Τα έχουμε ξαναπεί, αλλά μου φαίνεται ότι θα τα πούμε ακόμα πολλές φορές. Ο λόγος στους περιγραφείς ποδοσφαιρικών αγώνων.
Κάποιος είπε: «Με τρεις μπάλες (μπαλιές…), οι παίκτες της “Α” έφεραν την μπάλα στην περιοχή του αντιπάλου». Ήμαρτον πια! Με πόσες μπάλες παίζεται το σύγχρονο ποδόσφαιρο, ρε παιδιά;
Άλλος: «Κυρίεσε, δεσποινίδεσε και κύριοι».
Ένας τρίτος επιμένει να μας ενημερώνει πόσα γκολ έχει βάλει το «ψευτοεννιάρι» (άλλο και τούτο πάλι) με το αριστερό πόδι και πόσα με το δεξί.
Ένας τέταρτος μας λέει το όνομα του ποδοσφαιριστού, όταν εκείνος διώχνει την μπάλα και όχι όταν την δέχεται και άει να βρεις άκρη.
Κύριοι, έχουμε την ασήμαντη νοημοσύνη που απαιτείται για να αντιληφθούμε ότι δεν μπορείτε να γίνετε «Διακογιάννηδες», αλλά βοηθάτε και εσείς λίγο. Λυπηθείτε τα ταλαίπωρα αυτιά μας και αφήστε τα μάτια μας να απολαύσουν το ποδόσφαιρο του Θεού, χωρίς να μας ζαλίζετε με ανούσιες πληροφορίες που αφορούν το γενεαλογικό δέντρο των παικτών και των συγγενών αυτών μέχρι 6ου βαθμού. Κάνετε μία λιτή και ουσιαστική περιγραφή να πιάνει τόπο και κάτι να μένει στον τηλεθεατή.
