Πώς πλουτίζουν τα έθνη; H φύση έχει προικίσει άλλους με άφθονους φυσικούς πόρους. Αλλα έθνη κατακτούν ξένα εδάφη. Μερικά έχουν αναπτύξει μοναδικές εμπορικές δεξιότητες.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφάλα*
Ξυλεία, μεταλλεύματα, αλιεία, ναυτιλία, γεωργία, μετανάστευση και προσφυγιά, οργανωμένη κρατική παραβατικότητα και ναρκωτικά, μεταποίηση, πετρέλαιο, βιομηχανία και διαχείριση κεφαλαίων αποτελούν πηγές πλούτου. Κανένα όμως έθνος, όσο φτωχό ή πλούσιο κι αν είναι, δεν μπορεί να ευημερήσει με δανεικά χρήματα, με τη ληστρική φορολογία της μεσαίας τάξης, με την εκχώρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του σε άλλα έθνη, με την εκδίωξη από τη χώρα των πλέον παραγωγικών πολιτών και κυρίως χωρίς να διαθέτει αναγνωρισμένες πολιτιστικές αξίες και τεχνολογικές ταυτότητες προϊόντων.
Η μεγαλύτερη, όμως, πηγή παραγωγής εθνικού πλούτου είναι η εφευρετικότητα των πολιτών, αυτό που ονομάζεται «καινοτομία». Πράγματι, η ικανότητα του μυαλού να δημιουργεί κάτι «νέο» και «χρήσιμο» προσφέρει στα τυχερά έθνη που διαθέτουν τέτοιους πολίτες μια διαρκή και αυξανόμενη δημιουργία πλούτου. Σε αντίθεση με τις χρηματοπιστωτικές απάτες παραγωγής αέρα, ένας δημιουργικός εγκέφαλος αποτελεί τη μοναδική μηχανή παραγωγής πλούτου.
Εάν όμως η καινοτομία παράγει πλούτο, τότε γιατί δεν είναι όλα τα έθνη πλούσια; Ο λόγος είναι ότι πολλά έθνη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, διαθέτουν ελίτ με περιορισμένες πολιτικές ικανότητες, που αποτυγχάνουν να εκτιμήσουν και να ενθαρρύνουν την καινοτομία. Αυτές οι ελίτ, που ενδιαφέρονται μόνο για τον προσωπικό τους πλουτισμό και όχι για την εθνική ευημερία, αυτοαποκαλούνται διεθνιστές, νεοφιλελεύθεροι και αντινατιβιστές. Η απαραίτητη προϋπόθεση παραγωγής πλούτου είναι να υπάρχουν ισχυρά δικαιώματα ιδιοκτησίας, κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί που δεν παραβιάζουν τον ιδιωτικό βίο, (επισυνδέσεις), αξιόπιστο νομικό σύστημα και ελάχιστη γραφειοκρατία.
Χωρίς τις ανωτέρω προϋποθέσεις οι έξυπνοι άνθρωποι δεν έχουν κίνητρα να γίνουν ατμομηχανές της οικονομίας. Οι ευφυείς δεν σπαταλούν χρόνο, εργασία και πόρους για να παράγουν πλούτο που στο τέλος θα κλαπεί μέσω της φορολογίας, της γραφειοκρατίας και του νομικού συστήματος από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ.
Μόνο εκεί όπου υπάρχουν ατομική ιδιοκτησία, δικαιοσύνη και προσωπική ελευθερία χωρίς παρακολουθήσεις και εκβιασμούς μπορεί να υπάρξει πλούτος. Πράγματι, ο δείκτης καινοτομίας, που συνεπάγεται τον πλούτο των εθνών, είναι συνάρτηση της ανθρώπινης εφευρετικότητας, της προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας και της ατομικής ιδιοκτησίας (https://www.globalinnovationindex.org/gii-2021-report). Εκεί όπου ελευθερία και ιδιοκτησία αποτιμώνται επαρκώς, μεγάλοι συγγραφείς, καλλιτέχνες και επιστήμονες δημιουργούν το εθνικό πλαίσιο καινοτομίας και παράγουν πλούτο.
Σήμερα όμως οι κεντρικοί σχεδιαστές της νέας τάξης πραγμάτων και της «μεγάλης επανεκκίνησης» υλοποιούν τον κοινωνικοποιημένο έλεγχο των αγορών με την κατάργηση της ιδιοκτησίας και τη βαριά φορολογία, ενώ περιορίζουν την ατομική ελευθερία μέσω της απαγόρευσης της κινητικότητας. Ουσιαστικά σήμερα οι ελίτ υποκαθιστούν τα ατομικά δικαιώματα με τα συλλογικά δικαιώματα, αποκαλώντας την ατζέντα τους «προοδευτικό φιλελευθερισμό», ενώ ουσιαστικά προωθούν την επανεμφάνιση του σοβιετικού κομμουνισμού σε πλανητική κλίμακα.
Αυτή η πολιτική πρακτική, που ο κ. Μητσοτάκης και η συστημική Αριστερά υπηρετούν με φανατισμό στη χώρα μας, είναι γνωστή ως «νεοκομμουνισμός». Όσο περισσότερο προωθείται ο νεοκομμουνισμός σε μία χώρα τόσο λιγότερο ευδοκιμεί η καινοτομία και περιορίζονται ο πλούτος και η ατομική ελευθερία. Οι νεοκουμμουνιστές καλλιεργούν την κουλτούρα της επιβίωσης όχι μέσω της εργασίας αλλά μέσω των επιδομάτων (πρεκαριατοποίηση της κοινωνίας), πρακτική που εφαρμόζει συστηματικά η κυβέρνηση της Ν.Δ. Ταυτόχρονα αφαιρούν οικονομικούς πόρους από τα καινοτόμα μέλη της κοινωνίας μέσω της ληστρικής φορολογίας, ώστε να χρηματοδοτήσουν τις μη παραγωγικές δραστηριότητες.
Οι νεοκομμουνιστές αποτελούν εύκολους στόχους για τις εθνικιστικές χώρες που καλλιεργούν την καινοτομία. Κλασικό παράδειγμα αποτελούν η Ελλάδα και η Τουρκία. Η μεν πρώτη είναι μια νεοκομμουνιστική χώρα και συνεπώς αποτελεί μία έρημο καινοτομίας και παραγωγικότητας ζώντας και εθίζοντας τους πολίτες στα επιδόματα, ενώ η δεύτερη έχει απορρίψει την παγκοσμιοποίηση και συνεπώς για να επιβιώσει καλλιεργεί την καινοτομία μέσω της παραγωγής προηγμένων αμυντικών συστημάτων. Η Τουρκία επενδύει στην έρευνα και την τεχνολογία, μετασχηματιζόμενη σε κοινωνία γνώσης, ενώ η Ελλάδα του Μητσοτάκη επενδύει σε «ερευνητικά προγράμματα» χρηματοδοτώντας το ΕΛΙΑΜΕΠ.
Παρά τις αερολογίες που δεσπόζουν στον δημόσιο λόγο, η τεχνολογική υπεροχή της Τουρκίας είναι αυτή που δημιούργησε το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Αντιθέτως, ο χαμηλός δείκτης καινοτομίας και συλλογικής πολιτικής ευφυΐας της νεοκομμουνιστικής Ελλάδας έχει καλλιεργήσει το δόγμα του «δεν διεκδικούμε τίποτα» και «οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα».
Συνεπώς το αποτέλεσμα της σταδιακής απώλειας του εθνικού χώρου και η κλιμακούμενη συλλογική φτωχοποίηση είναι αναμενόμενα γεγονότα. Οι πρόσφατες πρακτικές της θεσμοθετημένης παραβίασης του ιδιωτικού βίου μέσω των «επισυνδέσεων», σε συνδυασμό με τον χαμηλό δείκτη καινοτομίας του νεοκομμουνισμού, βυθίζουν όλο και περισσότερο την Ελλάδα στον Μεσαίωνα, στη σήψη και την παρακμή.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
