Ο αμείλικτος ρεαλισμός περί της ελλείψεως πολιτικής διπλωματίας περί του μέλλοντος της τάλαινας πατρίδος μας και του καθημαγμένου λαού μας καθίσταται μία επώδυνη πραγματικότητα του αντεστραμμένου κόσμου μας. Εξ αφορμής του αποκηρυκτέου πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, η Ελλάς, ανήκουσα προδήλως απαρεγκλίτως εις την Δύσιν, έσπευσε πανηγυρικά, μη σταθμίζοντας, φρονώ, το μακροπρόθεσμο συμφέρον του τόπου, να εκδηλώσει την υποστήριξή της προς την Ουκρανία κατά τέτοιο τρόπο, ένθα υποδηλώνεται αυτόχρημα διπλωματική ρήξη με τη Ρωσία.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Το κατά το μάλλον ή ήττον πρόσφορο φρονώ θα ήτο η διατήρηση μίας επαμφοτερίζουσας στάσεως, με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον του τόπου και τις ιδιαίτερες συνθήκες διεξαγωγής του πολέμου με γνώμονα τους διαμορφούμενους νεοπαγούς συσχετισμούς μεταξύ της καινοφανούς ισορροπίας του τρόμου ανάμεσα στους συνασπισμούς αφενός ΗΠΑ – Ευρώπη και αφετέρου της Ρωσίας με Κίνα, Βραζιλία, Ινδία και Νότια Αφρική, δοθέντος ότι η Τουρκία αποτελεί έναν διαχρονικά και νυν μόνιμο εχθρό της πατρίδας μας, καίπερ αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ και τελεί χώρα υπό ένταξη εις την Ευρώπη.
Την έννοια της διπλωματικής διεκδίκησης και τη ισορροπίας σφυρηλατεί κανείς εν τω πράττεσθαι, θωρακίζοντας την πατρίδα του, γεγονός το οποίο καθιερώνει τον ηγέτη της γεωπολιτικής σκακιέρας, δοθέντος ότι ήδη υπάρχει, εις τα καθ’ ημάς, η χαίνουσα και πυορροούσα πληγή του ψευδοκράτους της Κύπρου, εξ αυτού του λόγου απαιτούνται χειρουργικές επεμβάσεις. Αντί όμως μίας δυναμικής παρουσίας της πατρίδας μας, ακριβώς διά τον ως άνω λόγο, η κυβέρνηση υιοθέτησε αμελλητί το δόγμα «η Κύπρος κείται μακράν», ενώ η Ουκρανία κείται εγγύς, προκαλώντας αλγεινή εντύπωση περί των συμφερόντων του έθνους.Ωσαύτως εις το σημείο τούτο άξιο μνείας καθίσταται να υποδεχθούμε δεόντως τους πρόσφυγες του βδελυρού πολέμου, οι οποίοι εκριζώνονται εκ των εστιών τους, διότι συνιστούν πράγματι πρόσφυγες και οφείλουμε να δείξουμε τη φιλοξενία μας και την ελληνική λεβεντιά και ο περί ου ο λόγος διά τους Ουκρανούς καθότι η ασυλία προς έτερες φίλα προσκείμενες χώρες της Ευρώπης διέπονται προσηκόντως από τις διεθνείς συμβάσεις.
Το ερώτημα είναι εάν η κυβέρνηση μας απαντήσει αν πράγματι όλοι όσοι εποικίζουν αδιαλείπτως την επικράτεια επί καθημερινής βάσεως εις διάφορες δομές, (προς του πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας), εις την πλειονότητά τους μουσουλμάνοι, είναι πρόσφυγες, αιτιολογώντας τη χώρα προέλευσης αλλά και τις συνθήκες πολέμου που μαίνεται εις την πατρίδα τους, καθώς και να μας δώσει επαρκείς εξηγήσεις διά την αυθαίρετη κατάργηση της έννοιας του μετανάστη από τον πρόσφυγα ή του μετανάστη ο οποίος εισβάλλει λάθρα, άνευ νόμιμων διατυπώσεων. Η ίδια αντικειμενική πραγματικότητα εκθέτει την κυβέρνηση τώρα ένθα έρχονται οι πραγματικοί πρόσφυγες πολέμου, αλλά ουδεμία μη κυβερνητική οργάνωση ή η βιομηχανία αλληλεγγύης των μηχανισμών αυτών νυν περιμένει τους Ουκρανούς, ως άλλοτε συνέβαινε εις τα ελληνικά νησιά από πλήθος αλλοδαπών αγνώστου προελεύσεως. Η φρίκη του πολέμου εκθέτει τους μηχανισμούς προπαγάνδας και τους σχεδιασμούς υφαρπαγής της Ευρώπης και διάλυσης της εθνικής τους ταυτότητας υπό τους παγκοσμιοποιητές.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
