Όταν στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η ελληνική Βουλή ψήφισε ομόφωνα υπέρ της αναγνώρισης της 19ης Μαΐου (ημέρα κατά την οποία ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, το 1919, και άρχισε την εφαρμογή του σχεδίου της Γενοκτονίας), οι περισσότεροι πανηγύρισαν που έστω και έπειτα από 75 χρόνια η ελληνική Πολιτεία έκανε το χρέος της στη μνήμη των 353.000 θυμάτων της τουρκικής βαρβαρότητας.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Υπήρξαν, όμως, και κάποιοι που προβληματίζονταν μήπως η αναγνώριση αυτή ήταν απλώς το δένδρο που δεν μας επέτρεπε να δούμε το δάσος. Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή, τη συνολική γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολής (Ποντίων, λοιπών Μικρασιατών και Θρακών), με τον ίδιο θύτη. Ακόμη πιο προχωρημένες σκέψεις έκαναν λόγο για γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής (Ελλήνων, Αρμενίων και Ασυρρίων).
Η αλήθεια είναι ότι η δυναμικότητα του Ποντιακού Ελληνισμού ήταν που οδήγησε στο αποτέλεσμα αυτό, το οποίο, μάλιστα, είχε στη συνέχεια και μια διεθνή αποδοχή. Φτάσαμε έτσι σήμερα να έχουν αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων η Κύπρος, η Αρμενία και η Σουηδία, καθώς και πλήθος πολιτειών των ΗΠΑ, της Αυστραλίας και του Καναδά, ενώ υπάρχουν και έμμεσες αναγνωρίσεις, με σαφείς αναφορές στη Γενοκτονία από τα κοινοβούλια της Ολλανδίας, της Αυστρίας, της Νότιας Αυστραλίας και της Νέας Νότιας Ουαλίας.Είναι αλήθεια ότι οι επιτυχίες αυτές των Ποντίων ενεργοποίησαν και άλλες εθνικοτοπικές συνιστώσες του Ελληνισμού (Μικρασιάτες και Θρακιώτες), που πέτυχαν την αναγνώριση και των δικών τους ημερομηνιών μνήμης (14η Σεπτεμβρίου και 6η Απριλίου, αντίστοιχα), όχι όμως στον ίδιο βαθμό και με την καταξίωση της 19ης Μαΐου.
Η συζήτηση, όμως, που άρχισε εδώ και χρόνια να αναπτύσσεται μεταξύ των διάφορων προσφυγικών σωματείων δείχνει τελευταία να αποδίδει καρπούς, κάτι που ενεργοποιεί και πρωτοβουλίες από πλευράς Πολιτείας.
Έτσι, με χαρά είδαμε φέτος τον Δήμο Θεσσαλονίκης να πραγματοποιεί εκδήλωση τη 18η Μαΐου, ανάβοντας τη Φλόγα της Μνήμης στο Μνημείο των Ποντίων, στην πλατεία Αγίας Σοφίας, στην οποία, μάλιστα, θα συμμετάσχει και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων (ΠΟΠΣ), που την επόμενη ημέρα το πρωί πραγματοποιεί στον ίδιο χώρο τελετή μνημοσύνης και το ίδιο βράδυ διαδικτυακή εκδήλωση.
Είναι, μάλιστα, ιδιαιτέρως σημαντικό το ότι στην εκδήλωση της ΠΟΠΣ, μαζί με τους Αρμενίους, για πρώτη φορά θα συμμετάσχουν και θα παραστούν εκπρόσωποι της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος (ΟΠΣΕ), καθώς και της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων (ΠΟΘΣ).
Τέλος, η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας ανακοίνωσε, με ειδική εγκύκλιό της, σειρά εκδηλώσεων για την Κυριακή 22 Μαΐου, δίνοντας τον τόνο της πολιτειακής στήριξης στον αγώνα των Ποντίων, που λόγω «των διωγμών, της Γενοκτονίας και του ξεριζωμού, που διήρκεσαν από το 1916 έως το 1923, μετετράπησαν σε έναν λαό προσφύγων και διασποράς», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Υπάρχουν σίγουρα πρόσωπα και φορείς στον χώρο του προσφυγικού Ελληνισμού που αντιλαμβάνονται τον απώτερο στόχο της ενότητάς του, τουλάχιστον στο θέμα αυτό. Κι αυτό είναι κάτι που, αν επιτευχθεί, σίγουρα θα οδηγήσει σύντομα την Τουρκία στο να απολογηθεί κάποια στιγμή για τα εγκλήματά της.
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική», [email protected]
