Θυμάμαι παλαιότερα, όταν έλεγε κάποιος γραφικός στο καφενείο ότι έρχεται Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, τον κοιτούσαμε με χαμόγελα συγκατάβασης και κουνούσαμε περιπαικτικά το κεφάλι. Γιατί εμείς, που, υποτίθεται, κάτι σκαμπάζαμε περισσότερο από διεθνείς σχέσεις, ξέραμε ότι αυτό είναι αδύνατον να συμβεί.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Μεγαλώσαμε με την «εγγύηση» της πυρηνικής αποτροπής. Αφού και οι δύο διαθέτουν τα όπλα του ολέθρου, αποκλείεται να πατήσει κάποιος πρώτος το κουμπί. Γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με παγκόσμιο ολοκαύτωμα, εκείνο που στα πανεπιστήμια της Εσπερίας διδάσκεται ως η «τρέλα» της «αμοιβαία εξασφαλισμένης καταστροφής» (Mutually Assured Destruction – MAD).
E, λοιπόν, τελευταία έχω αρχίσει να αναθεωρώ απόψεις. Το απίθανο μπορεί και να συμβεί. Γιατί τελικά κυκλοφορεί πολλή τρέλα – στη Δύση, όχι στην Ανατολή… Ξαφνικά, οι Φινλανδοί, λες και τους τσίμπησε μύγα, θέλουν να μπουν στο ΝΑΤΟ. Ποιοι; Οι Φινλανδοί, που πέτυχαν ανενόχλητοι το οικονομικό τους θαύμα και μέχρι πρότινος μας κουνούσαν το δάχτυλο, θέλοντας να μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη. Από ποιον ακριβώς κινδυνεύουν οι Φινλανδοί, πέρα από την ανοησία που κουβαλούν οι πολιτικοί τους; Ας είμαστε ειλικρινείς:
Έδωσαν έναν τίμιο, ηρωικό αγώνα το 1939, που πολύ προσομοιάζει -θα σας έλεγα-με το δικό μας Επος του ’40, και αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν με έναν «κτηνώδη», ιμπεριαλιστή γείτονα, ο οποίος, αφού τους άρπαξε (πληρώνοντας βαρύ τίμημα) το 30% των εδαφών τους, αποφάσισε να τους αφήσει ήσυχους να ζήσουν τη ζωή τους. Υπό τον όρο ότι δεν θα στραφούν αλλού για προστασία. Τους υποχρέωσε, δηλαδή, σε όλα τα ζητήματα διεθνούς πολιτικής που άπτονταν ζωτικών σοβιετικών συμφερόντων, να παριστάνουν… το παγόνι.
Η «φινλανδοποίηση», με τη σειρά της, προσομοιάζει κατά πολύ με την επαίσχυντη στάση κατευνασμού όλων των ελληνικών κυβερνήσεων μετά την περίοδο Σημίτη (πλην εκείνης του Κ. Καραμανλή) προς την Τουρκία. Σήμερα, που ανακαλύψαμε ξανά την αξία των υδρογονανθράκων, δεν τολμάμε να «τρυπήσουμε» λίγο πιο ανατολικά για να μη θυμώσει ο γείτονας. Κάνουμε το κορόιδο σε δεκάδες καθημερινές παραβιάσεις τουρκικών μαχητικών άνωθεν νήσων και ο αξιοθρήνητος πρωθυπουργός σέρνεται στην «Ιστανμπούλ» για να συζητήσει με τον «σουλτάνο» αν… βρέχει στην Καππαδοκία.
Η Φινλανδία, όμως, την έβγαλε καθαρή και μάλλον πιο αξιοπρεπώς από εμάς, γιατί η αναλογία δυνάμεων με την τότε ΕΣΣΔ (που διέθετε και πυρηνικά) ήταν ασυγκρίτως δυσμενέστερη από ό,τι η δική μας, ακόμη και σήμερα, με την Τουρκία. Μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, η χώρα του σκανδιναβικού Βορρά αφέθηκε πλήρως ελεύθερη να κάνει τις επιλογές της. Μπήκε με το σπαθί της, από κοινού με τη Σουηδία, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και πέτυχε ένα άλλο έπος, οικονομικό αυτή τη φορά, με ένα αξιοζήλευτο σύστημα διακυβέρνησης που συνδύαζε κοινωνική πρόνοια, άριστο εκπαιδευτικό σύστημα και έμφαση σε τεχνολογία αιχμής.
Ουδείς την ενόχλησε στην αναπτυξιακή της πορεία και ο πολιτικός της προσανατολισμός αποτέλεσε για τη Ρωσία μια χαμένη και σχεδόν ξεχασμένη υπόθεση. Μέχρι που έσκασε το Ουκρανικό και οι ανεκδιήγητοι, άφρονες ή εθελόδουλοι, Φινλανδοί πολιτικοί αποφάσισαν να πείσουν τον λαό τους ότι η χώρα τους απειλείται! Και ότι θα διασφαλίσει την αποτροπή της απειλής αν μπει στο ΝΑΤΟ, όπως θέλησε να μπει η Ουκρανία. Από κοντά «τσίμπησε» και η «ξαδέρφη» της, η Σουηδία, μια χώρα που έχει να δει πόλεμο 200 χρόνια. Θέλουν, σώνει και καλά, να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Νορβηγίας, που επίσης η μόνη απειλή που γνώρισε στις μέρες μας ήταν από έναν νεοναζί, τον Αντερς Μπρέιβικ, που αιματοκύλισε μια καλοκαιρινή νεανική κατασκήνωση επειδή ακριβώς είχε τα ίδια μυαλά με τα κατακάθια του Αζόφ, αυτά που ορκίζονται σε μυθικές σκανδιναβικές θεότητες και στην ανωτερότητα του «λευκού υπερανθρώπου».
Δεν ξέρω αν κάποιοι κάνουν αστειάκια στις πλάτες των λαών, αλλά ειδικά η Φινλανδία είναι μια χαρά με το σημερινό της διεθνές στάτους. Δεν έχει καμιά δουλειά να μπει στο ΝΑΤΟ, κι ας της τάζει ο αλαφροΐσκιωτος Αμερικανός πρόεδρος F-35 και άλλους λαγούς με πετραχήλια. Αν το τολμήσει, η μοναδική εγγύηση που θα λάβει είναι ότι έμπλεξε. Και μπλέξαμε όλοι μας… Οι Ρώσοι το είπαν: «Δεν σας πειράξαμε τόσο καιρό, αλλά μην ξύνεστε στην γκλίτσα του τσοπάνη…» Σε πρώτη φάση θα μεταφέρουν πυρηνικά στη μεθόριο με τη Φινλανδία. Σε δεύτερη φάση δεν μπορώ να ξέρω τι θα κάνουν, αλλά πείτε μου εσείς: Ποιος «ψυχάκιας» παίζει με τέτοιες πιθανότητες; Και γιατί; Υπάρχει σώφρων άνθρωπος που θεωρεί ότι ο Πούτιν, χωρίς καλά καλά να ξεμπερδεύει αρτιμελής από την υπόθεση της Ουκρανίας, θα βάλει αυτοβούλως και το άλλο του χέρι στη φωτιά, επιτιθέμενος στη Φινλανδία;
Θα ήταν περιττό, νομίζω, να σας πω ότι η Ελλάδα θα όφειλε να αντιταχθεί στο σχέδιο ένταξης της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, χωρίς καμία «συναδελφική» τύψη μάλιστα, αφού οι πολιτικοί της συγκεκριμένης χώρας υπήρξαν άκρως προσβλητικοί απέναντί μας την περίοδο των Μνημονίων, λειτουργώντας ως «λαγοί του Σόιμπλε». Θα ήταν επίσης περιττό να προσθέσω ότι αυτό για την Ελλάδα του Μητσοτάκη, που παριστάνει τον τροχονόμο στις αξιώσεις των ΗΠΑ, της Γερμανίας, εσχάτως και της Τουρκίας, ακούγεται ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Η μοναδική προσωπικότητα στην Ευρώπη που θα μπορούσε να αντιταχθεί σε αυτού του είδους την τρέλα είναι η Μαρίν Λεπέν, που αγωνίζεται να εξηγήσει ότι όλη αυτή η επιχείρηση εξοστρακισμού των Ρώσων από τον πολιτισμένο κόσμο τούς σπρώχνει ολοταχώς στην αγκαλιά των Κινέζων. Αλλά, ξέχασα, αυτά είναι «εθνολαϊκισμός». Οι νατοϊκοί αλαλαγμοί και οι χουλιγκανικού τύπου αντι-ρωσικές κραυγές είναι η «φωνή της λογικής». Μέχρι να μας πέσει η πρώτη βόμβα στο κεφάλι…
