Ας καθίσουμε λίγο να αναλογιστούμε: Ποιος μεταπολεμικός ηγέτης της Ελλάδας θα έστελνε με τέτοια σπουδή όπλα που μπορεί να στραφούν εναντίον Ρώσων, ενώ μπροστά του έχει πλείστες όσες άλλες επιλογές για να βοηθήσει την αμυνόμενη Ουκρανία (ανθρωπιστική βοήθεια, οικονομική βοήθεια, φιλοξενία προσφύγων).
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; Μα, αυτός αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αισχρή συμπεριφορά της «συμμαχίας» απέναντι στην τουρκική εισβολή του 1974 εις βάρος της ανυπεράσπιστης Κύπρου. Ο Ανδρέας Παπανδρέου; Ας γελάσουμε καλύτερα. Ο Κώστας Καραμανλής; Που έβαλε βέτο στο ΝΑΤΟ για τα Σκόπια; Ο Κώστας Σημίτης; Πιθανόν, αλλά, λόγω ιδιοσυγκρασιακής φοβικότητας, δεν θα ήταν από τους πρώτους. Ο Γιωργάκης Παπανδρέου; Ρητορικό το ερώτημα, γιατί αυτός έχει ούτως ή άλλως το ακαταλόγιστο. Ο Τσίπρας; Πολλά μπορούμε να του προσάψουμε, ακόμη και επίκτητο ενδοτισμό έναντι Γερμανών και Αμερικανών, όμως μέχρι εκεί δεν θα έφτανε.
Έτρεξε να το κάνει ο ένας και μοναδικός! Ο πιο καλός ο μαθητής της τάξης. Αλλά ποιον ρώτησε; Τον ελληνικό λαό; Τους πολιτικούς αρχηγούς; Την ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών; Όχι. Με τον ανιψιό του διαβουλεύτηκε, έναν υπουργό Αμυνας πολύ…χαμηλών πτήσεων και έναν αρχηγό ΓΕΕΘΑ, που πιθανόν κολακεύεται από το «καλημέρα» του πρέσβη Πάιατ, ο οποίος όμως, σε κάθε περίπτωση, δεν θα μπορούσε να αντιταχθεί σε μια αμιγώς πολιτική απόφαση. Ομολογουμένως, δηλαδή, πολύ ανεπαρκές… brainstorming για μια τόσο βαριά κίνηση στη διεθνοπολιτική σκακιέρα.
Οι συνέπειες αυτής της ενθουσιώδους πρωτοβουλίας του κυρίου Μητσοτάκη μένει να φανούν. Ο ίδιος πιθανόν προσδοκά ότι η στάση του αυτή, του «σπασίκλα» που τρέχει να χαϊδέψει τα αυτιά της Δύσης, μπορεί να εκτιμηθεί στο μέλλον, όταν χρειαστούμε στήριξη για τις δικές μας δυσκολίες. Θα μου επιτρέψει, όμως, να διαφωνήσω. Γιατί έχει αποδειχτεί ότι όσο πιο δεδομένο σε θεωρούν στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ τόσο λιγότερο σε υπολογίζουν. Αντίθετα, τους επαγγελματίες «απρόβλεπτους», όπως η Τουρκία, τους παίρνουν πολύ σοβαρά και τους έχουν στα «όπα όπα», μη τυχόν αποσκιρτήσουν και πάνε στην απέναντι πλευρά. Διερωτώμαι επιπλέον γιατί τόσο δηλητήριο στις σχέσεις μας με μια υπερδύναμη.
Που μπορεί να μην είναι του γούστου μας, μπορεί να μην ενσαρκώνει τις αξίες μιας δυτικής δημοκρατίας (όπως αυτές που αποφάσισαν τη φίμωση των ρωσικών μέσων ενημέρωσης στην Ενωμένη Ευρώπη…), μπορεί να μην πρωτοστατεί στις εξαλλοσύνες του δικαιωματισμού με τα gay prides, αλλά παραμένει υπερδύναμη. Με έναν λαό φιλικά διακείμενο προς την Ελλάδα και ομόθρησκο (αν και αυτό το τελευταίο δεν νομίζω ότι συγκινεί τον κύριο Μητσοτάκη). Αν θεωρούμε ότι ανεβάζουμε τις μετοχές μας στο παγκόσμιο γεωστρατηγικό χρηματιστήριο προκαλώντας και εξαγριώνοντας τους Ρώσους, που τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα, δεν θα στοιχημάτιζα ότι θα βρεθούμε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Θα καταγράψουμε πάντως limit up αμετροέπειας και δουλικότητας στον ξένο παράγοντα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έρθει η ώρα να εισπράξουμε τα επίχειρα…
