Η χώρα έχει πολλά προβλήματα, υπάρχουν όμως τρία διαχρονικά. Το ένα είναι ο τουρκικός αναθεωρητισμός, η επεκτατική επιθετικότητα της ισλαμοφασιστικής Τουρκίας.
- Από τον ΦΑΗΛΟ Μ. ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ*
Ο τουρκισμός, είτε στην κεμαλική εκδοχή του, δάσκαλος του Χίτλερ και του Μουσολίνι, κατά δήλωση του ίδιου του Χίτλερ σε τουρκική αντιπροσωπία που τον επισκέφθηκε, είτε τώρα, είναι εχθρός όχι μόνο δικός μας, αλλά της διεθνούς ειρήνης στην περιοχή μας.
Εάν όλα τα κόμματα ήταν πατριωτικά, που δεν είναι, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η Αριστερά ξεκάθαρα δεν είναι, αφού αδίστακτα συντάσσονται με ξένα συμφέροντα και προτάσσουν μικρομματικά συμφέροντα έναντι των εθνικών συμφερόντων, θα έπρεπε να έχουν ως κοινή υπερκομματική και πάγια αποστολή την ενίσχυση της αποτροπής, μέσω της δημιουργίας στρατιωτικής, οικονομικής και διπλωματικής ισχύος, τη χάραξη των αυτονόητων κόκκινων γραμμών και την από κοινού έκφραση κοινής βούλησης συντριβής των Τούρκων, σε περίπτωση που τολμήσουν να παραβιάσουν την εθνική μας ακεραιότητα, συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της Κύπρου, που πρέπει πάντα να εντάσσεται, σε όλους τους σχεδιασμούς μας, με την Ελλάδα, για πολλούς λόγους, ηγέτιδα δύναμη του Ελληνισμού.
Το «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται» είναι μια ανοησία. Δεδομένων των μεγεθών, της εμπειρίας, η Ελλάδα δεν μπορεί να μεταθέτει τις ιστορικές, ηθικές αλλά και νομικές ευθύνες της, ως εγγυήτρια δύναμη το τελευταίο, στη Μικρή Ελλάδα του Νότου.
Η Ελλάδα, συμπεριφερόμενη ως στοργική Μάνα και όχι ως κακή μητριά, οφείλει να προνοήσει, να προστατεύσει.
Το δεύτερο πρόβλημα – κίνδυνος είναι η υπογεννητικότητα, που εάν δεν επέμβουμε με δραστικές πολιτικές και αλλαγή νοοτροπίας ήδη από τα νηπιαγωγεία, εκπαιδεύοντας τα παιδιά στον ρόλο του πατέρα και της μητέρας και εμφυσώντας τους ως αξιακό ζήτημα τη δημιουργία οικογένειας, θα αφανιστούμε. Θα μας καταπιούν οι απρόσκλητοι μουσαφιραίοι.
Αν τώρα, που είναι ισχνή μειοψηφία, μερικοί έχουν θράσος και διατυπώνουν και απειλές μπροστά στην κάμερα, φανταστείτε τι θα κάνουν όταν θα είμαστε μόλις πέντ’ έξι εκατομμύρια μεσήλικες και γέροντες και αυτοί άλλοι τόσοι. Δεν είναι μια κινδυνολογική εικασία. Είναι απλά μαθηματικά και κοινή λογική.
Το τρίτο διαχρονικό πρόβλημα είναι η τεράστια και βλαπτική στρέβλωση στον δημόσιο βίο από τη διαπλοκή. Κανένας δεν πρέπει να είναι ή να νομίζει ότι είναι ισχυρότερος από τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας, όποιος και να είναι.
Το είχα γράψει επί Σαμαρά, επί Τσίπρα, το γράφω και τώρα. Για δεκαετίες είχαμε την ιδιόρρυθμη κατάσταση όπου μια χούφτα άνθρωποι ήταν ταυτόχρονα εκδότες, καναλάρχες, μπετατζήδες κατασκευαστές και εργολάβοι δημοσίων έργων, αντιπρόσωποι όπλων, ιδιοκτήτες ομάδων.
ΤΑ ΜΜΕ τους, στα οποία έδιναν βασιλικές αμοιβές στις πριμαντόνες τους, συχνά ήταν παθητικά αλλά τους ήταν αδιάφορο, διότι στο σύνολό της η μπίζνα ήταν θετική. Οπως συνήθως παθητικές ήταν και οι αθλητικές «επενδύσεις», όμως εδώ το ζητούμενο ήταν η απόκτηση λαϊκής στήριξης μέσω των οπαδών. Ετσι, έχοντας τα ΜΜΕ ως βραχίονα πίεσης και εκβιασμών προς εξουσία και κόμματα και αθλητικές ομάδες για λαϊκή στήριξη, οι πραγματικές μπίζνες πήγαιναν έξτρα πρίμα γκουντ και τα νερά ταράχτηκαν μόνο όταν ο Κοσκωτάς πήγε να χαλάσει τη διευθέτηση που είχαν κάνει μεταξύ τους.
Ολα αυτά βέβαια γίνονταν έχοντας όλοι αυτοί μόνο έναν (1) πελάτη: το κράτος, ήτοι εσένα, φίλε αναγνώστη, που πληρώνεις από τους φόρους έργα, προμήθειες κ.λπ. Οσο οι αγελάδες του κράτους ήταν παχιές με τα δανεικά και τα χρήματα της Ε.Ε. πέρασαν πακτωλοί που θα αναδιάρθρωναν 10 Ελλάδες, αποκτήσαμε καραβίσιες τιμές και κάποια καλά που έμειναν ως υποδομές, αλλά μόλις φτάσαμε στη χρεοκοπία και στον κίνδυνο κατάρρευσης, κόπηκε το κρατικό χρήμα σε τεράστιο βαθμό και εκεί οι άλλοτε κραταιοί νταβατζήδες στα χρόνια των Μνημονίων κλάταραν, κραταιά ΜΜΕ έκλεισαν, πουλήθηκαν για ένα καπάκι πίτουρα, άλλα έμειναν ετοιμοθάνατη σκιά του εαυτού τους και οι αμοιβές στις πριμαντόνες έγιναν σε μερικές περιπτώσεις ψίχουλα ή βρέθηκαν στα αζήτητα. Ξεφύτρωσαν βέβαια νέα τζάκια, πιο αδίστακτα, με άλλες νοοτροπίες.
Το πρόβλημα παραμένει, με άλλα πρόσωπα, όμως πάλι υπάρχουν άνθρωποι που είναι ή νομίζουν πως είναι ισχυρότεροι από την εκλεγμένη ηγεσία της χώρας. Εχουν δε πάντα τους πρόθυμους μεγαλοϋπαλλήλους τους, θεωρούν τα προσωπικά τους συμφέροντα υπέρτερα των εθνικών συμφερόντων και έχουμε και μια καινούργια μόδα, προπαγάνδα ενάντια στη χώρα που είναι αντιδάνειο.
Ξεκινάει από την Ελλάδα, από κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ, με τη συνέργεια των εν λόγω «νταβατζήδων» και μεγαλοϋπαλλήλων τους, που έχουν τα δικά τους νιτερέσα, και επιστρέφει στο εσωτερικό ενδεδυμένη τον μανδύα κύρους ξένων ΜΜΕ.
Είναι ζήτημα δημοκρατίας ο περιορισμός, το ξεδόντιασμα αυτών των κύκλων, κανείς δεν επιτρέπεται να θεωρεί εαυτόν και να συμπεριφέρεται ως άρχων της χώρας μέσα από ένα σκοτεινό δωμάτιο, χωρίς να τον έχει ψηφίσει κανείς, επιδιώκοντας να παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή, αβαντάροντας την τυχοδιωκτική μηδενιστική Αριστερά και αδιαφορώντας για την Ελλάδα, τους Ελληνες και τα συμφέροντά τους. Είναι πρόβλημα δημοκρατίας άνθρωποι που στρατολογήθηκαν από ξένους, διότι κάποτε κατελήφθησαν να κάνουν ομοσπονδιακό αδίκημα, να χρησιμοποιούνται ως «πιστόλια» κατά της χώρας. Η Ελλάδα είναι μικρή. Γνωριζόμαστε.
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, Αντιπρόεδρος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ,www.neadexia.gr
