Ας βάλουμε κάτω τα πράγματα με ρεαλισμό, να δούμε ποιος ωφελήθηκε έως τώρα, στο διπλωματικό επίπεδο, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία «μέσα» από τον πόλεμο που, δυστυχώς, συνεχίζει να εξελίσσεται.
- Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΡΓΗ
Για όσους, βέβαια, είχαν αμφιβολία η απάντηση ήρθε με τρόπο που δεν χωρά αμφισβήτηση (αλλά γεννά σοβαρό προβληματισμό) προχθές από τη Ρωσίδα Μαρία Ζαχάροβα…
• Η Ελλάδα ήταν, αν όχι η πρώτη, από τις πρώτες χώρες οι οποίες δεν αρκέστηκαν στην αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά έστειλαν και όπλα στους μαχόμενους Ουκρανούς. Η φράση «αμυντικός οπλισμός» προφανώς δεν αλλάζει την ουσία. Ούτε για τους Ελληνες ούτε για τους Ρώσους. Στο εσωτερικό οι αντιδράσεις υπήρξαν πολλές και απόλυτα λογικές. Δεν αναφερόμαστε μόνο στην πολιτική δυσαρέσκεια που ορθά εξέφρασαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ρώτησε, δεν συμβουλεύτηκε, δεν άκουσε κανέναν, αλλά στις αντιδράσεις των απλών πολιτών. Οι οποίοι δεν δέχονται μια Ελλάδα που θα εμπλέκεται ουσιαστικά σε έναν πόλεμο τρίτων, όσο κι αν αυτός «αγγίζει» ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Ελληνας εκφράζεται από την αλληλεγγύη των λαών, επιθυμεί μόνο ειρήνη και όχι πόλεμο, ανοίγει την αγκαλιά του για να υποδεχθεί τους βασανισμένους πρόσφυγες από την Ουκρανία, όμως δεν θέλει καν να ακούσει για εμπλοκή, έμμεση ή άμεση, σε στρατιωτικές διαδικασίες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με αυτή την ακατανόητη «πρωτοβουλία» πλήγωσε (ελπίζουμε όχι ανεπανόρθωτα) τις παραδοσιακές σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας. Οι οποίες, προφανώς, δεν περιορίζονται στον Βλαντιμίρ Πούτιν ή σε οιαδήποτε ρωσική ηγεσία, αλλά έχουν να κάνουν με τα κοινά των δύο λαών σε επίπεδο θρησκείας και ιστορικών καταβολών. Αίφνης ο Ρώσος είδε τον Ελληνα πρωθυπουργό να «μπαίνει μπροστά» σε αποστολή όπλων και να «ποινικοποιεί» τον ρωσικό πολιτισμό με τη δικαιολογία της «σύνδεσής» του με την κρατική ηγεσία. Όλο τούτο θεωρούσαμε ότι θα βρίσκεται στο μυαλό του Πούτιν όταν σιγήσουν τα όπλα και φτάσει η ώρα μόνο για διπλωματία στην Ευρώπη. Όμως τα… μαντάτα ήρθαν πολύ νωρίτερα, με την ξεκάθαρη δημόσια απειλή της Ρωσίας διά της τοποθετήσεως της εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας. Από το πουθενά η Ελλάδα βρίσκεται «μπροστά» στην «κάννη» των ρωσικών όπλων. Επειδή ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης δεν ρώτησε κανένα, δεν πιστεύει -όπως μας είπε- στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών και… έτρεξε πρώτος να στείλει όπλα κατά των Ρώσων! Θυμίζουμε, επίσης, ότι ο κ. Μητσοτάκης ως ηγέτης χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης συμφώνησε από την πρώτη στιγμή στις κυρώσεις (και στον υψηλό βαθμό αυτών) με τις οποίες η Δύση «πλήττει» τη Ρωσία. Ηταν κάτι το οποίο όφειλε να πράξει και προφανώς ουδείς στο εσωτερικό τον μέμφθηκε. Η αποστολή όπλων, όμως, υπήρξε μέγιστο λάθος, το οποίο ελπίζουμε να μην «κυνηγήσει» τη χώρα μας στο παρόν και να μην υποθηκεύσει το μέλλον της.
• Πάμε τώρα στον Τούρκο, ο οποίος μέχρι στιγμής παίζει εξαιρετικά το δικό του «σκάκι», πετυχαίνοντας να τα έχει καλά «και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα». Δηλαδή, ούτε τους Ρώσους δυσαρεστεί ούτε τη Δύση. Ταυτόχρονα ο Ζελένσκι τον αποθέωσε δημόσια, ενώ η Τουρκία προβάλλει εαυτόν και ως «γη συνομιλιών» προσφερόμενη να φιλοξενήσει για ουσιαστικές διαπραγματεύσεις τους υπουργούς Εξωτερικών των δύο χωρών. Ολα αυτά προσέξτε πώς συνδυάζονται: Ναι μεν έκλεισαν τα Στενά για τα πολεμικά πλοία, αλλά ταυτόχρονα η Τουρκία δεν συμμετείχε στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Με αυτόν τον τρόπο δεν επλήγη οικονομικά, όπως αντίστοιχα συμβαίνει με την Ελλάδα. Αντί ο Ερντογάν και η Τουρκία να είναι στριμωγμένοι για τους δικούς τους «αναθεωρητισμούς» και κυρίως για το γεγονός της παράνομης -επί 48 χρόνια- κατοχής της Κύπρου, έχουν κερδίσει έναν ρόλο απόλυτης αποδοχής των δύο πλευρών, δίχως σε καμία περίπτωση να πλήττονται τα συμφέροντά τους και οι σχέσεις τους τόσο με τη Ρωσία όσο και με τους ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ευρώπη. Ούτε, φυσικά, να… κινδυνεύουν.
Ποιο είναι, λοιπόν, το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω; Οτι ο «χρήσιμος χαζός» δεν κέρδισε ποτέ! Οποιος δεν το καταλαβαίνει και… τρέχει να φορέσει αυτό το «κοστούμι» γίνεται απλά ο «Φόρεστ Γκαμπ» της διεθνούς πολιτικής σκηνής!
