Πρώτος «χτύπησε» ο πολιτικός λαγός της Ουάσινγκτον, ο σούπερ Μάριο Ντράγκι, ο οποίος πριν από μερικές μέρες μίλησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και έριξε την πολιτική βόμβα: Ανέπτυξε ένα σχέδιο μεταρρύθμισης των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, καθώς το ισχύον δεν δουλεύει, ζήτησε συμφωνία των χωρών-μελών σε κοινές πολιτικές, με πρώτη από όλες την ενέργεια, και στο τέλος μάς είπε και το μυστικό: Πρέπει να καταργηθεί η ομοφωνία, άλλως πώς το βέτο κάθε κυρίαρχης χώρας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ως επιβράβευση για τη θεάρεστη αυτή πράξη του, που, αν εφαρμοστεί, θα μετατρέψει την Ευρώπη μας σε μια Ενωση από περιστασιακές παρέες που θα διαπραγματεύονται όχι επί τη βάσει αρχών αλλά με την αρχή του εγγύτερου συμφέροντος, ο Ιταλός πρωθυπουργός έλαβε εσπευσμένως πρόσκληση να απευθυνθεί στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Στις οποίες ήδη βρίσκεται. Πριν από τον δικό μας Κυριάκο Μητσοτάκη. Η κατάργηση του βέτο είναι η χαρά τού διαίρει και βασίλευε για την υπερδύναμη. Ευκαιρία πρώτης τάξεως για διεθνή κρατικό συνδικαλισμό.
Σε μια Ενωση όπου ακόμη και τώρα ορθώνονται αντιστάσεις στη λήψη παράλογων αποφάσεων που θα πλήξουν τις ζωές όλων μας, όπως το αίτημα για επιβολή εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο, η κατάργηση του βέτο είναι βούτυρο στο ψωμί των εθνικών συμφερόντων των ΗΠΑ. Και δευτερευόντως των λεγόμενων ισχυρών χωρών της Ενωσης, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία, οι οποίες πολύ θα ήθελαν να απαλλαγούν από τις αντιρρήσεις των μικρών και να κάνουν ό,τι θέλουν μέσα στην Ενωση.
Ευτυχώς, βεβαίως, δεν χάθηκε ακόμη η ελπίδα: Τουλάχιστον 10 χώρες της Ενωσης αντιτίθενται σε αυτήν την « ντεμέκ» μεταρρύθμιση των Συνθηκών που προωθούν οι κύριοι Ντράγκι – Μακρόν – Σολτς και εκφράζουν ήδη ανοιχτά τις αντιρρήσεις τους. Γνωρίζουν άριστα ότι με αφορμή τις διαφωνίες που διατυπώθηκαν στο παρελθόν για το νόμισμα, το Μεταναστευτικό, τη Συνθήκη Σένγκεν (η Ελβετία πραγματοποιεί δημοψήφισμα με ερώτημα την παραμονή της!), την αμυντική πολιτική, την ενέργεια, την κλιματική αλλαγή, το σύμφωνο σταθερότητας, τους κανόνες της Eurostat για τον υπολογισμό του ελλείμματος και αύριο ποιος ξέρει τι άλλο, η τυχόν κατάργηση του βέτο θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα για τη διάλυση της Ενωσης. Την αρχή του τέλους της. Τη μετατροπή της στην καλύτερη περίπτωση σε μια υπερεθνική Ενωση πολλών πολλών ταχυτήτων. Όσον καιρό η ομοφωνία εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των μεγάλων ήταν μια χαρά, δεν χρειαζόταν μεταρρύθμιση.
Όσον καιρό οι Συνθήκες εξυπηρετούσαν τις Βρυξέλλες δεν χρειάζονταν μεταρρύθμιση. Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, το οποίο στο αρχικό προοίμιό του αναγνώριζε τη σημασία του χριστιανισμού και τη συμβολή του ελληνικού και του ρωμαϊκού πολιτισμού στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής ιδέας, πήγε « άκλαυτο» στα δημοψηφίσματα που οργάνωσαν το 2004 οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί. Η ευθύνη του προέδρου Σιράκ για την ανετοιμότητα των Ευρωπαϊκών Συνθηκών να δώσουν ενιαίες απαντήσεις στην παγκόσμια οικονομική κρίση του 2010 είναι τεράστια και θα του χρεωθεί από τους ιστορικούς τους μέλλοντος.
Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζουν. Δημιουργούνται αντισυσπειρώσεις στην εγκάρδια συνεννόηση Αμερικής και ευρω-ιερατείου Βρυξελλών – Γερμανίας – Γαλλίας – Ιταλίας για τη δήθεν μεταρρύθμιση της Ενωσης, η οποία θα έχει ως τελικό στόχο την πολιτική περιθωριοποίηση των μικρότερων σε μέγεθος χωρών. Και αν δεν ληφθούν υπόψη οι ευαισθησίες κρατών και λαών, και αλλάξουν οι συνθήκες για να πάψει η Ε.Ε. να αγοράζει μέσα σε δήθεν «σύστημα» ελεύθερης οικονομίας, ελεύθερου ανταγωνισμού και καπιταλισμού ακριβότερα καύσιμα από τη Δύση (και όχι φτηνότερα από την Ανατολή), τότε αυταπάτες ας μην υπάρχουν! Η ώρα της κρίσεως δεν θα αργήσει! Η επόμενη σύρραξη ύστερα από μία πενταετία θα είναι μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής, όχι Δύσης και Ρωσίας.
Πέραν όλης αυτής της προβληματικής, υπάρχει ακόμη ένα θέμα που τίθεται, εσωτερικό, δικό μας, οικογενειακό: Εμείς, ως Ελλάς, ως χώρα κρίσιμη για τη σταθερότητα των Βαλκανίων, ως χώρα που φυλάσσει τα σύνορα του Βερολίνου, των Παρισίων, της Βιένης και του Αμστερνταμ στον Εβρο και στο Αιγαίο, τι λέμε άραγε για όλα αυτά; Τι λέμε για την κατάργηση του βέτο; Ημασταν πρώτοι, και μπράβο μας, στη λήψη αποφάσεων με οικονομικό σκέλος, όπως η προμήθεια των εμβολίων και το ευρωπαϊκό πιστοποιητικό για τον Covid.
Ήμασταν πρώτοι, και μπράβο μας, με την πρόταση για ευρωπαϊκό πλαφόν στην προμήθεια φυσικού αερίου, ασχέτως αν η πρότασή μας ατύχησε, λόγω διασταυρούμενων εθνικών συμφερόντων. Τώρα, τι θα είμαστε μετά την πρωτοβουλία των 10 χωρών; Οι τελευταίοι; Μάλλον θα πρέπει να το «πάρουμε» αλλιώς! Με ανοιχτά τόσο ζωτικής σημασίας εθνικά θέματα στην εξωτερική μας πολιτική και άλλα τόσα ζέοντα στην εσωτερική μας πολιτική η απεμπόληση του δικαιώματος αρνησικυρίας (veto) χάριν άλλων υποτιθέμενων ανταλλαγμάτων θα αποτελέσει μέγιστο εθνικό λάθος. Ωρα για εγερτήριο.
