Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ υπογράμμισε έντονα άλλο ένα σοβαρό πρόβλημα της κολοβής δημοκρατίας μας, την έλλειψη μιας σοβαρής, συγκροτημένης αντιπολίτευσης, που να χρησιμοποιεί εσωτερικά δημοκρατικές διαδικασίες. Καταρχάς, η αποτυχία του οδοντοϊατρικού συστήματος της χώρας αποτυπώνεται στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και νιώθεις δέος στη σκέψη πως αυτοί οι τσιρκολάνοι κυβέρνησαν.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Για όσους, όπως κι εγώ, έχουν μελετήσει εμβριθώς τα «ευαγγέλια» και την Ιστορία της αριστεράς δεν είναι έκπληξη η εικόνα που είδαμε και η φαγωμάρα που μετά, ως δικαιολογία, την εμφανίζουν σαν δημοκρατική πολυφωνία. Τσίρκο και, μάλιστα, ανοργάνωτο, έτοιμο για φούντο και διάλυση. Η μήτρα της εν Ελλάδι αριστεράς, που γέννησε όλα τα παρακλάδια, από σταλινικούς κουκουέδες, ως φλώρους της «αριστεράς της σαμπάνιας», ευρωλιγούρηδες γραφειοκράτες και αριστεριστές των Εξαρχείων, είναι το ΚΚΕ.
Παρατηρώντας αυτό τον όχλο, που η αισθητική τους συμβαδίζει με τον μισελληνισμό τους, να αλληλοβρίζεται και να γιουχάρουν ο ένας τον άλλο, διαπιστώνεις πως παραμένουν πιστοί στις παραδοσιακές πρακτικές τού πιο επικίνδυνου μαρξισμού, του αριστερόστροφου, όπου το γκροτέσκο και το ανορθολογικό πηγαίνουν χέρι χέρι με τη βαρβαρότητα.
Αποστάτες της τάξης τους, πλουσιόπαιδα που μεγαλώσανε με πισίνες και λιμουζίνες και παίζουν επανάσταση αντί για γκολφ μαζί με κηφήνες κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, αιώνια βαρίδια στην αληθινή ανάπτυξη, μαζί με παρενδυτικούς αγράμματους ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστές, γεροντοφρικιά χωρίς δόντια, ντυμένοι σαν να κοιμηθήκανε με τα ρούχα του μακαρίτη, αναμαλλιασμένες φεμινίστριες, ο Θεός να σε φυλάει, φιλοτρομοκράτες με σκοτεινές σελίδες και μια στρατιά ανακυκλωμένοι πασόκοι με βρόμικο μάτι που υποδύονται τους προεδρικούς σοσιαλδημοκράτες, σε μια ατμόσφαιρα εκατέρωθεν μίσους, μπίχλας και παράκρουσης, με φαντασιώσεις από την Τουρκοκρατία και ονειρώξεις πραξικοπημάτων, αν αποτελούν την εναλλακτική της χώρας, τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα.
Εάν αυτό είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, με την οποία ζαλίζεσαι από τις αριστερίστικες πομφόλυγες και παλεύει η ψείρα με την κόνιδα, τότε έχουμε θέμα. Ο Τσίπρας δεν μπορεί να κάνει κουμάντο σε μια δράκα ξεδοντιάρηδες ημίτρελους αριστεριστές και θέλει να ξανακυβερνήσει τη χώρα. Θα είναι καταστροφικό κατόρθωμα των λαθών και του ιδρυματισμού της κυβέρνησης. Και έχουμε θέμα, διότι τα κυβερνητικά λάθη μπορούν να κάνουν το απίθανο εφικτό και η χώρα να κινδυνεύσει να πέσει πάλι στα χέρια αυτού του απίθανου θιάσου ποικιλιών, στον οποίο δεν θα εμπιστευόσουν ούτε τον σκύλο σου να τον πάνε βόλτα, διότι μπορεί να τον χάσουν. Οι απλοί άνθρωποι δεν κάθονται να κάνουν γεωπολιτικές αναλύσεις και να δικαιολογούν σε βάθος χρόνου όσα συμβαίνουν.
Από ένα σημείο και πέρα βλέπουν μόνο πώς περνούν, τι μένει στο οικογενειακό ταμείο ή μάλλον το γενναίο έλλειμμά τους από τα μισά του μήνα. Βλέπουν πώς είναι η ζωή τους, τους λογαριασμούς, την τιμή των καυσίμων και τους μένει το δυσάρεστο συναίσθημα μιας δύσκολης ζωής, κατά την οποία δεν μπορούν να προσφέρουν αυτό που πρέπει στα παιδιά τους.
Ωραίες οι διασκέψεις, τα skype με τον Μακρόν και όλους τους εταίρους και συμμάχους. Πρέπει, όμως, να ξέρεις και τι γίνεται μέσα στα σπίτια των απλών ανθρώπων, αυτών που σε ψηφίζουν, αυτών που υφίστανται όλες τις συνέπειες των πολιτικών. Ο ιδρυματισμός της κυβέρνησης και οι οικονομικές συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης λόγω του Ουκρανικού μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες κάτω από τις οποίες η αγανάκτηση του κόσμου θα θολώσει την κρίση του και θα ψηφίσει τιμωρητικά, ξεχνώντας το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν αυτής της απίθανης εξαρχειώτικης παρέας, που ξεπούλησε τη Μακεδονία, με τη Ν.Δ., φυσικά, να βολεύεται που κάνει άλλος τη βρομοδουλειά, έπαιξε τη χώρα στα ζάρια με τη συνδρομή του λυγερού και κουνιστού καραφλοδαίμονος, οδηγώντας τη στο χείλος του γκρεμού, έκανε σέρβις στο περιθώριο των μπάχαλων και γέμισε τη χώρα λαθρομετανάστες που, όχι, δεν λιάζονται απλώς.
Εάν σκεφτόμουν ιδιοτελώς, λίγο… αριστερά, ως γύπας στο κλαρί, δεν θα με ένοιαζε. Η λογική του μέσου «προοδευτικού» γύπα λέει «ας καεί η χώρα, ας σωριαστεί σε ερείπια η κοινωνία, αρκεί να εκλεγώ, να κυβερνήσω, να κονομήσω». Πλην όμως δεν έχουμε άλλο συλλογικό σπίτι από αυτή την Πατρίδα και κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον άδηλον, αλλά εν προκειμένω, αν η χώρα πέσει στα χέρια ανορθολογικών μισελλήνων, καψοκαλύβηδων, που θέλουν ανοιχτά σύνορα, που πιστεύουν πως η θάλασσα δεν έχει σύνορα, τότε το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο, καθόλου άδηλο, και θα τη βάψουμε συλλογικώς.
Κανονικά όλα τα κόμματα θα έπρεπε να συναγωνίζονται σε πατριωτισμό, ακόμη κι αν διαφέρουν σε επιμέρους κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Στον ΣΥΡΙΖΑ κυρίαρχα και στη Ν.Δ. σε εστίες στην καρδιά της ηγεσίας της ή παρακοιμώμενους, ο πατριωτισμός ταυτίζεται με την «ακροδεξιά» και άλλες συκοφαντικές καραμέλες που πιπιλάνε οι Απόστολοι του Μαρασμού, κόκκινοι, ροζ, πράσινοι ή μπλε ρουαγιάλ. Επίμονα, όμως, θα θυμίζουμε το παράδειγμα ενός κράτους που έχει σκληρή εθνική και θρησκευτική ταυτότητα, πρωτοπόρο στις νέες τεχνολογίες, με ακμαία οικονομία, με ρωμαλέα στρατιωτική δύναμη, που το τρέμουν οι εχθροί και το σέβονται οι φίλοι: το Ισραήλ.
