Ωραίο τραγούδι το «Η δουλειά κάνει τους άντρες», σε μουσική του αείμνηστου Μάνου Λοΐζου, του μελωδικότερου όλων, ο οποίος περηφανευόταν αστειευόμενος πως μπορούσε να μελοποιήσει ακόμη και τον τηλεφωνικό κατάλογο. Δεν χρειάστηκε, ευτυχώς, διότι τους στίχους του τραγουδιού έγραψε ο κορυφαίος Λευτέρης Παπαδόπουλος, στενός του φίλος.
- Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης*
Το τραγούδι ταίριαξε απόλυτα με τη βαθιά λαϊκή και ένρινη φωνή του Δημήτρη Ευσταθίου με το δωρικό της ύφος, ενός από τους σπουδαιότερους ερμηνευτές του λαϊκού τραγουδιού.
Δεν ήταν ο πρώτος ερμηνευτής -το τραγούδι το είπε πρώτη η εξαιρετική Ελένη Ροδά το 1967, στην ταινία «Τρούμπα ’67», με τον Γιώργο Φούντα, την Μπέτυ Αρβανίτη κ.ά.-, αλλά στη δισκογραφία πέρασε το 1968 με τη φωνή του Ευσταθίου. Εκανε στράκες διότι η χώρα, με την τρομερή ανάγκη για στέγη λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης και της πατέντας της αντιπαροχής, ήταν σε οργασμό ανοικοδόμησης και μεραρχίες ολόκληρες δούλευαν, προσποριζόμενοι τον επιούσιο από το «γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί». Τότε η νεολαία δεν περιφρονούσε τις σκληρές χειρωνακτικές δουλειές, που είχαν μεροκάματο της προκοπής και οι δουλευταράδες Αλβανοί ήταν ακόμη έγκλειστοι στον πειναλέο σοσιαλιστικό Παράδεισο του Χότζα.
Ενα σοβαρό πρόβλημα της πολιτικής τάξης, που έχουμε θίξει πολλές φορές από τις φιλόξενες στήλες της «δημοκρατίας», είναι ο ιδρυματισμός της. Μέσα από την καλά αμειβόμενη ζωή στη γυάλα της εξουσίας, όπου, κατά το Μπιθικώτσειο «όλοι στην ίδια σκάφη πλένουνε τα ρούχα τους», η σχέση με τα αληθινά λαϊκά προβλήματα είναι από προβληματική έως ανύπαρκτη.
Ακόμη και οι βουλευτές του ΚΚΕ, του κόμματος, υποτίθεται, της «εργατικής τάξης», έχουν μια θεωρητική σχέση με την εργασία, οπτική, θα έλεγα, τουτέστιν βλέπουν τους άλλους να δουλεύουν, αφού συχνά είναι επαγγελματικά, αμειβόμενα στελέχη του κόμματος, μερικές φορές σπουδασμένα από αυτό, που «διορίζονται» βουλευτές, αφού το κόμμα δίνει γραμμή ποιοι πρέπει να υπερψηφιστούν.
Στα υπόλοιπα κόμματα, κυρίως στα κόμματα εξουσίας και στη σκιά του ΠΑΣΟΚ, υπάρχει το πρόσθετο ζήτημα των «τζακιών». Έχουμε κληρονομική διαδοχή χωρίς μοναρχία. Κι όταν έχεις να κάνεις με αστικά τζάκια, με ανθρώπους με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, λογικό είναι πως με άνεση θα μπουν στην πολιτική, θα εκλεγούν και εναπόκειται στην προσωπική ικανότητα και αντίληψή τους, στους συνεργάτες και στη διάθεσή τους να αποκτήσουν τριβή και συνάφεια με τους απλούς ανθρώπους και τα προβλήματά τους. Δεν είναι πυρηνική φυσική να ξέρεις πως η χώρα χρειάζεται διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας, καλό σύστημα Υγείας, Παιδείας, πως χρειάζεται ελεύθερη ανταγωνιστική οικονομία, ελάχιστη γραφειοκρατία, τήρηση του Νόμου, ασφαλή σύνορα, ασφαλή σπίτια και ασφαλείς δημόσιους χώρους, και φυσικά -το Αλφα και το Ωμέγα- ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις, εγγυήτριες της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και των ελευθεριών μας.
Όμως, η ζωή μέσα στην πραγματική κοινωνία, το να μοιραστείς τα προβλήματα και τον παλμό των απλών ανθρώπων, προσφέρει κάτι ανεκτίμητο – ενσυναίσθηση πραγμάτων, που δεν μπορείς να τη μάθεις στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου, συναισθηματική νοημοσύνη για να κατανοείς τον κόσμο γύρω σου και τις λαϊκές προτεραιότητες.
Μια πρόταση, λοιπόν, απολύτως λογική, θα ήταν από δω και πέρα να μην επιτρέπεται να είσαι υποψήφιος βουλευτής ή ευρωβουλευτής αν δεν έχεις συμπληρωμένα 10 χρόνια αληθινά ένσημα σε αληθινή εργασία. Φτάνει πια με τους τεμπέληδες βολεψίες! Πώς θα λύσεις προβλήματα που δεν έχεις βιώσει, δεν τα έχεις δει ούτε με τηλεσκόπιο;
Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα προσεγγίσεις μόνο ακαδημαϊκά. Αλλιώς ο ταγός είναι σαν Αξιωματικός που έχει κάνει μόνο ΤΑΑΣ, Τακτικές Ασκήσεις Ανευ Στρατεύματος, επί χάρτου δηλαδή, και όχι ΤΑΜΣ, Τακτικές Ασκήσεις Μετά Στρατεύματος, ήτοι να ιδρώσει στο πεδίο μαζί με τους άνδρες του, με πραγματικά πυρά, βιώνοντας προβλήματα που δεν περιλαμβάνονται όλα στους Κανονισμούς και στα Εγχειρίδια.
Δέκα χρόνια αληθινά ένσημα, όχι εικονικά, όχι να σου πληρώνει το κόμμα ή ο μπαμπάς το Ταμείο Νομικών ή το ΤΣΜΕΔΕ μέχρι να εκλεγείς σπρωχτός. Να έχεις τουλάχιστον 50 παραστάσεις τον χρόνο στα Δικαστήρια, να έχεις κάνει αληθινά τεχνικά έργα, για να αναφερθώ σε δύο από τα πολυπληθέστερα επαγγέλματα της Βουλής και της Ευρωβουλής. Δέκα χρόνια δεν είναι πολλά, είσαι αρκετά νέος – εκτός εάν είσαι αριστερός συνδικαλιστής καταληψίας της σχολής σου, που έκανες 7 χρόνια κάθε πανεπιστημιακό έτος για να το εμπεδώσεις και κοντά στην ανδρική εμμηνόπαυση παριστάνεις τον φοιτητή, ενώ έχεις ήδη προβλήματα με τον προστάτη και τον καπιταλισμό, που έχει τον απέθαντο, παρά τη θέση του Κόμματος.
Εάν είσαι κανονικός άνθρωπος με σεβασμό στον εαυτό σου και τον κόπο των γονιών σου, εκεί, μέχρι τα 35-37, αν δεν σπούδασες νωρίτερα, λογικά πρέπει να έχεις τελειώσει και με τον Στρατό -οι άντρες- και να έχεις και μια δεκαετή επαγγελματική εμπειρία. Έτσι θα έχεις την απαραίτητη κοινωνική, επαγγελματική εμπειρία για όσα αντιμετωπίζουν οι πολίτες που θες να εκπροσωπήσεις. Δούλεψε 10 χρόνια και μετά σώσε την Ελλάδα. Τι λέτε;
