Δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει με την πρόσφατη επίθεση Ερντογάν στο πρόσωπο του Ελληνα πρωθυπουργού, που διανθίστηκε από φολκλορικά στοιχεία ανατολίτικου… νταλκά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι εκείνο το ταξίδι του κ. Μητσοτάκη στον Βόσπορο, που αποτέλεσε την πέτρα του σκανδάλου, ήταν εντελώς αχρείαστο, άκαιρο και εκτός στοιχειώδους διπλωματικού σχεδιασμού. Ακόμη μία χειρονομία μονομερούς αβροφροσύνης και κατευνασμού που -απ’ ό,τι όλα δείχνουν- παρεξήγησαν οι απέναντι, νομίζοντας ότι τους δίνουμε και τα κλειδιά της χώρας.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Δεν μπορώ να ξέρω τι υποσχέθηκε ο κ. Μητσοτάκης σε εκείνο το δίωρο γεύμα που έγινε, υποτίθεται, «υπό τους καλύτερους οιωνούς» («έσπασαν οι πάγοι – νέα ατμόσφαιρα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις» έγραφαν, αν θυμάστε, τα πληρωμένα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα). Το πιθανότερο είναι ότι δεν υποσχέθηκε κάτι απτό και συγκεκριμένο, γιατί γνωρίζει πως για να παραχωρήσει επισήμως εθνική κυριαρχία, θα πρέπει να ρωτήσει τον ελληνικό λαό. Όχι την οικογένειά του.
Όμως το ύφος του έβγαζε τόση δουλικότητα και αμηχανία -φάνηκε και στις κάμερες αυτό-, ώστε ο Ερντογάν νόμιζε ότι του υποσχέθηκε τα πάντα. Και ότι στο πλαίσιο αυτής της συνεννόησης, θα έπρεπε ο Ελληνας πρωθυπουργός προτού πάει στις ΗΠΑ να τον συμβουλευτεί. Ίσως και να του δώσει ένα αντίγραφο της ομιλίας του στο Κογκρέσο για να την εγκρίνει.
Εκεί λοιπόν έχουμε φτάσει. Θεωρούμαστε τόσο δεδομένοι, ώστε η παραμικρή απόκλιση από την πεπατημένη της υποτέλειας και του κατευνασμού προκαλεί έκρηξη στους απέναντι, διότι παραβιάζει τους όρους της… φινλανδοποίησης.
Φανταστείτε, λοιπόν, αν είχε αναφέρει τη λέξη Τουρκία στην Ουάσινγκτον ο Μητσοτάκης τι είχε να γίνει. Θα τον είχε ήδη καταγγείλει ο Ερντογάν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Στην πράξη δεν υπάρχει μέρα που να μη βάλουν στο στόχαστρο οι Τούρκοι την Ελλάδα. Η Ελλάδα φταίει για τη «δυσλειτουργία» στο ΝΑΤΟ, η Ελλάδα φταίει για το Μεταναστευτικό, η Ελλάδα προκαλεί στο Αιγαίο, η Ελλάδα το ένα, η Ελλάδα το άλλο. Και επιπρόσθετα έχει έναν ψευταράκο πρωθυπουργό, αναξιόπιστο και κατεργάρη, που δεν τηρεί τις υποσχέσεις του. Στον αντίποδα, η Ελλάδα εξαντλεί κάθε όριο διπλωματικής κομψότητας. Η λέξη Τουρκία απαγορεύεται στις δημόσιες δηλώσεις και επαφές του πρωθυπουργού. Κάποιοι, κάπου, κάποτε κάνουν υπερπτήσεις άνωθεν ελληνικού εδάφους και διαμηνύουμε ότι «ως εδώ και μη παρέκει».
Τις προάλλες οι «κάποιοι» έφτασαν στην Αλεξανδρούπολη. Στον κόμβο δηλαδή του «στρατηγικού πυλώνα συνεργασίας και σταθερότητας» που αναφύεται στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ και προσδίδει, σύμφωνα με αυτό το γελοίο τυποποιημένο λεξιλόγιο, «τεράστια γεωπολιτική αξία» στην πατρίδα μας.
Οι Τούρκοι εξήγησαν ότι -άμα λάχει- ο πυλώνας γίνεται και τηλεγραφόξυλο. Από αυτά που στην πρώτη καταιγίδα μπορεί και να γείρουν. Οι σύμμαχοι όμως, αυτοί οι περιβόητοι που χαιρετίζουν τους «πυλώνες» και τα άλλα ευφάνταστα, μπροστά σε αυτήν την τουρκική επίδειξη ισχύος προτίμησαν να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα. Και θύμισαν ότι όποιοι έχουν διαφωνίες για τον εναέριο χώρο, καλό είναι να μιλούν μεταξύ τους και να συμβιβάζονται! Λες και η Αλεξανδρούπολη βρίσκεται κάπου μεταξύ των 6 και των 10 μιλίων του εναέριου χώρου, του εύρους δηλαδή που αμφισβητούν τόσο η Τουρκία όσο και το ΝΑΤΟ.
Κανονικά αυτή η απαράδεκτη ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έπρεπε να έχει προκαλέσει διάβημα διαμαρτυρίας από την ελληνική πλευρά. Αν μη τι άλλο ως ανακοίνωση παντελώς «εκτός θέματος». Ομοίως και ο Αμερικανός νέος πρέσβης στην Αθήνα, που διαφημίζει την ελληνική του καταγωγή, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους να σχολιάσει το γεγονός, δήλωσε αναρμόδιος και αρκέστηκε να πει ότι το «συμβάν τράβηξε τα βλέμματα όλων» (!), ενώ αμέσως μετά ανέσυρε τα γνωστά στερεότυπα περί ανάγκης συνεννόησης μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ.
Στο ίδιο πνεύμα, όταν η εκπρόσωπος της Κομισιόν κλήθηκε να σχολιάσει το υβρεολόγιο που εξαπέλυσε ο Ερντογάν στον Μητσοτάκη, απάντησε με το γνωστό «ουδέν σχόλιον», σπεύδοντας αμέσως μετά να πει ότι οι Βρυξέλλες ενθαρρύνουν τη συνεργασία μεταξύ των ηγετών Ελλάδας και Τουρκίας. Σαν να αναφερόταν σε τρίτα μέρη, ξεχνώντας ότι η χώρα μας είναι μέλος της Ε.Ε. και της ευρωζώνης.
Δύο μέρες αργότερα ένας παρατρεχάμενος, «γενικός γραμματέας της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης», είπε σε έναν Τούρκο παρατρεχάμενο ότι η Ε.Ε. ανησύχησε με τις πτήσεις πάνω από την Αλεξανδρούπολη. Και αυτό βαφτίστηκε επίσημη διαμαρτυρία της Κομισιόν στην Αγκυρα!
Μιλάμε για κανονικό ανέκδοτο. Όμως ορισμένοι στην Αθήνα θέλουν να λένε ότι η ελληνική στάση της παρατεταμένης «αφωνίας» και της γλοιώδους προσπάθειας να «μη γινόμαστε δυσάρεστοι» δικαιώνεται. Πλασάρουν τον ενδοτισμό για «ψυχραιμία». Γιατί είναι αυτοί που σιτίζονται από ξένα κέντρα εξουσίας, από ατλαντικές «δεξαμενές σκέψης», από δυτικές πρεσβείες ή και απευθείας από την Τουρκία. Το περιβόητο «λόμπι του κατευνασμού», όπως προσφυώς ονομάστηκε από τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, που μάλλον ξύπνησε αργά.
Ο ελληνικός λαός όμως δεν ψήφισε κάποιο «λόμπι» ή κάποιο think tank τύπου ΕΛΙΑΜΕΠ για να διαχειρίζεται την εξωτερική πολιτική και κατ’ επέκταση τις τύχες της χώρας.
Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στον πρωθυπουργό. Που θα πρέπει να προσέξει καλά. Αν επιλέγει να κρύβεται όταν υβρίζεται από τον Ερντογάν θεωρώντας ότι… κάπου πέρα ψιχαλίζει, γιατί οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν μπροστά, προσφέρει κακή υπηρεσία στην πατρίδα. Στην Ελλάδα τον αποθεώνουν οι «ημέτεροι». Διεθνώς όμως τον έχει αδειάσει το άπαν σύμπαν. Η Ελλάδα έχει γίνει ο σάκος του μποξ των Τούρκων, χωρίς ούτε η ίδια να αντιδρά ούτε οι ξένοι να συγκινούνται. Αυτό προδιαγράφει τι θα συμβεί σε περίπτωση θερμής εμπλοκής. Οι Τούρκοι είναι πιθανό να την επιδιώξουν, επειδή θεωρούν ότι ο Μητσοτάκης έχει μειωμένες αντιστάσεις και οι καλοί μας «σύμμαχοι» θα κοιτούν από μακριά κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι. «Καλό παιδί, χαρά γεμάτο. Ποτέ δεν μας δημιούργησε πρόβλημα» θα λένε στο εθνικό μας μνημόσυνο…
