Έχουμε μπλέξει σε εκατό μέτωπα. Μα το δυστύχημα είναι ότι, πέρα από τσάι, αβρότητες και συμπάθεια, φως δεν βλέπουμε. «Χωρίς κέρδος κέρατα», το λέει αυτό ο λαός μας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Έχουμε μπλέξει καταρχάς με το ιρανικό πετρέλαιο που κατασχέσαμε κατ’ απαίτηση των φίλων μας των Αμερικανών -παρά την αντίθετη άποψη της Αρχής για το Ξέπλυμα Χρήματος- και το μόνο που έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής να λάβουμε ως ευχαριστώ για τη «βρόμικη δουλειά» είναι δηλώσεις… καταδίκης του Ιράν από την Ουάσινγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι.
Τι θα γίνει όμως αν πρέπει να εγκαταλείψει η ναυτιλία μας το δρομολόγιο του Περσικού Κόλπου και να κάνει τον γύρο του κόσμου για να εισάγει πετρέλαιο για τα ρεζερβουάρ μας και για τα καλοριφέρ μας; Αυτό κανείς δεν μας το λέει. Από φιλικά κτυπήματα στην πλάτη άλλο τίποτα. Μόνο για τα θελήματα είμαστε. Έχουμε μπλέξει επίσης με το φυσικό αέριο. Η χθεσινή Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφάσισε εμπάργκο δύο ταχυτήτων για το πετρέλαιο, που πλήττει κι εμάς στο μέτρο που προμηθευόμασταν διά θαλάσσης μαύρο χρυσό από τη Μαύρη Θάλασσα από εταιρίες οι οποίες έχουν εξαιρεθεί από τις κυρώσεις. Δαρμένοι και εδώ.
Ούγγροι, Κροάτες, Σλοβάκοι και Τσέχοι θα συνεχίσουν να προμηθεύονται πετρέλαιο από τη Μόσχα μέσω αγωγών κι εμείς τίποτα. Απλώς θα παριστάνουμε σαν βλάκες τους σημαιοφόρους των κυρώσεων που στρέφονται εναντίον μας. Ενώ για το πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε από τους εταίρους μας. Μετά το χθεσινό ναυάγιο -και αφού έχουν εξαιρεθεί από τις αποφάσεις για το ρεύμα οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι-, θα αναμένουμε τον εθνικό μηχανισμό στήριξης του κυρίου Σκρέκα για να μας σώσει. Φευ! Ο Σεπτέμβριος θα μας βρει γυμνούς.
Έχουμε μπλέξει, τέλος, με τα νησιά του Αιγαίου, που αποτελούν κάρφος στα μάτια της Τουρκίας από το 1914 που μας επεστράφησαν και πιέζει για την αποστρατιωτικοποίησή τους. Χωρίς κανείς από τους συμμάχους μας να λαμβάνει αυτή την εποχή ξεκάθαρη θέση για το θέμα. Ακόμη και η τελευταία ανακοίνωση του State Department προ μηνός ήταν αμφίσημη. Αναγνώριζε κυριαρχία στα νησιά, αλλά δεν έλεγε τίποτα για την αποστρατιωτικοποίηση. Το νεότερο, μάλιστα, είναι ότι χθες ο Τσαβούσογλου ανακοίνωσε ότι, αν δεν συμμορφωθούμε, «αρχίζει συζήτηση για την κυριαρχία τους».
Ήδη η Τουρκία επικαλείται με την επιστολή Σινιρλίογλου προς τον ΟΗΕ την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών Ολαντ (που βρίσκονται μεταξύ Φινλανδίας και Σουηδίας), τα οποία αφοπλίστηκαν με τη Συνθήκη Ειρήνης του 1856 – την οποία δεν είχε υπογράψει η Σουηδία. Αλλά ελήφθη υπόψη η γνώμη της. Εμείς, αντιθέτως, με τη δική μας επιστολή επικαλούμαστε τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για τις διαφορές Καμπότζης – Λάος και Λιβύης – Τσαντ. Και το ερώτημα είναι πού και τι είδους συζήτηση θα κάνουμε με τους Τούρκους γι’ αυτά. Θα πάμε στη Χάγη για θέματα κυριαρχίας των νήσων; Είναι δυνατόν;
Τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν προμηνύει ιδιαίτερη αισιοδοξία. Καθίσαμε επάνω στις δάφνες του Κογκρέσου, μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια ακίνητοι, αλλά λύσεις στον ορίζοντα για εμάς, χλομό. Κάνουμε ό,τι μας λένε και ό,τι μας ζητούν, πρωτοστατούμε στις καμπάνιες υπέρ της επιβολής κυρώσεων στη Ρωσία, δεν βγάζουμε άχνα πουθενά διότι, ως γνωστόν, στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε, δεν ζητάμε «κυρώσεις που να δαγκώνουν» κατά της Τουρκίας (όπως είχε υποσχεθεί κάποτε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας), και στο τέλος δεν έχουμε και κάλυψη από κανέναν. Πετάνε τουρκικά αεροπλάνα πάνω από τη Ρόδο και την Κω, σε «συνεννόηση και συντονισμό» μάς καλούν οι Αμερικανοί. Πετούν τουρκικά μαχητικά πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων της Αλεξανδρουπόλεως, «βρείτε τα» μας καλεί το Βερολίνο.
Το χειρότερο όλων είναι το εξής, αν δεν το συνειδητοποιούμε: Με την υπόθεση της κατάσχεσης του ιρανικού πετρελαίου στην Κάρυστο (φάκελος κυρώσεις – ασφάλεια διεθνούς ναυσιπλοΐας και εμπορίου στο Αρχιπέλαγος, στη Μεσόγειο και στον Περσικό), με τη λειτουργία της νέας βάσης των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη (φάκελος αντιρωσική ασπίδα ΝΑΤΟ) και με την έγερση ζητήματος κυριαρχίας για τα νησιά του Αιγαίου από την Τουρκία (περιφερειακή σταθερότητα), καθιστάμεθα, αν δεν το έχουμε καταλάβει, θέατρο του πολέμου. Δευτερεύον θέατρο για την ώρα, αλλά θέατρο. Βασικό θέατρο στο βάθος του χρόνου.
Η Ρωσία ανατινάζει τη συνοχή της Ευρώπης με μοχλό και την Ουγγαρία, τη συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ με μοχλό την Τουρκία και την κανονικότητα των διεθνών μεταφορών πετρελαίου στον Περσικό με μοχλό το Ιράν, η Ρωσία μάς εκδικείται επίσης διά της πλαγίας για την επιλογή μας να είμαστε οι ηρακλείς του στέμματος της συμμαχίας κι εμείς; Εμείς τι; Εμείς, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, αντί να βάλουμε καμιά φωνή σε εκείνους που μας μπλέκουν, καθόμαστε αμέριμνοι και κοιτάμε τις βάρκες να κουνιούνται. Και αν κανείς δυστυχής, όπως ο υπουργός Αμυνας, τολμήσει να πει καμιά κουβέντα για τις «υβριδικές απειλές» προκειμένου να μας προετοιμάσει για αυτά που έρχονται, αντί μπράβο, καλείται σε απολογία και σε δήλωση μετανοίας. Δεν πάμε καλά.
