Φίλος αγαπητός με προέτρεψε χθες το πρωί να μελετήσω το βαθυστόχαστο άρθρο του οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού κύριου Αλέξη Πατέλη σχετικώς με την ομοφοβία.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ο ίδιος άνθρωπος, ο κύριος Πατέλης, πανηγύριζε προχθές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την εν κρυπτώ, χωρίς διαβούλευση ψήφιση τροπολογίας με την οποία υιοθετείται αίτημα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας για την κατάργηση των θεραπειών μεταστροφής. Των περιπτώσεων, δηλαδή, εκείνων όπου νέοι άνθρωποι ζητούσαν στο παρελθόν τη βοήθεια ειδικών για να απαντήσουν στο ερώτημα τι νιώθουν όταν περνούν κρίση ταυτότητας στην εφηβική ηλικία: άνδρας ή γυναίκα. Διάβασα το κείμενο της τροπολογίας, είδα πόσο «φιλελεύθερη» είναι, το ρήμα «απαγορεύεται» περιέχεται σε αυτήν 3-4 φορές και απαξίωσα να ασχοληθώ.
Τι να σχολιάσεις και με τι να ασχοληθείς όταν διαβάζεις πως η Βουλή των Ελλήνων απαγορεύει σε ειδικούς ψυχιάτρους να πλησιάσουν νέα παιδιά για να τα βοηθήσουν με τις γνώσεις τους όταν αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα προσανατολισμού. Γενικώς σας εξομολογούμαι αποφάσισα να μην ασχολούμαι! Και αυτό προέτρεψα τον αγαπητό φίλο που με κάλεσε χθες για να διαμαρτυρηθεί σχετικώς με το περιεχόμενο του άρθρου του οικονομικού -κατά τ’ άλλα- συμβούλου του πρωθυπουργού και να μου επισημάνει πρωτοσέλιδο, σύμφωνα με το οποίο επίκειται η νομοθέτηση του γάμου των ομοφυλοφίλων.
Εάν ο κύριος Πατέλης θέλει να πάει χέρι χέρι με τον σύντροφό του στο προσεχές Gay Pride και αν θέλει να ανέβει τα σκαλιά του δημαρχείου όπως οι «νυφούλες» στους κλασικούς στρέιτ γάμους και να παντρευτεί τον αγαπημένο του, είναι απόλυτο δικαίωμά του. Η ώρα η καλή! Ποιοι είμαστε εμείς που θα του το απαγορεύσουμε; Προτρέπουμε τον κύριο Μητσοτάκη να υποκύψει στις πιέσεις, να επιβεβαιώσει τα πρόσφατα πρωτοσέλιδα και, βεβαίως, να νομοθετήσει τον γάμο των ομοφυλοφίλων! Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Ο υπέρ δικαιωματισμός καλπάζει, άλλωστε, στην πατρίδα μας το τελευταίο διάστημα και είναι απολύτως προφανές ότι μεταξύ ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και ενός άλλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας γίνεται διάλογος κωφών. Κανείς δεν πρόκειται να πείσει κάνεναν. Έχουμε διαφορετική αντίληψη για τα πράγματα και πρέπει όλοι να συμφιλιωθούμε με αυτό.
Εάν η Νέα Δημοκρατία δεν θέλει να είναι το συντηρητικό κόμμα που ήταν και δεν νιώθει βολικά με αυτό, όπως είπε ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στο «Βήμα», και αν θέλει σε συνθήκες απλής αναλογικής να χωρίσει τους δρόμους της με έναν κόσμο ο οποίος είναι στις τάξεις της δεκαετίες τώρα και ενοχλείται από τον καταπιεστικό τρόπο με τον οποίο προπαγανδίζονται αυτά τα δικαιώματα, κανένα πρόβλημα. Με αφορμή όμως το τηλεφώνημα του αγαπητού μου φίλου, κάνω μια γενικότερη σκέψη για την πατρίδα μας.
Αν παρατηρήσει κάποιος την πολιτική ατζέντα την οποία προωθούν ορισμένα κέντρα, θα διαπιστώσει ότι το πολιτικό της βάρος είναι αναντίστοιχο με τις πραγματικές και τις συγκλονιστικές προκλήσεις που γνωρίζει η χώρα μας αυτήν την περίοδο. Εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια κάθε μέρα και με πλείστες αφορμές από τα μέσα ενημέρωσης αφιερώνεται άπειρος χρόνος για ζητήματα όπως η στείρωση των σκύλων, τα δικαιώματα των γατιών, η κατάψυξη ωαρίων, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, τα δικαιώματα των τρανσέξουαλ, οι έμφυλες ταυτότητες, η ελεύθερη χρήση ναρκωτικών, η υποχρέωση των ανδρών της Ομάδας Δίας να καλούν από το κέντρο γυναίκα αστυνομικό για τη σύλληψη παρανόμου όταν αυτός δηλώνει ότι νιώθει… γυναίκα, το δικαίωμα της αποτέφρωσης, το κίνημα #ΜeΤoo, το οποίο εσχάτως άρχισαν να αμφισβητούν οι εφημερίδες που πρωτοστάτησαν στη διάδοσή του και λοιπά. Και βεβαίως η… εμβληματική μεταρρύθμιση του γάμου των ομοφυλοφίλων. Προφανώς και όλα αυτά τα θέματα είναι υπαρκτά.
Προφανώς και η Πολιτεία πρέπει να μεριμνήσει και να ασχοληθεί για την επίλυση και τη ρύθμιση ορισμένων από αυτά. Η υπερπροβολή όμως η οποία γίνεται για να δοθεί έμφαση και για να καταστεί περίπου σαφές ότι αυτή είναι η κυρίαρχη ατζέντα της χώρας με βρίσκει αντίθετο επί της αρχής για μια σειρά από ειδικούς και γενικούς λόγους. Έχω την ισχυρή εντύπωση ότι η χώρα μας πάσχει από βαθιά κρίση προσανατολισμού. Θέματα που αφορούν την προοπτική και τη συνέχεια του έθνους ως συλλογικής οντότητας μέσα στον χώρο και στον χρόνο υποβαθμίζονται συστηματικώς, αν δεν απαγορεύεται να συζητιούνται, ενώ θέματα ατομικών ελευθεριών, που δεν έχουν όμως την ίδια επίδραση στην αντοχή και στο μέλλον της πατρίδας στον νέο κόσμο, θεωρούνται μείζονα.
Η ιεράρχησή μας είναι λάθος. Την ώρα που, σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά δεδομένα, πέρσι κατέθεσαν αίτηση για να συνταξιοδοτηθούν 200.000 πολίτες και η υπογεννητικότητα βρίσκεται στην κορυφή των πραγματικών εθνικών προβλημάτων, εδώ κάποιοι επιδιώκουν να καταστεί κεντρικό θέμα συζήτησης αν θα πηγαίνει ο κύριος Πατέλης στο Gay Pride χεράκι χεράκι με τον σύντροφό του. Είναι καιρός να αρχίσουμε να περιφρονούμε αυτή την ατζέντα, να πάψουμε να αμυνόμαστε, να αλλάξουμε το γήπεδο και να βάζουμε ως συντηρητικοί την ατζέντα των δικών μας αξιών στο τραπέζι. Στη συνέντευξή του προς την «Εστία» ο διευθυντής της βρετανικής επιθεώρησης Spectator τόνισε ότι η Δεξιά πρέπει να σταματήσει τους καβγάδες με τους τρελούς αριστερούς.
Στη συνέντευξή της, επίσης στην «Εστία», η σύζυγος του θανόντος θεωρητικού του συντηρητισμού καθηγητή Σκρούτον τόνισε ότι η αποστολή των συντηρητικών είναι να υποστηρίζουν και να υπερασπίζονται την πατρίδα και την οικογένεια, ακόμα και όταν αυτές δεν είναι της μόδας. Δεν έχει νόημα, λοιπόν, να ασχολούμαστε με τις ανησυχίες ενός εκάστου όταν αυτές δεν συνιστούν το πραγματικό πρόβλημα της χώρας. Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Επί του κοινωνικού, το πρόβλημα είναι η καταπίεση που αισθάνεται η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα ή το γεγονός πως διστάζουμε να κάνουμε παιδιά;
Το πρόβλημα είναι τα συμπαθή τετράποδα ή η διάλυση της παραδοσιακής οικογένειας, η οποία στα 201 χρόνια του ελεύθερου βίου μας ήταν παράγοντας κοινωνικής συνοχής, οικονομικής ανάπτυξης και συνέχισης της εθνικής μας υπόστασης; Οταν το πανελλήνιο συγκλονίζεται από το γεγονός ότι μια μητέρα σκότωσε τα τρία παιδιά της, από το γεγονός ότι διαρκώς άνδρες δολοφονούν τις μητέρες των παιδιών τους, από το γεγονός ότι οι παππούδες ασελγούν στα εγγόνια τους, από το γεγονός ότι οι γειτονιές γέμισαν από νεανικές συμμορίες, τι μεγαλύτερη απόδειξη έχουμε για να καταλάβουμε ότι το μέγα κοινωνικό πρόβλημα εντοπίζεται στην παραδοσιακή οικογένεια, η οποία είναι το κύτταρο της ανανέωσης του έθνους; Και πως εκεί το κράτος πρέπει να σκύψει και να καταλάβει τι πάει λάθος.
Ακόμη και οι νέες μορφές οικογένειας του 21ου αιώνα, μονογονεϊκές και ομοφυλόφιλες, που προπαγανδίζονται ως η εναλλακτική λύση, προϊόν της κρίσης της παραδοσιακής οικογένειας αποτελούν. Όσες εκστρατείες όμως κι αν επιχειρήσουν αυτές ακόμη και για τη νομοθέτηση της υιοθέτησης τέκνων από τις ομόφυλες οικογένειες, γνωρίζουν άριστα ότι, παρά τις επιτυχημένες εξαιρέσεις στην ανατροφή τους, τη λύση στο δημογραφικό που συνεπάγεται τη συνέχεια και όχι την εξαφάνιση του έθνους μπορεί να τη δώσει μόνο ο κλασικός θεσμός της οικογένειας. Με πατέρα και μητέρα. Ο οποίος όμως περνά βαθιά κρίση, επειδή η κλασική οικογένεια διώκεται από το κράτος, το οποίο καταργεί τα επιδόματα ειδικώς για τις πολύτεκνες οικογένειες, αλλά και δεν διευκολύνει καν τη συγκρότηση κλασικών οικογενειών με ένα ή δύο μέλη. Χωρίς θέσεις εργασίας και χωρίς αξιοπρεπείς μισθούς πώς θα ανοίξουν τα νέα παιδιά σπίτι; Οταν δεν έχουν χρήματα στην τσέπη για να βγάλουν για έναν καφέ την αγαπημένη τους, πώς θα πάνε παρακάτω; Ξέρω νέα ζευγάρια που συνδέονται 7-8 χρόνια και δεν αποτολμούν το μεγάλο βήμα του γάμου επειδή ακόμα δεν είναι έτοιμοι να σταθούν στα πόδια τους οικονομικά.
Η κρίση της οικογένειας, από την οποία ξεπηδούν προβληματικοί χαρακτήρες που συναντούμε καθημερινώς μπροστά μας χωρίς να ευθύνονται απολύτως οι ίδιοι -φταίνε οι απαίδευτοι γονείς που τους τραυμάτισαν και δεν τους μεγάλωσαν σωστά-, είναι, λοιπόν, πολύ μεγαλύτερο θέμα από τον υπερδικαιωματισμό για τα ζώα για το πώς θα αποχαιρετήσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο.
Όμως το ζήτημα του συλλογικού θεσμού της οικογένειας, που είναι, όταν λειτουργεί σωστά, το θεμέλιο της κοινωνίας, είναι σημαντικότερο του υπερδικαιωματισμού τον οποίο συναντάμε πλειστάκις στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στα ραδιόφωνα και τα κανάλια για έναν ακόμη λόγο: διότι πρέπει να σταθμίσουμε στο μέλλον τι είναι αυτό που είναι κρίσιμο για να μείνουν η Ελλάδα και ο ελληνικός χώρος ως έχουν. Τι προηγείται; Η αποθέωση της ατομικής επιθυμίας ή τα συλλογικά όνειρα της μεγάλης κοινωνίας; Όλοι μαζί ή ο καθένας μόνος;
Προηγείται αυτό που όλοι εμείς πιστεύουμε, οι οργανωμένες κοινότητες και η εθνική σύνταξη, ή αυτό που πιστεύουν εκείνοι που επενδύουν στους μοναχικούς δρόμους; Στην προσωπική τους ικανοποίηση και τίποτα περισσότερο; Σε άποψη ότι η ευτυχία περιστρέφεται μόνο γύρω από το άτομο και ποτέ γύρω από το σύνολο; Αυτό είναι ένα ευρύτερο πολιτικό και ιδεολογικό θέμα. Το θέμα των ταυτοτήτων. Το οποίο σήμερα, ελλείψει πειστικής απάντησης από την τάχα μοντέρνα Κεντροδεξιά, το εκμεταλλεύεται υπογείως η Ακροδεξιά. Ολα αυτά βεβαίως συμβαίνουν κάτω από τα ραντάρ της κυβέρνησης, που πιστεύει ότι το μοναδικό πρόβλημα της χώρας είναι τα δικαιώματα των ζώων, το #ΜeΤoo, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και λοιπά και λοιπά και λοιπά. Πρόβλημά της αν δεν ασχολείται με αυτά. Αργά ή γρήγορα, θα τα βρει μπροστά της κατά τρόπο οδυνηρό.
