Είναι πρόδηλο ότι εν τη πατρίδι μας, εν όψει της πολυπολιτισμικής αποσύνθεσης, η μείζων έκφανση των εορτών, οι οποίες εξικνούνται εκ της Μ. Δευτέρας έως και την Ανάσταση του Κυρίου μας, διά της φράσεως «Χριστός Ανέστη» απαγορεύεται διά να μην θιγεί το όραμα της πανθρησκείας τής επελαύνουσας παγκοσμιοποιήσεως.
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Όλο το δημοσιογραφικό κατεστημένο αρκείται εσκεμμένα και προφανώς κατ’ εντολήν άνωθεν να περιορίζεται εις το ου δετερόθρηκο «Χρόνια πολλά», άνευ υποδηλώσεως την ταυτότητας του ορθόδοξου χριστιανισμού, καίτοι η ζώσα ορθόδοξη παράδοση συνιστά δομικό συστατικό στοιχείο της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας. Ως τούτο άλλωστε συμπυκνούται ευγλώττως εις την προμετωπίδα του ελλαδικού Συντάγματος συνεπάγεται, αλλά και δεσπόζει εις την ελληνική σημαία του εθνικά ανεξάρτητου κράτους μας.
Η Εκκλησία βάλλεται πανταχόθεν και η ζώσα ορθόδοξη παράδοση ολούθε, διότι αφυπνίζει τον κόσμο και του διαπλάθει έναν διαφορετικό, επαναστατικό και αντικαθεστωτικό τρόπο ζωής, ο οποίος ευρίσκεται εις τον αντίποδα της καταναλωτικής ευμάρειας του δυτικού κόσμου. Η ισλαμολαγνεία εν Ελλάδι, η οικειοφοβία και ο αλλοκεντρισμός συνιστούν τάσεις οι οποίες καλλιεργούνται παιδιόθεν εκ των σχολείων, όπου τα παιδιά μανθάνουν την ρητορική μίσους κατά της γλώσσας, της Ιστορίας, της θρησκείας και εν γένει εκτρέφονται ως υποτελείς ραγιάδες, υποταγμένοι εις τις βουλές των τρίτων, υπό το πρόσχημα του ψευδεπίγραφου προοδευτισμού και δίκην του εσμού των συμφερόντων τα οποία εξυπηρετούνται από τους ανθέλληνες πολιτικούς μας.
Η τάση αυτή ακρωτηριασμού της ιστορικής συνείδησης ευνοεί την επικυριαρχία της ιταμής λογοκρισίας και την συνακόλουθη δίωξη των διαφωνούντων, διά της μετελεύσεως παντί τρόπω κοινωνικού στιγματισμού. Παρά το γεγονός ότι προερχόμαστε ιστορικά από την καθ’ ημάς Ανατολή, φορείς του ελληνοχριστιανικού πνεύματος, και παρότι εξ ονόματος του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού εκηρύχθη ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας κατά της ερυθράς ημισελήνου της δεσποτείας του Ισλάμ, τα δομικά υλικά της εθνικής εξεγέρσεως, αποκρύπτεται επιμελώς.
Διαρκούσης της Μεγάλης και Αγίας Εβδομάδος του εκουσίου πάθους του Ενανθρωπήσαντος και διά της θυσιαστικής αυταπαρνήσεως σταυρική θυσίας του Ιησού Χριστού διά την ημετέραν σωτηρία, κλίνουμε με ευλάβεια το γόνυ προς τον Βασιλέα των Ουρανών, προσδοκώντας την Ανάστασή Του, την τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς, ένθα συνέτριψε τον θάνατο με τον θάνατο, μεταλαμπαδεύοντας το ζείδωρο και το ανέσπερο φως της αληθείας περί της ολοσχερούς καταργήσεως του θανάτου. Ως έπος ειπείν, ως αδηφάγοι του πνεύματος και κοινωνοί του θαύματος, ας μη μείνουμε έξω του νυμφώνος Χριστού, ας προσευχηθούμε διά την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου.
Εν κατακλείδι, αύριον κρεμάται επί ξύλον ο εν ύδασι την γην κρεμάσας, στεφάνους εξ ακάνθων περιτίθεται ο των αγγέλων βασιλεύς, ψευδή προφύραν ο περιβάλλων των ουρανών εν νεφέλαις, ράπισμα κατεδέξατο ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ, Ηλοις προσηλώθη ο νυμφίος της Εκκλησίας, λόγχη εκεντήθη ο Υιός της Παρθένου, προσκυνούμεν σου τα πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν!
*Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
