Είναι εξωφρενικό αντίτιμο η πείνα, οι εξευτελισμοί, οι φοβερές κακουχίες που πέρασε ο ελληνικός λαός για τον κορεσμό της αρχομανίας του Βενιζέλου
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όπως έχει ήδη αποκαλυφθεί από τη δημοσιοποίηση αποδιαβαθμισμένων απόρρητων εγγράφων των συμμαχικών δυνάμεων, είχε ζητήσει από την Αντάντ να μην επιτρέπει να περνούν στην Ελλάδα ούτε χρήματα ούτε άνθρακας ούτε τρόφιμα πλέον των απολύτως απαραιτήτων. Ο λαός έπρεπε να οδηγηθεί στην πείνα και την εξαθλίωση ώστε να στραφεί εναντίον του βασιλιά, να τον ανατρέψει, να ανέλθει ο Βενιζέλος στην πρωθυπουργία και να χρησιμοποιήσει τον Eλληνικό Στρατό σαν τροφή για τα κανόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την Ελλάδα σαν συμμαχικό οικόπεδο. Η ιδέα έγινε δεκτή και από τους Βρετανούς και από τους Γάλλους. Ο αποκλεισμός επεβλήθη και ο λαός πείνασε.
Στο βιβλίο του Γρηγόρη Μπελιβανάκη* «Οι Αγγλογάλλοι στη Μήλο κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου», το οποίο εκδόθηκε στην Αθήνα το 2003, στις σελίδες 178-179 αναφέρεται ότι:
«Τον Δεκέμβριο του 1915 οι σύμμαχοι είχαν ήδη επιβάλει έλεγχο στις ελληνικές εισαγωγές και τις είχαν περιορίσει στις απολύτως απαραίτητες για τις τρέχουσες ανάγκες. Συγχρόνως, όλα τα ελληνικά πλοία που βρισκόντουσαν σε συμμαχικά λιμάνια κατακρατήθηκαν, ενώ απαγορεύτηκε κάθε είδους αποστολή εμπορευμάτων στην Ελλάδα. […] Παρά το ότι τα αιχμαλωτισμένα καΐκια είχαν αφθονίαν τροφίμων στ’ αμπάρια τους, οι Γάλλοι τα κρατούσαν για τον εαυτό τους και ο λαός υπέφερε από την πείνα. Τα τρόφιμα που παρήγε το νησί δεν έφταναν, και λόγω της υπερτίμησής τους δεν ήταν προσιτά -ακόμη και αυτά που υπήρχαν- στα φτωχά βαλάντια. Και τα ψάρια ήσαν λιγοστά γιατί οι Αγγλογάλλοι δεν επέτρεπαν στους ψαράδες να βγαίνουν έξω από τα συρματοπλέγματα που είχαν βάλει στην είσοδο του λιμανιού για προστασία των πλοίων τους από γερμανικά υποβρύχια. Οι ψαράδες, για να κινηθούν μέσα στο λιμάνι να ψαρέψουν, έπρεπε να είχαν άδεια που την εξέδιδαν οι υπηρεσίες των πλοίων “Foudre” και “Gaulois”. Λόγω του αποκλεισμού δεν υπήρχε επικοινωνία με τον έξω της Μήλου κόσμο. Πολλοί δεν μπορούσαν να λάβουν τα χρήματα που έπαιρναν κανονικά από πηγές εκτός Μήλου.
Γέροι και βρέφη πέθαιναν και όλοι δυστυχούσαν. Ο ίδιος ο υφυπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας λόρδος Σέσιλ, μιλώντας γενικά για τον αποκλεισμό στην Ελλάδα, παραδέχθηκε ότι: “Πράγματι εγνώσθησαν θάνατοι τίνες εκ στερήσεων… αλλά ο αποκλεισμός δεν θα αρθεί εάν η ελληνική κυβέρνηση δεν ικανοποιήσει τις συμμαχικές αξιώσεις”».
Για τα κίνητρα των «συμμάχων» και τη διαρκή επιδίωξη της επίτευξης των στόχων τους ο συγγραφέας αυτού του ιδιαίτερα κατατοπιστικού έργου είναι σαφής: «Η ελληνική κυβέρνηση και ο βασιλέας κρατούσαν την Ελλάδα σε ουδετερότητα, ενώ οι σύμμαχοι ασκούσαν πίεση για να κηρύξει η χώρα μας τον πόλεμο εναντίον των Γερμανών και υπέρ των Αγγλογάλλων. Για να εκβιάσουν την κυβέρνηση οι σύμμαχοι εκήρυξαν στις 25 Νοεμβρίου/8 Δεκεμβρίου 1916 αποκλεισμό των τμημάτων της Ελλάδος που ανήκαν στην βασιλική κυβέρνηση πιστεύοντας έτσι ότι ο λαός θα αγανακτούσε από την πείνα και θα εξανάγκαζε την κυβέρνησή του να βγει από την ουδετερότητα. Η Μήλος ήταν μέσα σ’ αυτά τα μέρη και ο κόσμος της υπέφερε και αυτός από την πείνα».
Είναι εξωφρενικό αντίτιμο η πείνα, οι εξευτελισμοί, οι φοβερές κακουχίες που πέρασε ο ελληνικός λαός για τον κορεσμό της αρχομανίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και της ψυχολογικής και πολιτικής εξάρτησής του από τους Αγγλογάλλους που τον δωροδοκούσαν μέσω του Μπάζιλ Ζαχάρωφ. Τι είδους άνθρωπος θα έκανε κάτι τέτοιο τόσο τερατώδες; Να τιμωρεί τον λαό του μέχρι να ικανοποιήσει το πάθος του για εξουσία, τιμές και χρήμα;
Μία από τις πειστικότερες απαντήσεις προσφέρει ένα βιβλίο που έγραψε ο Χρήστος Χρηστουλάκης, φίλος και συνεργάτης του Ιωνος Δραγούμη, στη μονογραφία «Ο Βενιζέλος. Ψυχολογική και Πολιτική Κριτική»,**, η οποία πρωτοτυπώθηκε το 1916. Στη σελίδα 3 διαβάζουμε: «Είναι γνωστόν εκ της φρενιατρικής επιστήμης ότι η μανία καταδιώξεως σπανίως είναι αυτοτελής ψυχοπάθεια, συνηθέστερον δε παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα μιας αντιθέτου ψυχασθενείας, καθ’ ην ο πάσχων κατέχεται υπό ενεργητικού καταδιωκτικού συναισθήματος. Θέλει να κατασπαράξη τους φανταστικούς εχθρούς του, και αδυνατών να το πράξη, φοβείται ότι οι προθέσεις του έγιναν γνωσταί, και καταλαμβάνεται από την έμμονον ιδέαν ότι οι εχθροί του τον καταδιώκουν. Τούτο με πάσαν επιστημονικήν κυριολεξίαν συμβαίνει εις τον κ. Βενιζέλον. Αρχομανής και τιμομανής, δεν ανέχεται να διατελή εκτός αρχής, και μόλις εκπέση ταύτη, ωθείται αμέσως από την λίαν παρορμητικήν (impulsive) ψυχοσύνθεσίν του εις τυφλήν εκδίκησιν κατά των εναντιωθέντων κατ’ αυτού».
*Ο Γρηγόρης Μπελιβανάκης (1929-2020) ήταν ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της Μήλου. Στο τεράστιο έργο που άφησε πίσω του περιλαμβάνονται 30 ιστορικά βιβλία, τα οποία αφορούν τη Μήλο, χιλιάδες άρθρα και δημοσιεύσεις και η ίδρυση εφημερίδων και περιοδικών
**Εκδοσις «Πολιτικής Επιθεωρήσεως», Αθήνα: 1916, Τυπογραφείο Π. Α. Πετράκου
