού, ξέρετε ποιον; Έναν άνθρωπο του… αθλητισμού, τον Γιάννη Ιωαννίδη. Μεγάλος προπονητής, αλλά μακράν ο πιο αποτυχημένος υφυπουργός Αθλητισμού. (Ο Αυγενάκης είναι… άλλη κατηγορία!)
Ξέρετε, επίσης, τι έχουν δει τα μάτια μου τούτα τα 36 χρόνια; Ομάδες, ΠΑΕ να στέλνουν δικηγόρους για να καλύψουν νομικά και να βγάλουν από τη φυλακή συλληφθέντες σε οπαδικά επεισόδια. Τον περίφημο «στρατό» ή τον «13ο παίκτη», όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τους οπαδούς, οι οποίοι συνήθως ανήκουν στο οργανωμένο κίνημα.
Αυτό το κίνημα που δεν είδαμε ΠΟΤΕ να προσπαθεί για την αυτοκάθαρσή του, αλλά, αντίθετα, όλο και περισσότερο γίνεται θύλακας παραβατικότητας.
Ξέρετε, επίσης, τι είδα όλες αυτές τις δεκαετίες; Τον Τύπο να «χαϊδεύει» και να αποθεώνει τους «υπέροχους λαούς». Λησμονώντας πως μέσα από αυτούς «ξεπηδούν» οι κατά καιρούς φονιάδες… Γι’ αυτό ένα μόνο ζητώ τούτες τις δύσκολες ώρες, που ολόκληρη η ελληνική κοινωνία θρηνεί για τον Αλκη και απαιτεί δικαιοσύνη. Πείτε όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια. Σεβαστείτε τη μνήμη του, πείτε ελάχιστα και κάντε, επιτέλους, ΠΡΑΞΕΙΣ. Χωρίς να διαφημίζετε τις δήθεν προθέσεις σας, οι οποίες θα χαθούν στη λήθη του χρόνου και το μόνο που θα μείνει θα είναι τα δάκρυα της χαροκαμένης οικογένειας.
Σεβαστείτε τη μνήμη του Αλκη και παλέψτε πραγματικά -κράτος, Αστυνομία, κυβέρνηση, ομάδες, οπαδοί- για να μη χυθεί άλλο αίμα αθώου παιδιού. Στην πράξη, όχι στα λόγια…
