Η Ελισάβετ πέθανε. Πήρε την κατηφοριά που ανέβηκε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Ο Θεός να τη συγχωρέσει, αλλά το Εθνος των Ελλήνων θα πρέπει να θυμάται γι’ αυτήν και το κράτος του οποίου ήταν κεφαλή μερικά πράγματα.
- Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης*
Μπορώ να τη φανταστώ να αφήνει στο γραφείο της το τηλεγράφημα των δικηγόρων του Ευαγόρα, το οποίο προφανώς κατόπιν συμβουλής του πρωθυπουργού της άφησε αναπάντητο, και μετά να πηγαίνει να παίξει με τα αγαπημένα της Corgi, για ιππασία, να κυνηγήσει αλεπούδες ή να ντουφεκίσει φασιανούς.
Ο δήμιος, πάντως, στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας τράβηξε τον μοχλό, ενώ οι συγκρατούμενοί του τραγουδούσαν από τα κελιά τον Εθνικό Υμνο και ο 19χρονος Ευαγόρας με σπασμένο τον αυχένα πέρασε στην αθανασία. Είχε την ίδια τύχη που είχαν οι Μιχαλάκης Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, Ιάκωβος Πατάτσος, Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομμάτης και Ανδρέας Παναγίδης. Στη διάρκεια του Β΄Π.Π. η Κύπρος, την οποία το Στέμμα την αγόρασε από τους Τούρκους το 1878, είχε τότε περίπου 400.000 πληθυσμό. Οι Κύπριοι, αποικία γαρ, δεν είχαν υποχρέωση στράτευσης.
Όμως 45.000 άντρες, πάνω από το 10% του πληθυσμού, σαν να λέγαμε σήμερα 1.000.000 Ελλαδίτες (!), στρατεύθηκαν εθελοντικά στις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις, διότι οι Αγγλοι τούς έλεγαν «Θα πολεμήσετε για την Ελλάδα», ενώ τους έκλειναν το μάτι για μεταπολεμική Ενωση με την Ελλάδα. Εναν από αυτούς, τον Αντώνη, τσαγκάρη από τη Λεμεσό, τον έκρυβε μαζί με κάτι Νεοζηλανδούς στρατιώτες ο συνονόματος παππούς μου στο Μαυρομμάτι μετά την οπισθοχώρηση.
Οι Αγγλοι μάς επαινούσαν μεν, ξέρετε, «Οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες» του Τσόρτσιλ κ.λπ., αλλά την ίδια ώρα σημειώστε τον ύποπτο θάνατο του Ιωάννη Μεταξά που εμέμφετο τους Αγγλους για τις ανεπαρκείς δυνάμεις που έστειλαν, το γεγονός πως δεν επέτρεψαν στην εξόριστη κυβέρνησή μας να εγκατασταθεί στην Κύπρο ενώ πίσω από την πλάτη μας διαπραγματεύονταν με τους Τούρκους, τάζοντάς τους δικά μας νησιά για να μπουν στον πόλεμο. Ο επιτήδειος ουδέτερος Μεμέτης έκανε φυσικά την πάπια, δεν έριξε ούτε μια ντουφεκιά κατά του παλαιού Τεύτονα συμμάχου του και μαθητή του στις Γενοκτονίες, όσο εμείς κολυμπούσαμε στο ίδιο μας το αίμα από τη Βόρειο Ηπειρο ως τη Βόρειο Αφρική και μετά στην Ιταλία.
Η χώρα μας έχασε συνολικά το 1/10 του πληθυσμού, σχεδόν 800.000, νεκροί στρατιώτες, εκτελεσμένοι άμαχοι, νεκροί από αρρώστιες που ομαλά θα αντιμετωπίζονταν, από στερήσεις και από την πείνα. Σημειωτέον πως η βασική αιτία της μεγάλης πείνας του πρώτου κατοχικού Χειμώνα το 1941 προς 1942, που κόστισε εκατόμβες αθώων θυμάτων στα αστικά κέντρα, ήταν ο ναυτικός αποκλεισμός που επέβαλαν οι Αγγλοι, μην επιτρέποντας ούτε τρόφιμα να περνούν. Για τους Γερμανούς η ζημιά ήταν μικρή, αφού απλά κατέσχεσαν την παραγωγή μας, και ειδικά οι Αθηναίοι και Πειραιώτες πέθαιναν στους δρόμους και τους μάζευαν τα κάρα της Δημαρχίας.
Αντί το 1945 να παρελάσουμε νικητές στο Βερολίνο και σύσσωμο το Εθνος να απαιτήσει την εθνική του ολοκλήρωση με Ενωση της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα και να ανοικοδομήσουμε την κατεστραμμένη χώρα μας, όπως έκαναν οι άλλοι λαοί, η Ελλάδα έπρεπε να παλέψει με έναν πιο ύπουλο εχθρό ως τον Αύγουστο του 1949, τη σταλινική Αριστερά, για να μην κοπεί η χώρα στα δύο και επιβληθεί στον καθημαγμένο λαό κομμουνιστική δικτατορία. Σωρεύσαμε έτσι και άλλα ερείπια, αλλά ο πόθος για Ενωση με τη Μάνα φούντωνε στην Κύπρο αλλά και την Ελλάδα.
Τα άγρια μέτρα καταστολής που ακολούθησαν τα Οκτωβριανά, την ενωτική εξέγερση του 1931, με απαγόρευση της Ελληνικής Σημαίας και του Εθνικού Υμνου και απόλυση από τη δημόσια υπηρεσία των συμμετεχόντων δασκάλων, καθηγητών και άλλων υπαλλήλων, δεν έκαμψαν το ελληνικό φρόνημα των Κυπρίων αδελφών μας. Οι νεκροί και τραυματίες Κύπριοι του Αγγλικού Στρατού, οι δεκάδες χιλιάδες βετεράνοι, όλοι οι Ελληνες θεωρούσαν πλέον οφειλή του αγγλικού στέμματος προς το Ελληνικό Εθνος την Ενωση, την οποία διεκδίκησαν πρώτα ειρηνικά, με αποκορύφωμα το Ενωτικό Δημοψήφισμα της 1ης/1/1950, που διεξήχθη υπό την αιγίδα της Εθναρχίας, όπου σύσσωμος ο Ελληνισμός της Κύπρου, ακόμα και μερικοί Τουρκοκύπριοι, ψήφισε συντριπτικά υπέρ της Ενωσης.
Ψηφίσματα, αιτήματα, δημοσιεύματα, έθεταν συνεχώς στην Αγγλική Κυβέρνηση το αίτημα της Αυτοδιάθεσης – Ενωσης. Η κυβέρνηση Παπάγου το έθεσε ανεπιτυχώς και στον ΟΗΕ. Εάν η Αγγλία είχε συναινέσει θέτοντας ζήτημα παραχώρησης στρατιωτικών βάσεων και άλλων διευκολύνσεων, ήταν πάνω από βέβαιο πως η Ελλάδα και η Εθναρχία θα το δέχονταν. Η κυβέρνηση, όμως, του Λονδίνου τήρησε σκληρή και προσβλητική στάση. Έτσι πλέον ωρίμασε η ιδέα του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ, του αναφαίρετου δικαιώματος του Κυπριακού Ελληνισμού να διεκδικήσει την Ελευθερία του και την Ενωση με την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση της Αυτής Μεγαλειότητος μετά τη διάψευση όλων των υποσχέσεων κατά τον Β΄Π.Π., φτύνοντας το αίμα μας που χύθηκε μαζί με αυτό των τέκνων του βρετανικού λαού, πρόσθεσε στη διπροσωπία τη βαρβαρότητα. Σκότωσε πολλούς πατριώτες, απαγχόνισε εννέα, φυλάκισε και βασάνισε χιλιάδες, προσεκάλεσε πονηρά και ερέθισε ως «μέτοχο» της Κύπρου την Τουρκία, χρησιμοποίησε την τουρκοκυπριακή μειονότητα ως όργανο καταστολής κατά της αγωνιζόμενης ελληνοκυπριακής πλειονότητας, εξεβίασε τον Μακάριο για να δεχθεί ανεξαρτησία αντί Ενωσης και υποστήριξε στρατιωτικά και πολιτικά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Οι αποκαλυφθέντες διάλογοι Κίσινγκερ – Κάλαχαν είναι μνημείο κυνισμού και βαρβαρότητας. Μερικοί που παριστάνουν τους «δεξιούς» ξεχνάνε, εκστασιάζονται και πενθούν για την εκατόχρονη σχεδόν βασίλισσα. Αλήθεια, μας ζήτησαν συγγνώμη;
Απολογήθηκαν για τα εγκλήματά τους; Σεβόμαστε το πένθος, αλλά τα δάκρυά μας τα φυλάμε για τους Ηρωές μας, αυτούς στους οποίους αρνήθηκε να χορηγήσει χάρη. Το Εθνος δεν επιτρέπεται να αποστεί των συμφερόντων του, να ξεχάσει το αίμα των πιο αγνών παιδιών του. Ναι, η Αγγλία στο Ναυαρίνο συνετέλεσε στην ίδρυση του κράτους μας, αφού όμως πρώτα μας έγδαρε με τα δάνεια και φρόντισε ώστε να έχουμε μια κολοβή ανεξαρτησία και μέγεθος τόσο όσο να μην είμαστε επικίνδυνοι ανταγωνιστές στη Μεσόγειο. Ναι, μας συνέδραμαν αποφασιστικά στα Δεκεμβριανά, αλλά υπερασπίστηκαν δικά τους στρατηγικά συμφέροντα και ήταν κυρίως δικό μας το αίμα και ο αγώνας. Δεν μας έκαναν χάρη. Και στη φίλη μου, τη Χρυσή, που το άρθρο αυτό είναι μια συνέχεια διαδικτυακής συζήτησής μας, σε όλους θα θυμίσω και κάτι άλλο.
Ακόμη σήμερα, έτος 2022, στο Foreign Office ο φάκελος της δολοφονίας του πρώτου μας Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια παραμένει απόρρητος! Γιατί η Perfidious Albion γνωρίζει πως, όταν επιβεβαιώσουμε αυτό που ήδη καταλαβαίνουμε, το μίσος που θα ποτίσει τον λαό μας δεν θα σβήσει ποτέ. Ο δρόμος για τη συγχώρεση υπάρχει, αλλά περνάει από τη συγγνώμη και την επανόρθωση. Ο τυφλός θαυμασμός και η έλλειψη Τιμής και ιστορικής μνήμης ταιριάζουν μόνο σε ραγιάδες. Θα της το εξηγήσει ο Βαγορής τώρα που θα συναντηθούνε…
