Η πνευματική ένδεια σήμερον και ο διαχρονικός αφελληνισμός άρχονται εκ του βίαιου ακρωτηριασμού της δαψιλούς ελληνικής γλώσσης εκ του διαχρονικού ομφάλιου λώρου της, ήτοι τη γενέτειρά της, την αρχαία ελληνική, και εξικνείται άχρι την παραχάραξη της ελληνικής Ιστορίας διά της υποτιμήσεως της Εθνεγερσίας κατά του επαχθούς οθωμανικού ζυγού και την κατάλυση πάσης δομικής σταθεράς συγκρότησης της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Ο πόλεμος κατά της γλώσσας συνεπάγεται και την απόπειρα διάρρηξης του γόρδιου δεσμού του έθνους μας προς τη δυναμική, πολιτισμική του ταυτότητα ήδη εξ ιδρύσεως του ελλαδικού κράτους, ένθα και ένιοι εκ των πεφωτισμένων της Δύσης μετέπλασαν το όραμα της Μεγάλης Ιδέας περί της ανασύστασης της Ρωμιοσύνης εις την οριοθέτηση ενός εδαφικώς περιορισμένου έθνους κράτους, πλήρως εξαρτημένου και απολύτως ελεγχόμενου εκ των προστάτιδων ανθελληνικών δυνάμεων, μεταφυτεύοντας κατά την οικοδόμησή του (νοείται του ελλαδικού κρατιδίου) επείσακτους θεσμούς κατά πιστή μίμηση της Δύσης, προδήλως όμως απάδοντες της οικείας παράδοσης και πολιτισμικής του ιδιοσυστασίας. Η πολιτισμική αυτή γενοκτονία, διά της ευθείας κατακρεούργησης της ελληνικής γλώσσης, έτεινε ευήκοον ους εις ορισμένα ψευδεπίγραφα ιδεολογήματα της εγχώριας Αριστεράς, η οποία κατέστη αυτοκλήτως το προπύργιο ευθείας επίθεσης και κομματικοποίησης της ελληνικής γλώσσης, εξαρτώντας την από μαρξιστικά ιδεολογήματα, αλλά και χαρακτηρίζοντας ιδίως την αρχαία ελληνική γλώσσα νεκρή γλώσσα και την καθαρεύουσα δήθεν άρρηκτα συνδεδεμένη με την αστική τάξη, τον συντηρητισμό και τον σκοταδισμό.
Απορίας άξιο είναι ότι η Ελλάς βίωσε δύο ασύλληπτα θεσμικά πραξικοπήματα, και δη μεταπολιτευτικά, διά των οποίων σύμπασες οι αλληλοδιαδοχικώς εναλλασσόμενες κυβερνήσεις παρασιώπησαν επιμελώς κατά συναυτουργία και εκ δόλου, αφενός το 1976, διά της καταργήσεως της καθαρεύουσας ως επίσημης γλώσσας του ελλαδικού κράτους, και αφετέρου το 1982, νύκτωρ, διά της καταργήσεως των πνευμάτων και των τόνων.
Οι ανθελληνικοί ετεροκατευθυνόμενοι, υπό των άνωθεν διευθυντηρίων, έχουν καταλάβει άπασες τις καίριες θέσεις εις την ελληνική εκπαίδευση αλλά και εν γένει εις τον κρατικό μηχανισμό και τα πανεπιστήμια, προάγουν τη συκοφάντηση του ελληνισμού και διώκουν απηνώς οιονδήποτε αρθρώσει επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη.
Η εγκάθετη αυτή έμμισθη αστυνομία σκέψεως εξουδετερώνει οιοδήποτε αντιφρονούντα.
Εν κατακλείδι, τιμή και δόξα εις όσους σύγχρονους πνευματικούς ταγούς φυλάττουν Θερμοπύλες, εις εξ αυτών, καίτοι εν αποδρομή, είναι ανυπερθέτως ο τέως πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Αντώνιος Κουνάδης, ο οποίος αποτελεί ένα περίλαμπρο παράδειγμα Ελληνα οραματιστή.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
