Η μοναδική θετική «παρενέργεια» της ουκρανικής κρίσης στην Ελλάδα ήταν ότι βοήθησε να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Να φανεί δηλαδή επιτέλους ποιοι πραγματικά νοιάζονται για τον τόπο και ποιοι είναι οι αμετανόητοι «φιλήκοοι των ξένων», όπως έλεγε ο Καποδίστριας, που θα πέσουν ακόμη και στον γκρεμό επειδή έτσι τους ζητούν τα αφεντικά τους.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Γκρέμισε αυτή η κρίση τα ιδεολογικά στεγανά που τόσο εντέχνως έχουν διχάσει την ελληνική κοινωνία σε «ζαίους» και «αντι-ζαίους», αναδεικνύοντας στα μεσοαστικά σαλόνια ως μοναδικό θέμα συζήτησης τους Πολάκηδες που θέλουν να ξανακάνουν γιουρούσι στην εξουσία και τους… Ψαριανούς ή τον Αδωνι που τάχα την υπερασπίζονται.
Την ώρα που η χώρα κατά κυριολεξία «πωλείται», σε όλα τα επίπεδα, είναι εντελώς αποπροσανατολιστική αυτή η κουβέντα. Στο κάτω κάτω κάθε κόμμα έχει τον τρελό του χωριού που δεν μπορεί να κρατήσει τη γλώσσα του και παράλληλα η πολιτική ζωή αναδεικνύει τσανακογλείφτες τύπου Ψαριανού ή Αδωνη, που μεταμορφώνονται εν μια νυκτί για τις ανάγκες του ρόλου τους.
Αλλά ευτυχώς όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας συνειδητοποιούν ότι αυτός, ο ποδοσφαιρικού τύπου, σκυλοκαβγάς δεν είναι το πρόβλημα της Ελλάδας. Γιατί η χώρα δεν πωλείται μόνο από τους μεν ή από μόνο από τους δε. Πωλείται από ολόκληρο το κοινοβουλευτικό σύστημα, που φαίνεται να έχει προσκυνήσει αξίες και αρχές εντελώς έξω από εθνικό πλαίσιο αναφοράς. Υπακούει δηλαδή σε ξένα κελεύσματα, βαφτίζοντας την υποθήκευση της χώρας (πολιτική, οικονομική και γεωστρατηγική) είτε «ιστορική αναγκαιότητα» είτε «μοναδική ρεαλιστική επιλογή».
Έχουν αρχίσει και ενοχλούνται πολλοί Ελληνες από αυτόν τον νέο δωσιλογισμό που εκδηλώθηκε απροσχημάτιστα στην περίπτωση της ουκρανικής κρίσης. Οταν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, με την τιμητική εξαίρεση του ΚΚΕ και της Ελληνικής Λύσης, έγειρε μονόπαντα υπέρ αβασάνιστων επιλογών, ιδιαίτερα εκείνων που βρήκαν αντίθετη τη συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης (αποστολή οπλισμού – πρόσκληση Ζελένσκι).
Μια περιπλάνηση στα social media, που προσωπικά αντιπαθώ, αλλά μπροστά στην γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα των εκμαυλισμένων μέσων ενημέρωσης προσφέρουν τη μοναδική διέξοδο ελεύθερης έκφρασης, θα σας πείσει για του λόγου το αληθές. Ειδικά στο twitter, που αποτελεί τη βασικότερη πλατφόρμα ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων για θέματα εσωτερικής και διεθνούς επικαιρότητας, έγινε μια μικρή επανάσταση.
Κάποιοι που παρίσταναν όλον αυτόν τον καιρό τους πατριώτες και τους υπερευαίσθητους στα θέματα της λαθρομετανάστευσης και των τουρκικών προκλήσεων, όταν πέταξαν τις μάσκες και αποκάλυψαν το σκληρό φιλοατλαντικό τους πρόσωπο, κυρίως όμως την πραγματική κομματική τους προσήλωση, έχασαν τους μισούς τους followers. Γιατί στήριξαν με χουλιγκανικό φανατισμό τις ανεύθυνες επιλογές Μητσοτάκη και επιδόθηκαν σε ένα άνευ προηγουμένου αντιρωσικό υβρεολόγιο, λες και είναι αυτοί που πολεμούν στο Ντονμπάς, όχι οι Ουκρανοί.
Γρήγορα η συζήτηση «οπαδοποιήθηκε» στο γνωστό δίπολο «ζαίοι – αντι-ζαίοι» ή, αν θέλετε, «μπολσεβίκοι – δεξιοί», παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ στο Ουκρανικό ελάχιστα διαφέρει από αυτήν του Μητσοτάκη και επιπλέον η (πραγματική) θέση του Μητσοτάκη για τα Σκόπια και τις Πρέσπες ελάχιστα διαφέρει από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ούτε οι «ζαίοι», που αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ευλύγιστοι στις απαιτήσεις της Δύσης, είναι ακριβώς κομμουνιστές ούτε οι φανατικοί «αντι-ζαίοι», σημερινοί ψηφοφόροι του Μητσοτάκη, είναι δεξιοί. Το έχουν καταλάβει και οι πέτρες.
Γι’ αυτό και τούτη τη φορά οι περισσότεροι δεν τσίμπησαν στην ποδοσφαιροποίηση. Το Ουκρανικό και οι προεκτάσεις του για το μέλλον μας απέχουν πολύ από το αν ο Πολάκης πήγε να δείρει τον Άδωνι ή από το αν έμαθε αγγλικά ο Αλέξης.
Οι Έλληνες δεν κρίνουν πλέον τα πρoτάγματα μέσα από την ψευδεπίγραφη κλίμακα Αριστεράς – Δεξιάς. Γιατί ο διαχωρισμός δεν είναι πλέον κάθετος, είναι απολύτως οριζόντιος και τέμνει στα δύο την κοινωνία: Πατριώτες με άποψη από τη μία, εθνομηδενιστές και «πολίτες του κόσμου» από την άλλη.
Στην πρώτη κατηγορία των πατριωτικά σκεπτόμενων ξεχωρίζουν πολλοί αυτές τις μέρες. Ελληνες με «Ε» κεφαλαίο, που αξιολογούν πολιτικούς, κυβερνήσεις και την εξέλιξη της επικαιρότητας με βασικό κριτήριο τα εθνικά τους ανακλαστικά. Και πολύ σωστά. Γιατί, όταν η χώρα εκποιείται, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος «μέτρησης» όσων μας εκπροσωπούν. Τις μέρες λοιπόν αυτές που περιπλανήθηκα λίγο περισσότερο στο twitter ανακάλυψα ότι μια σημαντική μερίδα σκεπτόμενων και μορφωμένων Ελλήνων έχει ξυπνήσει για τα καλά. Τοποθετούνται είτε επώνυμα είτε κάτω από ένα ψευδώνυμο (κατανοητό όταν πρόκειται για ανώτερους κρατικούς λειτουργούς ή άλλους που δεν θέλουν να μιλήσουν δημόσια επωνύμως) και προσεγγίζουν τα ζητήματα στην πραγματική τους διάσταση. Δεν είναι απαραίτητα συντηρητικοί, αλλά σίγουρα δεν είναι κομματόσκυλα όπως αυτά που αποκαλύφθηκαν με αφορμή την Ουκρανία.
Εντελώς ενδεικτικά αναφέρω στους επώνυμους τους λογαριασμούς Panagiotis G. Pavlos, Afroditi Manou, Penny Smirlis, Chryssa Xeni, Αθανάσιος Τζουγανάτος, Angelos Themelis και στους «ανώνυμους» τον εξαιρετικό Σταυροφόρο (με ιδιαίτερη ευαισθησία και πληροφόρηση για το λαθρομεταναστευτικό), τους Gadget Lover, Mirovolos, Nikiforoc Fokac, Apolitique, όπως και τα Tourkika Nea (καμία σχέση με… Σκάι). Αυτοί και χιλιάδες άλλοι που τοποθετούνται στο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης έχουν πιάσει το ουσιαστικό πρόβλημα της χώρας, που δεν είναι αν θα ξανάρθουν οι «ζαίοι», αλλά το πώς θα ξεκουμπιστούν όλοι μαζί αυτοί που ναρκοθετούν το μέλλον της χώρας προσδένοντάς τη σε ένα άρμα υποτέλειας και αλλοιώνοντας ταυτόχρονα την πληθυσμιακή της υπόσταση.
ΣΥΡΙΖΑ και Μητσοτάκης είναι εξίσου βλαπτικοί και αυτό απέδειξε, μετά τη μειοδοσία των Πρεσπών, η υπόθεση της Ουκρανίας. Προσωπική μου άποψη είναι μάλιστα ότι ο Μητσοτάκης στα εθνικά θέματα μπορεί να γίνει πιο επικίνδυνος, καθώς διαθέτει μια στρατιά από πληρωμένα μέσα ενημέρωσης που αποθεώνουν κάθε πρωτοβουλία του, ακόμη και αν είναι βλακώδης (πρόωρη απολιγνιτοποίηση) ή στρέφεται προδήλως εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Χθες ήταν οι Πρέσπες, σήμερα η Ουκρανία, μεθαύριο μπορεί να είναι το Αιγαίο…
