Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασα κάτι ευχάριστο να έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα, κάτι για το οποίο μπορούμε να είμαστε περήφανοι, κάτι που θα μας έκανε να αναφωνήσουμε «να, επιτέλους κάτι καλό συμβαίνει» και αδυνατώ να σκεφτώ κάτι.
Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Με εξαίρεση την επιτυχία του Τεντόγλου στον παγκόσμιο στίβο, η οποία ως είδηση θάφτηκε μέσα στον οχετό της μιζέριας που κατακλύζει τα media, η Ελλάδα έχει βουλιάξει μέσα στον βούρκο μίας δυστυχίας και ενός εκατομμυρίου προβλημάτων. Και δεν φτάνουν τα δικά μας προβλήματα, κάνουμε εισαγωγή και τα προβλήματα των άλλων. Σε σημείο που η χώρα μοιάζει με καρυδότσουφλο που το χτυπάει το ένα κύμα μετά το άλλο και είναι έτοιμο να βυθιστεί.
Έλλειψη διορατικότητας, κοντόφθαλμες πολιτικές, εξυπηρετήσεις μεγαλοσυμφερόντων, πλήρης άγνοια και αδιαφορία για την ελληνική κοινωνία, τοξική δημοσιογραφία, φτωχός πολιτικός λόγος, χαμηλού επιπέδου δημόσιος λόγος έχουν βυθίσει τους Ελληνες σε κατάθλιψη εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν υπάρχουν πλέον ή δεν προβάλλονται εκείνα και εκείνοι που φώτιζαν την ελληνική κοινωνία με την παρουσία τους, με τα επιτεύγματά τους, με τα όμορφα ελληνικά, το διαυγές πνεύμα, την αμεσότητα και τον μεστό λόγο. Διάφοροι σαχλοί έχουν κατακλύσει τον δημόσιο χώρο, από το βήμα της Βουλής μέχρι τα κανάλια της τηλεόρασης, και ζαλίζουν τον κόσμο με κενολογίες και φτηνό άρτο και θεάματα. Λείπουν οι Ελληνες επιστήμονες που διακρίνονται παγκοσμίως; Λείπουν τα νέα παιδιά που μέσα στην Ελλάδα της μιζέριας επιμένουν να κοιτάνε ψηλά; Λείπουν οι μορφωμένοι άνθρωποι, οι απλοί άνθρωποι του μόχθου που με το παράδειγμά τους παρακινούν μία κοινωνία να προκόψει; Δεν λείπουν. Λείπει η δύναμη που θα τους αναδείξει. Λείπει το ήθος σε αυτούς που θάβουν το καλό, για να αναδείξουν το ευτελές. Και, δυστυχώς, είναι πολλοί.
Με τι, λοιπόν, να χαρεί ο κόσμος; Με τις Πισπιρίγκου; Με τα αυταρχικά και εξευτελιστικά κορονομέτρα; Με τον πόλεμο στην Ουκρανία, με τον οποίο έχουμε εμπλακεί τόσο πολύ μιντιακά, λες και τον διεξάγουμε εμείς; Πιο πολύ χτυπιόμαστε κατά του Πούτιν, παρά κατά του Ερντογάν που έχει καταλάβει και τη μισή Κύπρο και προκαλεί αμφισβητώντας την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο. Και κοντά σε αυτά έχουμε και τους Εφιάλτες. Αυτούς που βγαίνουν συχνά πυκνά να μας πουν «δεν τρέχει και τίποτα αν κάνουμε και καμιά παραχώρηση στην Τουρκία». Στο μεταξύ ανακαλύπτουμε κάθε μέρα και περισσότερο πόσο εξαρτημένοι γίναμε από αυτές τις φοβερές «μεταρρυθμίσεις» που διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας και την ενεργειακή της αυτάρκεια. Ζούμε μέσα σε μία εθνική κατάθλιψη, η οποία δεν φαίνεται να έχει τέλος. Δυστυχώς.
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
