Η κραυγαλέα αντίφαση η Ελλάς να καίγεται συλλήβδην και εις τον αντίποδα οι αξιωματούχοι της πατρίδας μας να διοργανώνουν πολυτελείς εορτές δήθεν διά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, με υποκριτικές ρητορικές κατά της επταετούς δικτατορίας, άνευ ουδεμίας μεταπολιτευτικής αποτίμησης των μέχρι τούδε πεπραγμένων, συνιστά ανυπερθέτως ιταμή πρόκληση και απροκάλυπτη λοιδορία προς τον λαό.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η διττή αυτή υποκρισία συνεπάγεται αυτόχρημα την παντελή αδιαφορία της κρατικής ελίτ προς τον παινόμενο, δυσωπηθέντα και καθημαγμένο ελληνικό λαό, ο οποίος βάλλεται πανταχόθεν και διώκεται κυκλοτερώς (κοινωνικά, οικονομικά πολιτισμικά), η οποία, παρά ταύτα, δρα ανεξέλεγκτα, υπακούουσα αμιγώς τις άνωθεν εντολές των εξωεθνικών συμφερόντων, τα οποία υποτακτικώς και απαρεγκλίτως υπηρετεί.
Η «εορτή» της Δημοκρατίας ερήμην του λαού και με πρόσωπα συμβολικής επιβολής της εγκαθίδρυσης της ατζέντας της πολιτικής ορθότητας (κυριαρχία του τρίτου φύλου, απαξία προς την οικογένεια, αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού υπό των επιδοτούμενων -παντί προσφόρω τρόπω- επηλύδων-) δημιουργεί μια αλγεινή και αποτροπιαστική εντύπωση διά την ευθεία περιφρόνηση και απαξία προς τον απλό Ελληνα πολίτη, ο οποίος αντιμετωπίζεται ως άθυρμα και ανυπόληπτος.
Η ποιότητα της Δημοκρατίας μας ουδόλως εξελίσσεται ή βελτιώνεται με την κατίσχυση «ισχυρών προσώπων, τελούντων εις έμμισθον διατεταγμένη υπηρεσία υπό των αλλοδαπών και εν γένει των υπερεθνικών επικυρίαρχων λόμπι, όπως συμβαίνει επί των ημερών μας, αλλά απαιτεί εν τοις πράγμασι ρηξικέλευθες τομές, υπό πολιτικών προσώπων, τα οποία δρουν ακηδεμόνευτα, αλλά και ποσώς λογοδοτούν εις εξωθεσμικές δομές, αλλά όλως τουναντίον εμφορούνται από γνήσιο πατριωτικό φρόνημα προς σκοπόν να εξυπηρετήσουν ανιδιοτελώς το δημόσιο συμφέρον.
Πού άραγε κρύβονται οι κατ’ επάγγελμα δήθεν αλληλέγγυοι, οι Σταυροφόροι του ψεύδους, οι οποίοι, σφετεριζόμενοι την ανθρώπινη αξία, υπερθεμάτιζαν αντί ασφαλώς τριάκοντα αργυρίων υπέρ του συγκεχυμένου «αγαπουλισμού» αμιγώς των μεταναστών, ήτοι τα έμμισθα αυτά φερέφωνα υπερεθνικών συμφερόντων τα οποία ενεργοποιούνται κατά το δοκούν, οι βιομήχανοι της κίβδηλης αυτής αλληλεγγύης επί τω τέλει ίνα καταπείσουν τους αδαείς επιστράτευαν μία φληναφηματική ρητορική υπέρ των δικαιωμάτων και της παγκόσμιας ειρήνης;
Κατά την κρίσιμη τοιαύτη περίοδο, ένθα η Ελλάς ταλανίζεται και βρίθει από σωρεία ανεξιχνίαστων εμπρησμών διά παραλείψεως υπό του κράτους των προσηκόντων ενδεδειγμένων προληπτικών μέτρων προς αποσόβηση εκρήξεώς των πυρκαγιών, οι ψευδεπίγραφοι αυτόκλητοι αλληλέγγυοι απουσιάζουν πανταχόθεν – διατί άραγε οι μη κυβερνητικές οργανώσεις δεν ευαισθητοποιούνται υπέρ της Ελλάδας και των Ελλήνων ουδέποτε;
Συνελόντι ειπείν: «Τα χρήματα είναι χειρότερο δηλητήριο για τις ψυχές των ανθρώπων και διαπράττουν περισσότερους φόνους σε αυτόν τον απαίσιο κόσμο από αυτά τα φτωχά δηλητήρια που δεν επιτρέπεται να πωλούνται». Ουίλιαμ Σαίξπηρ
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
