Για να μπορέσει να κυβερνήσει -σωστά αυτή τη φορά- την Ελλάδα ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει πρώτα να «κυβερνήσει» το κόμμα του. Τούτο αποτελεί αυτονόητη προϋπόθεση, πόσο μάλλον σε ένα σύνολο ανθρώπων τους οποίους πολιτικά δεν χωρίζουν λίγα. Σαφώς εκείνο που τους «ενώνει» είναι η εκ νέου προοπτική της εξουσίας.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Την προηγούμενη φορά ο κ. Τσίπρας όχι μόνο δεν μπόρεσε να ελέγξει το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ταυτόχρονα ήταν εκείνος πρώτος που εκτέθηκε στα μάτια των πολιτών – ψηφοφόρων.
Ακόμη μνημονεύεται το περιβόητο «Θα σκίσω τα Μνημόνια με έναν νόμο κι ένα άρθρο», το οποίο εξελίχθηκε, κατά τη λαϊκή αργκό, σε «Έσκισε τα καλσόν»! Επίσης, ουδείς ξεχνάει την οικονομική ταλαιπωρία ιδίως της μεσαίας τάξης, η οποία κλήθηκε να πληρώσει την πρεμούρα του ΣΥΡΙΖΑ να περάσουν όλα όσα είχαν υπογραφεί στα Μνημόνια, στην πλάτη φυσικά των Ελλήνων. Αποτέλεσμα ήταν στο ταμείο να μαζευτούν 36 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά οι τσέπες του κόσμου να αδειάσουν από τη φορομπηχτική πολιτική.
«Έπρεπε να βγούμε γρήγορα από τα Μνημόνια» υπήρξε η δικαιολογία των τότε κυβερνώντων, οι οποίοι το μόνο που πέτυχαν ήταν να… βγουν από την κυβέρνηση. Το χειρότερο, δε; Να μας «φορτώσουν» μία από τις χειρότερες πολιτικές ηγεσίες που γνώρισε ο τόπος στη Μεταπολίτευση, την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Το παράδοξο με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι αυτός, ως κόμμα, έχει πείσει τον κόσμο πως μπορεί τη «δεύτερη φορά» να διαχειριστεί την κατάσταση και να απαντήσει ορθά στα κελεύσματα της εποχής, αλλά ότι περισσότερο μοιάζει να καρπώνεται την απίστευτη κατηφόρα της Νέας Δημοκρατίας. Κι αυτό όχι απότομα, αλλά λίγο λίγο.
Είναι προφανές ότι υπάρχει λογική δυσπιστία στον κόσμο. Όχι για τον κ. Μητσοτάκη. Σε ό,τι αφορά τον σημερινό πρωθυπουργό η ετυμηγορία έχει βγει. Κάθε φορά που ανοίγει ένας φάκελος της ΔΕΗ, κάθε φορά που τσακίζεται ένα σπίτι από την πανδημία ή την ακρίβεια, ο πολίτης συνειδητοποιεί ποιος είναι αυτός που πρέπει να φύγει.
Το θέμα του είναι στο «ποιος θα έρθει». Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, πρέπει, προτού διεκδικήσει ξανά την ψήφο των Ελλήνων για την πρωθυπουργία, να κουμαντάρει σωστά το κόμμα του. Γιατί είναι άλλο η δημοκρατική λειτουργία σε μια παράταξη, οι αντίθετες φωνές, οι διαφωνίες, και εντελώς διαφορετικό τα «μπαϊράκια».
Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό δεν βγήκε σε καλό ούτε ως κυβέρνηση ούτε ως αντιπολίτευση. Κι επειδή οι… Τσακαλώτοι μάλλον αποκλείεται να καταλάβουν ότι χωρίς τον Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε παραμείνει σε μονοψήφια εκλογικά νούμερα, καλό θα είναι να πάρουν το μήνυμα τώρα, νωρίς, προτού έρθει η ώρα για τις κάλπες. Αυτή τη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει τη δικαιολογία της απειρίας. Και έμπειροι, ως κόμμα, είναι και έχουν πάρει το μάθημά τους και οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο κόσμος δεν «τσιμπάει» σε τρελές υποσχέσεις, αλλά θέλει πράξεις. Το κυριότερο, δε, να καταλάβουν πως ο Ελληνας δεν έχει κανένα πρόβλημα να πετάει από την κυβερνητική καρέκλα όποιον τον κοροϊδεύει. Η αλαζονεία του Κυριάκου Μητσοτάκη το βιώνει αυτό με το «ξύλο» των τελευταίων δημοσκοπήσεων…
Για την ώρα το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε ξεκάθαρο νικητή τον Αλέξη Τσίπρα. Και η επικείμενη εκλογή του από τη βάση θα του δώσει τη διεύρυνση την οποία επιθυμεί για να αλλάξει το μοντέλο. Οσο, πάντως, οδεύουμε προς τις επόμενες εκλογές ο κ. Τσίπρας οφείλει να είναι διάφανος. Το μέλημά του πρέπει να είναι ο κόσμος που υποφέρει, όχι οι εσωκομματικές ισορροπίες. Για το τελευταίο όποιος δεν… καταλαβαίνει, μπορεί να δει την πόρτα της εξόδου. Κανένας καλός δεν χάνεται, αλλά ταυτόχρονα όποιος πιστεύει ότι μπορεί έξω από το «μαντρί» είναι μια καλή ευκαιρία να δει τους «λύκους» και να αντιπαρατεθεί μαζί τους…
ΥΓ.: Αυτές οι… βαρύγδουπες εξαγγελίες του Νίκου Ανδρουλάκη ότι κανένα εκ των δύο μεγάλων κομμάτων δεν θα τύχει συνεργασίας του ΚΙΝ.ΑΛ. για να κυβερνήσει είναι τόσο άστοχες αυτή την ώρα που ο κόσμος υποφέρει… Και μοιάζουν τόσο αναχρονιστικές, που καλό θα ήταν να το καταλάβει όσο είναι νωρίς. Διαφορετικά, όταν σφίξουν τα γάλατα θα εκτεθεί…
