Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κυριάκος Μητσοτάκης είχε το θάρρος να σπάσει το πέπλο της σιωπής και να παραστεί ο ίδιος στο «Διεθνές Συνέδριο για το Εγκλημα της Γενοκτονίας» που διοργάνωσε η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας (ΠΟΕ) στις 7-8 Δεκεμβρίου 2019 για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, στο Αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Μάλιστα, εντυπωσίασε με την ομιλία του, η οποία κατέληγε ως εξής: «Στην τελευταία μας συνάντηση με την Παμποντιακή Ομοσπονδία είχα δεσμευτεί ότι θα σταθώ δίπλα της στην προσπάθεια να διεθνοποιηθεί η υπόθεση της Γενοκτονίας και να συντηρηθεί η ποντιακή παράδοση στην Ελλάδα και στον κόσμο. Είμαι εδώ για να επαναλάβω ότι τηρώ τις δεσμεύσεις τις οποίες έχω αναλάβει. Πράγματι, σε ό,τι αφορά το πρώτο κινούμαστε τόσο σε επίπεδο Ευρωκοινοβουλίου όσο και σε διεθνή συντονισμό με το Ισραήλ και την Αρμενία…»
Είναι αλήθεια ότι έγιναν ορισμένα πράγματα στην κατεύθυνση αυτή, όμως τώρα έχει προκύψει ένα άλλο ζήτημα, στο οποίο η ελληνική κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας πρέπει να πάρουν θέση. Ο βουλευτής του Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών Γκάρο Παϊλάν, Τούρκος πολίτης, από τους ελάχιστους που σώθηκαν από το μαχαίρι των γενοκτόνων, κατέθεσε στο τουρκικό Κοινοβούλιο μία πρόταση νόμου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Στην πρόταση νόμου, η οποία ακολουθεί αυτούσια σε μετάφραση, γίνεται αναφορά και στους άλλους λαούς που υπέστησαν γενοκτονία, ως εξής: «Η χούντα, αποτελούμενη από τους Ταλάτ, Ενβέρ και Τζεμάλ Πασά, αποφάσισε να εκδιώξει τους μη μουσουλμανικούς λαούς για να οικοδομήσει ένα έθνος βασισμένο σε μία ενιαία ταυτότητα, καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρεε…»
Να εκδώσει ανακοίνωση
Από τη στιγμή που έκανε αυτήν την πρόταση νόμου ο βουλευτής Γκάρο Παϊλάν είναι υπό διωγμό, ενώ της υπόθεσης έχει επιληφθεί και ο… αρμόδιος εισαγγελέας. Θεωρώ ότι είναι υποχρέωση του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας να εκδώσει μια ανακοίνωση για το θέμα, ενώ η Ελλάδα θα πρέπει να κινηθεί και στο επίπεδο της Ε.Ε. αλλά και του Συμβουλίου της Ευρώπης, για να προστατευθεί ο Αρμένιος βουλευτής από την επιχείρηση λιντσαρίσματος που είναι σε εξέλιξη με την καθοδήγηση της τουρκικής κυβέρνησης και του τουρκικού βαθέος κράτους.
Τέλος, να υπενθυμίσουμε ότι η τελευταία φάση της Γενοκτονίας είναι η άρνησή της. Αρα, ο Ερντογάν, ο… φίλος Μεβλούτ και οι συν αυτοίς διαπράττουν συνειδητά το έγκλημα της γενοκτονίας. Έχουμε ευθύνη να τους σταματήσουμε.
Η πρόταση νόμου που υπέβαλε ο Γκάρο Παϊλάν στο τουρκικό Κοινοβούλιο: «Ο τόπος όπου θα πρέπει να συζητηθεί η μεγάλη καταστροφή του αρμενικού λαού, να κατονομαστεί και να παραπεμφθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης είναι το τουρκικό Κοινοβούλιο. Εάν αυτό διασφαλιστεί, δεν θα έχουν πλέον κανέναν λόγο να αναφέρονται στο θέμα αυτό οι αρχηγοί κρατών και τα κοινοβούλια άλλων χωρών. Η μόνη κοινωνία που μπορεί να γιατρέψει τις πληγές του αρμενικού λαού είναι η τουρκική κοινωνία και το μόνο κοινοβούλιο είναι η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Η Γενοκτονία των Αρμενίων έλαβε χώρα σε αυτά τα εδάφη και η δικαιοσύνη της δεν μπορεί να αποδοθεί πουθενά αλλού, παρά σε αυτά τα εδάφη όπου διαπράχθηκε, στην Τουρκία. Μεταξύ των εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και μάλιστα με σημαντικό πληθυσμό ήταν οι Αρμένιοι. Η χούντα, αποτελούμενη από τους Ταλάτ, Ενβέρ και Τζεμάλ Πασά, αποφάσισε να εκδιώξει τους μη μουσουλμανικούς λαούς για να οικοδομήσει ένα έθνος βασισμένο σε μία ενιαία ταυτότητα, καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρεε.
Οι απελάσεις και οι σφαγές που ξεκίνησαν με τη σύλληψη σχεδόν 250 Αρμενίων διανοουμένων στις 24 Απριλίου 1915 είχαν ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική εκδίωξη του αρμενικού λαού από τα αρχαία εδάφη του, με τον Νόμο Προσωρινής Απέλασης που θεσπίστηκε στις 27 Μαΐου 1915 και τη σφαγή του στη διάρκεια των εκτοπισμών. Οι Αρμένιοι περιέγραψαν αυτό που συνέβη το 1915 με ονόματα όπως Medz Yegern (Μεγάλο Εγκλημα), Aged (Καταστροφή). Οι Ασσύριοι, από την άλλη, ονόμασαν την καταστροφή που βίωσαν Seyfo (Σφαγή). Οι Αρμένιοι που επέζησαν από τη Γενοκτονία αγωνίζονται εδώ και 107 χρόνια για να βρουν δικαιοσύνη για τη μεγάλη καταστροφή που τους έπληξε.
Πολλά κράτη και πολιτειακά κοινοβούλια στον κόσμο έχουν αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Ωστόσο, αυτές οι αποφάσεις δεν θεράπευσαν τις πληγές του αρμενικού λαού. Τρεις γενιές εκατομμυρίων Αρμενίων της Ανατολίας, απόγονοι θυμάτων της Γενοκτονίας, έφυγαν από τούτη τη ζωή χωρίς να γευτούν το αίσθημα της δικαιοσύνης. Τα ονόματα των κρατικών αξιωματούχων της περιόδου, που ήταν οι δράστες της Γενοκτονίας των Αρμενίων, ειδικά αυτό του Ταλάτ Πασά, που ήταν ο κύριος αυτουργός της Γενοκτονίας των Αρμενίων, τοποθετήθηκαν σε δημόσιους χώρους σε όλη την Τουρκία, σε δρόμους, πάρκα, σχολεία, για να υποστηρίξουν την πολιτική της άρνησης.
Τα ονόματα και οι αναμνήσεις των ευσυνείδητων κρατικών αξιωματούχων που στάθηκαν ενάντια στη μετεγκατάσταση και στις σφαγές και πλήρωσαν το τίμημα γι’ αυτό, όπως ο κυβερνήτης της Περιφέρειας Lice, Hüseyin Nesimi, ο κυβερνήτης της Κιουτάχειας, Ali Faik Bey, ο κυβερνήτης του Ικονίου, Celal Bey, ο μουφτής του Μπογαζλιάν, Mehmet Hüsnü Efendi, διαγράφηκαν από τη συλλογική και κοινωνική μνήμη. Το να υπάρχουν τα ονόματα των δραστών της Γενοκτονίας των Αρμενίων στη δημόσια σφαίρα είναι μια πρακτική που βλάπτει την κοινωνική ειρήνη. Τι είδους Γερμανία θα είχαμε σήμερα, αν υπήρχαν δρόμοι, πλατείες και σχολεία με το όνομα Χίτλερ στη Γερμανία;
Στο πλαίσιο αυτό, η αφαίρεση των ονομάτων των δραστών γενοκτονίας, όπως ο Ταλάτ Πασάς που προκάλεσε την καταστροφή των λαών σε αυτά τα εδάφη, από τη δημόσια σφαίρα και τους επίσημους θεσμούς θα είναι ένα σημαντικό βήμα προς μια δημοκρατική Τουρκία, όπου διασφαλίζεται η κοινωνική ειρήνη. Η Γενοκτονία, που ξεκίνησε σε αυτά τα εδάφη το 1915, συνεχίζεται για 107 χρόνια λόγω της έλλειψης δικαιοσύνης.
Η Τουρκική Μεγάλη Εθνοσυνέλευση πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να κατονομάσει τη μεγάλη καταστροφή που έζησε ο αρμενικός λαός σε αυτά τα εδάφη, να την ονομάσει με βάση τα πραγματικά γεγονότα, να αναγνωριστεί το μεγάλο έγκλημα από τη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση για τα θύματα της Γενοκτονίας των Αρμενίων, για να αποδοθεί δικαιοσύνη ακόμη και έπειτα από 107 χρόνια.
Με την πρόταση νόμου που παρουσίασα στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας για την 107η επέτειο της Γενοκτονίας των Αρμενίων, αιτούμαι την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, την αφαίρεση των ονομάτων των υπευθύνων της Γενοκτονίας από τους δημόσιους χώρους, την αντικατάστασή τους με τα ονόματα των δημοσίων υπαλλήλων που τάχθηκαν κατά της Γενοκτονίας και τη χορήγηση τουρκικής υπηκοότητας στα θύματα και τα μέλη των οικογενειών τους».
