Η παρακμή δεν παίρνει θερινή άδεια. Τα αποτελέσματα της «δουλειάς» της τα βλέπεις, τα οσφραίνεσαι, τα ακούς παντού
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Τα «μπιτσόμπαρα», κατά κύριο λόγο, απευθύνονται στον μαζάνθρωπο, που κατασκευάζει εδώ και δεκαετίες ο δρ Φρανκενστάιν της ελληνόφωνης εξουσίας. Τα χαρακτηριστικά των προϊόντων που προσφέρονται στον υπό κατασκευή μαζάνθρωπο είναι πάγια: Μπόλικη ευτέλεια, ξετσίπωτο κιτς, ασυγκράτητος πιθηκισμός κακοχωνεμένων ξένων προτύπων και χαώδης απόσταση από την κοίτη του εθνικού πολιτισμού μας.
Οι παράγκες που ηχοβολούν τις ελληνικές θάλασσες με τους θούριους της παρακμής απλώνονται στις παραλίες σαν δερματοπάθεια στο σώμα ανθρώπου, του οποίου έχει καταρρεύσει το ανοσοποιητικό σύστημα. Ασκούν μια αδυσώπητη ηχητική δικτατορία, όπου η φαλτσαδούρα είναι νόμος. Η ένταση των «μοδάτων» μουσικών υποπροϊόντων είναι τόσο μεγάλη, ώστε δεν ακούγονται ούτε οι φωνές, οι συζητήσεις, τα γέλια ή ακόμα και οι καβγάδες των λουομένων – πολλώ δε μάλλον ο παφλασμός των κυμάτων, ο ήχος των τζιτζικιών, που αγγέλλουν την έλευση και τον βραχύχρονο θρίαμβο του καλοκαιριού, ή ο άνεμος, καθώς περνά από τις φυλλωσιές των λιγοστών δέντρων στην παραλία.
Ουδείς έχει το δικαίωμα να ακούει τους φυσικούς ήχους της εποχής. Οι κακοφωνίες της τηλεόρασης, του διαδικτύου και των ραδιοφώνων τα καλοκαίρια μετασταθμεύουν στα ξύλινα παραπήγματα που τα λένε «μπιτσόμπαρα» και διαχέονται στον χώρο, όπου προσπαθείς εις μάτην να βρεις ένα κομμάτι ησυχίας και να λησμονήσεις την κατάντια της χώρας.
Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς, ούτε στην πόλη ούτε στην περιφέρεια. Από τη μια μεριά λερώνουν τη θέα τα γκράφιτι, από την άλλη εισβάλλει στα ρουθούνια σου η αποφορά των πόλεων που βρομάνε σαν ψοφίμια και στο τέλος πληγώνει τ’ αυτιά σου η χλαπαταγή των «μπιτσόμπαρων».
Κι ενώ οι κτήτορες των παραπηγμάτων βάζουν όλων των λογιών τις μουσικές σε ένταση που δεν υποφέρεται, αποφεύγουν συστηματικά να επιλέξουν κάτι που να θυμίζει Ελλάδα ή έστω ανθρώπινο πολιτισμό.
Τελικά, για να αποφύγεις να μολύνεις τον οργανισμό μου με την αποβλακίνη, το ξενομανιαζόλ, την αμερικανόλη και τη γυφτοζίνη που σου προσφέρει αφειδώς το σύστημα, πρέπει να πάρεις δίπλωμα ταχύπλοου και να καταφεύγεις σε λησμονημένες από τους πολλούς «ανοργάνωτες» παραλίες.
