Είναι οριστικό: Στην πατρίδα μας έχουμε πάρει διαζύγιο από την αλήθεια. Έχουμε τη δική μας αλήθεια, δεν χρειαζόμαστε την κανονική
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Και γι’ αυτό δεν ακούμε τι λένε οι ξένοι ηγέτες σε αυτή τη δύσκολη και επικίνδυνη για την παγκόσμια ειρήνη συγκυρία. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν μπήκαμε στον κόπο να σημειώσουμε καν μερικά από όσα ισχυρίστηκε ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν στο διάγγελμα-ποταμό, προκειμένου να δικαιολογήσει την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Ντονμπάς. Πολλοί θεώρησαν ότι επρόκειτο περί μακράς ιστορικής αναδρομής, παρασυρόμενοι από τις αναφορές του Ρώσου ηγέτη στον Λένιν, στον Στάλιν, στους μπολσεβίκους. Ενώ επρόκειτο για κάτι πολύ ευρύτερο: Για τον τρόπο που ασκούν εξωτερική πολιτική οι μεγάλες δυνάμεις στον αιώνα μας, ιδιαίτερα μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ο Πούτιν χαρακτήρισε την Ουκρανία «αποικία» που διοικείται από μαριονέτες.
Δεν ομίλησε θεωρητικά. Πριν από την Ουκρανία διοικήθηκε και η Ρωσία ως αποικία από τη Δύση, στη δεκαετία του ’90, μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ. Τα έζησε ο ίδιος. Η χώρα υπήχθη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καθώς δεν είχε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Τέθηκε, προς τέρψιν της Δύσης, σε καθεστώς χρεοκοπίας. Δεν πλήρωσε μόνο το δικό της χρέος, αλλά κατέβαλε, όπως ανέφερε ο πρόεδρος Πούτιν στο διάγγελμά του, το χρέος τόσο της Ουκρανίας όσο και των Βαλτικών Χωρών, οι οποίες δεν επέστρεψαν ποτέ στη Ρωσία τα περιουσιακά στοιχεία τα οποία της ανήκαν.
Ο πρόεδρος Πούτιν έζησε επίσης την οδυνηρή εμπειρία ο ίδιος να ακούει, ως πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας το 2000, μόλις εξελέγη, τον διευθύνοντα σύμβουλο της αμερικανικής πολυεθνικής εταιρίας Exxon Mobil να του προτείνει την εξαγορά της κρατικής εταιρίας πετρελαιοειδών Γιούκος. Να του ζητά, δηλαδή, να ξεπουλήσει τις πλουτοπαραγωγικές δομές της χώρας του. Ο πρόεδρος Πούτιν είδε επίσης τους ολιγάρχες, που παρακινούνταν και από τη Δύση, να επιχειρούν να τον υπονομεύσουν και να τον ανατρέψουν, όπως ακριβώς έκαναν και με τον πρόεδρο Γιέλτσιν, τον οποίο χλεύαζε δημοσίως σε διεθνείς συνόδους ο πρόεδρος Κλίντον.
Ο πρόεδρος Πούτιν ανακάλυψε ότι στο έδαφος της πατρίδας του λειτουργούσαν και δραστηριοποιούνταν οι γνωστές μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες χρηματοδοτούνταν από γνωστό δισεκατομμυριούχο της Δύσης με σκοπό την αποσταθεροποίηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο,τι ισχυρίστηκε λοιπόν πως συμβαίνει στην Ουκρανία, χωρίς να διαψευστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, συνέβη το 2000 και κατεστάλη στη Ρωσία, η οποία είναι σήμερα μια χώρα κυρία του εαυτού της, εθνικά ανεξάρτητη. Εάν η Ουκρανία δεν αξιοποιείτο ως η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ για να αποκόψει τη Ρωσία από την Ευρώπη και για να τις προκαλέσει ζήτημα εθνικής ασφάλειας στα σύνορά της -όπως ακριβώς συνέβη με το Καζακστάν και τη Γεωργία στη Νότια Οσετία-, ο Πούτιν πιθανόν και να αδιαφορούσε.
Οταν όμως ο «Σεφερλής» της Ουκρανίας, Ζελένσκι, εκλέγεται πρόεδρος με τη βοήθεια της Δύσης για να αποτελέσει πιόνι στη σκακιέρα της, όταν σε ολόκληρη τη χώρα αναπτύσσονται ως εκπαιδευτική δύναμη καμουφλαρισμένοι άνδρες του ΝΑΤΟ, όταν εγκαθίσταται στο Κίεβο και στα περίχωρα αυτού βαρύς οπλισμός με πυραυλικά συστήματα, το βεληνεκές των οποίων φτάνει -όπως ισχυρίστηκε ο Ρώσος πρόεδρος- μέχρι τα Ουράλια Ορη, όταν παράγονται πυρηνικά όπλα και όταν σε όλες τις γειτονικές χώρες -με πρώτη τη Ρουμανία- εγκαθίστανται πυραυλικοί εξοπλισμοί που στρέφονται ευθέως κατά της Μόσχας, τότε η περίπτωση της Ουκρανίας παύει να είναι η περίπτωση μιας κλασικής αποικίας, και για τον Ρώσο ηγέτη μετατρέπεται σε ζήτημα εθνικής ασφάλειας για τη χώρα του. Τι διαφορετικό, άραγε, θα μπορούσε να κάνει; Ποια άλλη αντίδραση θα μπορούσε να έχει;
Ας αναλογιστούμε εμείς οι Ελληνες πώς θα αντιδρούσαμε, αν τα γειτονικά Σκόπια εξοπλιστούν κάποτε στο μέλλον από μια τρίτη δύναμη -αυτό είχε πει δημοσίως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής-, προκειμένου να απειλήσουν την Ελλάδα και να εγείρουν ζητήματα ασφάλειας στα βόρεια σύνορά μας. Ποια θα ήταν, άραγε, η αντίδρασή μας; Θα μέναμε άπραγοι; Η αντίδραση του Ρώσου προέδρου -καταλήγω- συνιστά την εκδίκηση της Ιστορίας. Η Σοβιετική Ενωση έπεσε εξαιτίας της εκτεταμένης διαφθοράς το 1989, αλλά οι ύβρεις και η αλαζονεία, με την οποία της φέρθηκε η Δύση, τη βοήθησαν να σταθεί ξανά όρθια στα πόδια της, μόλις 33 χρόνια μετά.
Δεν μπορώ να μην επισημάνω, τέλος, ότι όλες αυτές οι συγκλονιστικές αλλαγές που σημειώνονται, με την Ευρώπη αμήχανη και ανήμπορη, χωρίς στρατό να αντιδράσει, γίνονται και πάλι με τους Δημοκρατικούς στο τιμόνι των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην τετραετία Τραμπ δεν έγινε κανείς πόλεμος. Ακόμη και όταν ανέλαβε την ηγεσία των ΗΠΑ ο πρόεδρος Μπους Τζούνιορ, η αρχική πρόθεσή του, μέχρι να προκύψει το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, ήταν η εσωτερική ανασυγκρότηση των Ηνωμένων Πολιτειών και η απόσυρσή τους από θέατρα πολέμων, στα οποία τις είχαν παρασύρει οι Δημοκρατικοί. Με πρώτο αυτό της Γιουγκοσλαβίας, όπου το ΝΑΤΟ διεξήγαγε έναν επιθετικό και αιματηρό πόλεμο εις βάρος του έθνους της Σερβίας, το οποίο και αυτό, μετά τη Ρωσία, βρίσκεται κοντά στο να πάρει την ιστορική εκδίκησή του από τη Δύση. Τα τεχνητά κράτη, που έφτιαξαν οι Δημοκρατικοί στην πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης, κινδυνεύουν να διαλυθούν στη Βοσνία/Ερζεγοβίνη, για να αποδειχθεί ότι η περίφημη Συμφωνία του Ντέιτον είναι υπό κατάρρευση. Συμβαίνει, μάλιστα, και το εξής οξύμωρο: Ο Ρώσος ηγέτης κατηγορείται επειδή χαρακτήρισε την Ουκρανία «τεχνητό κράτος», αλλά τι διαφορετικό έκανε η Δύση στη Γιουγκοσλαβία; Ακριβώς το ίδιο. Διέλυσαν τα τεχνητά κράτη υπέρ των εθνοτικών κρατών. Δεν κάνει κάτι διαφορετικό ο Βλαντιμίρ. Τα ίχνη της Μάντλεν Ολμπράιτ ακολουθεί.
Και κάτι τελευταίο: Έχουμε αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί ο κόσμος γίνεται άνω κάτω κάθε φορά που κυβερνούν την Αμερική οι Δημοκρατικοί και πολύ φοβόμαστε ότι, πέρα από μια στρεβλή αντίληψη περί γεωπολιτικής και περί δημοκρατίας, η οποία, εκτός από τα Βαλκάνια, δεν άντεξε ούτε στη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», πρέπει να υπάρχουν και άλλου τύπου συμφέροντα που υπαγορεύουν αυτές τις στρατηγικές. Όχι μόνο πολιτικά, όπως οι ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου, που επίκεινται στις ΗΠΑ, αλλά και άλλα. Η μαζική πώληση όπλων στην Ουκρανία και η συμμετοχή τέκνων κορυφαίων ηγετών της υπερδύναμης στα διοικητικά συμβούλια εταιριών φυσικού αερίου της Ουκρανίας είναι ισχυρές ενδείξεις για την επιβεβαίωση αυτών των ισχυρισμών.
Ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος, άλλωστε, πολλά υπαινίχθηκε στο διάγγελμά του, μάλλον προσβλητικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τον κατηγορήσει ότι λέει ψέματα. Η αλήθεια είναι πικρή: Ο Πούτιν προφανώς και δεν είναι άγγελος δημοκρατίας. Το εξέπεμψε, άλλωστε, και με το θέατρο της συνεδρίασης του εθνικού συμβουλίου ασφαλείας του και με το από στήθους «Μπεν Χουρ» διάγγελμά του. Η αδύναμη Δύση των γερόντων ηγετών και η Ευρώπη των μετριοτήτων, τύπου Σολτς και Μακρόν, βοήθησαν την πολιτική του ανάσταση – του ίδιου και της χώρας του. Οσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες δεν είναι μία ακόμη αφορμή για διδακτισμό, ελιτισμό και αντικομμουνισμό. Αποτελούν μάθημα εθνικής ανεξαρτησίας για όλα τα έθνη του κόσμου. Πώς να προστατεύεις την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική υπερηφάνεια, όταν μια άλλη χώρα χρησιμοποιεί -κρυπτόμενη- το έδαφος μιας αποικίας για να σου κηρύξει έναν πόλεμο στο σκοτάδι και όχι στο φως της ημέρας. Ηγεσία εν τέλει σημαίνει να αναλαμβάνεις δράση πρώτος.
Υστερόγραφο 1: Τι σημαίνει ο όρος «νατοϊκά εδάφη», που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος Μπάιντεν στο διάγγελμά του; Έχουν και οι διεθνείς οργανισμοί έδαφος; Καταργήθηκε το έδαφος των κρατών; Αυτό δεν είναι αναθεωρητισμός;
Υστερόγραφο 2: Αστείο το επιχείρημα όσων υποστηρίζουν ότι παίρνει ο Ερντογάν αέρα απ’ όσα κάνει ο Πούτιν. Στην κρίση του Εβρου, όπου απειλήθηκαν τα σύνορά μας, και στην κρίση του Αιγαίου το 2020 ο Ερντογάν κινήθηκε μόνος, χωρίς να έχει προηγηθεί κανείς Πούτιν. Αφήστε που στην παρούσα διένεξη ο Ερντογάν στηρίζει με drones τους Ουκρανούς κατά της Ρωσίας.
Υστερόγραφο 3: Κωμικό το θέαμα της Δύσης να κατηγορεί την Ευρώπη γιατί δεν διαθέτει στρατό να στείλει κατά της Ρωσίας, καθώς η ίδια δεν επιθυμεί να στείλει, διότι φέρετρα και ενδιάμεσες εκλογές δεν πάνε μαζί. Η Αμερική υπονόμευσε συστηματικά τον ευρωστρατό τη δεκαετία του 2000 για να κρατά την Ευρώπη στο χέρι. Ας μη ζητά τα ρέστα τώρα…
Υστερόγραφο 4: Κωμικό επίσης να πολεμά η Αμερική τον Πούτιν με μεταμεσονύχτια ντοκιμαντέρ της περασμένης δεκαετίας. Είμαστε σε νέα φάση. Χρειάζεται κάτι πιο φρέσκο στον πόλεμο της προπαγάνδας.
Υστερόγραφο 5: Ο Ρώσος πρόεδρος στο διάγγελμά του περιέγραψε κάτι πολύ μεγάλο, την αντίληψή του για την πολιτική κατάσταση στον ζωτικό του χώρο, και κατέληξε με κάτι πολύ μικρό: την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Ντονμπάς. Όσο βλέπει ότι η Ευρώπη και η Αμερική αντιδρούν μουδιασμένα τόσο περισσότερο θα μπαίνει στον πειρασμό να διώξει με πολεμικά μέσα την Αμερική από ολόκληρη την Ουκρανία. Για πρώτη φορά και εγώ αισθάνομαι ότι τους προσεχείς μήνες δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο εισβολής. Ο Ρώσος πρόεδρος δείχνει αποφασισμένος να εκδιώξει την Αμερική από τα σύνορά του, είτε με γραπτή συμφωνία είτε με πολεμικά μέσα. Αν θα του βγει, αυτό είναι άλλο θέμα.
