H Τουρκία, που έχει το θράσος να κατηγορεί την Ελλάδα ότι παραβιάζει τα δικαιώματα των μουσουλμάνων της Θράκης, ασκεί συστηματικά κρατική τρομοκρατία στους χριστιανούς πολίτες της Τουρκίας.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Η πολιτική αυτή είναι συνέχεια της πολιτικής που οδήγησε στη γενοκτονία των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων και στην εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου, την οποία κατήγγειλε προχθές ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ως παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάννης.
Ως δική μας απάντηση στις θρασύτατες και ανυπόστατες κατηγορίες της Τουρκίας, δημοσιεύουμε το άρθρο της «Aris Nalcı», το οποίο δημοσιεύτηκε στο AHVALNEWS: «Το να είσαι χριστιανός στην Τουρκία δεν είναι εύκολο». Μήπως είναι πιο εύκολο να είσαι Εβραίος, Αλεβίτης ή Γιαζίντι; Δεν νομίζω. Αλλά όταν ο χριστιανισμός χαρακτηρίζεται με τις λέξεις «εχθρότητα» και «ιεραποστολικός» εδώ και χρόνια στην Τουρκία, δημιουργεί μια μειονοτική κοινωνία όπου η απειλή έχει γίνει φυσιολογική στην καθημερινή τους ζωή. Ισως έχετε ακούσει την είδηση της απροκάλυπτης απειλής εναντίον της εκκλησίας Kurtuluş στη Μαλάτεια. Ατομο με τα αρχικά Τ.Α. παρουσιάστηκε στον εκπρόσωπο της εκκλησίας Βεντάτ Σερίν και του είπε ότι του πρότειναν το εξής: «Θα σου δώσουμε ό,τι θέλεις» σε αντάλλαγμα για τη δολοφονία του ίδιου και του εκπροσώπου της εκκλησίας στην Αγκυρα, Ιχσάν Οζμπέκ. Ποιο είναι αυτό το άτομο;
Πίσω από αυτήν την ιστορία βρίσκονται και πάλι οι Γκρίζοι Λύκοι (Ülkü Ocakları) και η αντιτρομοκρατική υπηρεσία της Στρατοχωροφυλακής (JİTEM). Δεν τα λέμε εμείς αυτά, είναι ομολογία του ίδιου του Τ.Α, που παρουσιάστηκε στον εκπρόσωπο της εκκλησίας της Μαλάτειας και τον προειδοποίησε. Πήγαν ακόμη και στον πατέρα του υπόπτου για τη σφαγή των τριών χριστιανών στη Μαλάτεια το 2007*. Εκαναν λοιπόν επιτόπια εργασία. Εάν ο Gökçer Tahincioğlu από την ιστοσελίδα T24 δεν είχε γράψει για το θέμα αυτό, η υπόθεση θα είχε μπει στο ράφι με τον χαρακτηρισμό «απόρρητη». Να δούμε, λοιπόν, τι έγραψε στο άρθρο του ο Tahincioğlu: Μετά τη δημοσίευση του άρθρου του το θέμα διαδόθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τότε παρενέβη ο εισαγγελέας και χαρακτήρισε την υπόθεση «απόρρητη», απαγορεύοντας να γραφτεί οτιδήποτε γι’ αυτήν στον Τύπο. Για τον λόγο αυτόν δεν θα σας γράψω για το περιεχόμενο της υπόθεσης αυτής, αλλά για τα ενδιαφέροντα και δήθεν μέτρα που έλαβε η Πολιτεία για το θέμα αυτό.
Απόρρητη η υπόθεση. Για ποιον;
Μόλις ληφθεί η απόφαση «Απόρρητον» για τον φάκελο της υπόθεσης, ο δικηγόρος του κατηγορουμένου και ο καταγγέλλων δεν μπορούν να δουν τις καταθέσεις που δόθηκαν. Με άλλα λόγια, οι οργανωτικές διασυνδέσεις όσων πήγαν στην εκκλησία Malatya Kurtuluş, έκαναν σιωπηρές απειλές κατά του Vedat Serin, ενός χριστιανού πολίτη της Δημοκρατίας της Τουρκίας, και είπαν ότι θα μπορούσε να σκοτωθεί αλλά και οι απαντήσεις που έδωσαν στις σχετικές ερωτήσεις του ανακριτή παραμένουν απόρρητες τόσο για το κοινό όσο και για τους εμπλεκομένους.
Σε αυτό το σημείο, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ένας από τους εμπλεκομένους είναι το άτομο που απειλείται με θάνατο, αυτές είναι κινήσεις του κράτους που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ο πιθανός δολοφόνος προστατεύεται, ενώ περιορίζονται οι δυνατότητες του απειλουμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να τεκμηριώσει την καταγγελία του. Να εξηγήσουμε γιατί. Για παράδειγμα, εάν το άτομο που απείλησε τον Vedat Serin είναι συνδεδεμένο με μια συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση, ο χριστιανός που απειλήθηκε μπορεί να πάρει μέτρα και να προστατεύσει τον εαυτό του από τους μηχανισμούς αυτής της οργάνωσης.
Όμως, από τη στιγμή που λόγω του «Απορρήτου» δεν μπορεί να πάρει πληροφορίες για εκείνους που τον απειλούν, τότε το θύμα είναι υποχρεωμένο να πιστέψει αυτά που θα του πει η Ασφάλεια. Δηλαδή η ίδια Αρχή επιβολής του νόμου που πρέπει να σας προστατεύει ως πολίτες, ανεξάρτητα από τον Θεό στον οποίο προσεύχεστε, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική σας ταυτότητα. Ωστόσο, το «βαθύ» κράτος ή οι μυστικές υπηρεσίες του κράτους, που γνώριζε ξεκάθαρα τις προθέσεις του Τ.Α., δεν προέβη σε καμία ενέργεια μέχρι να φτάσει το γεγονός σε αυτό το σημείο. Με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες μας είναι ξεκάθαρο ότι οι δολοφονίες έγιναν στην πραγματικότητα αφού πρώτα οι παρακρατικοί μηχανισμοί του κράτους προειδοποίησαν τα θύματά τους ότι θα τα δολοφονήσουν. Αρα είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος και οι υπεύθυνοι για την προστασία του πολίτη δεν έκαναν ό,τι ήταν απαραίτητο σε αυτή τη χώρα, για να προστατέψουν τα θύματα.
Ας έρθουμε στο δεύτερο σημείο.
Προστασία… Αμέσως μετά την κοινοποίηση αυτής της απειλής για την εκκλησία της Μαλάτειας, η εκκλησία έλαβε φυσική προστασία. Σύμφωνα με τη δήλωση της Νομαρχίας της Μαλάτειας, υπάρχουν πλέον αστυνομικά οχήματα στην πόρτα και λέγεται ότι στον Βεντάτ Σερίν έχει ανατεθεί προσωπική προστασία. Ενας άλλος αποδέκτης της ίδιας απειλής είναι ο πάστορας της εκκλησίας Kurtuluş της Αγκυρας İhsan Özbek. Ενώ ο Özbek εξηγούσε πώς λειτουργεί αυτή η προστασία στην τηλεοπτική μου εκπομπή «Γέφυρα», στην τηλεόραση ARTI, στην πραγματικότητα μας είπε πως φακελώνονται από τις Αρχές του κράτους όσοι πηγαίνουν στην εκκλησία. Ο İhsan Özbek είναι ο εκπρόσωπος στην Αγκυρα των 35 εκκλησιών που λειτουργούν σε διάφορες πόλεις της Τουρκίας. Παράλληλα, είναι το άτομο για το οποίο ο Α.Τ. είπε ότι του ανέθεσαν να τον δολοφονήσει, λέγοντας ότι «ξέρουμε τη διεύθυνσή του».
Οπότε το όνομά του βρίσκεται στη λίστα των ατόμων που θα δολοφονηθούν. Ο Οζμπέκ δεν είναι η πρώτη φορά που απειλείται. Δηλώνοντας ότι δέχονται πολλές γραπτές και λεκτικές απειλές κάθε χρόνο και ότι τα κτίρια των εκκλησιών είναι εκτεθειμένα σε επιθέσεις, ο Οζμπέκ πρέπει να ζει με προστασία μετά την επίθεση που έγινε εναντίον του το 2008. «Δεν είναι εύκολο να είσαι χριστιανός στην Τουρκία» λέει. Στην πραγματικότητα, επί σχεδόν 15 χρόνια ζει μαζί με τον έμπειρο αξιωματικό που του ανέθεσαν να τον προστατεύει. Φυσικά, αυτές οι εντολές προστασίας έχουν διπλό στόχο. Να σε παρακολουθούν και να φακελώνουν ή να σε προστατεύουν; Είναι δύσκολο να το ξεχωρίσεις. Να το εξηγήσω.
Οι φρουροί που δίνονται στην εκκλησία ή τα αυτοκίνητα που έχουν στηθεί στην πόρτα, υποτίθεται για να αποτρέψουν μια επίθεση απέξω, πιο πολύ ασκούν τρομοκρατία στους πιστούς που προσέρχονται για να προσευχηθούν. Οι χριστιανοί στην Τουρκία ζουν σαν τα τρομαγμένα περιστέρια από τον φόβο τους. Όμως η κατάσταση είναι ακόμη πιο τρομερή για την προτεσταντική κοινότητα, που ζει απομονωμένη στη Μαλάτεια.
Τα περισσότερα μέλη της προτεσταντικής κοινότητας έχουν τουρκικά ονόματα. Ακόμα κι αν είσαι Αρμένιος σε ένα μέρος όπως η Μαλάτεια έχεις τουρκικό όνομα. Το φαινόμενο με τα τουρκικά ονόματα υπήρχε ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη, υπάρχει ακόμα και τώρα. Οι υπεύθυνοι για την προστασία της εκκλησίας μπορούν να καταγράφουν με κάμερα όσους εισέρχονται και εξέρχονται του ναού, ακόμα και τη θεία λειτουργία, «λόγω καθήκοντος». Έτσι το κράτος φακελώνει και γνωρίζει καθέναν που έρχεται στην εκκλησία. Μάλιστα, το κράτος ενημερώνει τους γείτονες, που δεν γνωρίζουν την ταυτότητά τους, ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι χριστιανοί.
Φαντάσου να πήγαινε ένας αστυνομικός στον γείτονά σου και να του έλεγε «ο γείτονάς σου είναι χριστιανός, το ξέρεις;». Φυσικά, ύστερα από αυτό, δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι οι σχέσεις αυτών των ανθρώπων με τους γείτονές τους θα είναι όπως πριν. Ενώ η θρησκεία των δύο γειτόνων, που σέβονται ο ένας τον άλλον στο συνταγματικό πλαίσιο, ίσως δεν ήταν σημαντικός παράγοντας μέχρι σήμερα, η αστυνομία που έκανε αυτή τη δήλωση έσπειρε τον πρώτο σπόρο του μίσους, για να στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου. Είναι πολύ πιθανό ο γείτονας να πει «δεν με πειράζει που είναι χριστιανοί». Όμως, υπάρχει διαφορά μεταξύ του να αποκαλύπτει ο ίδιος τις θρησκευτικές του προτιμήσεις και να το λέει η αστυνομία σε κάποιον άλλον. Οταν το λέει αυτό η αστυνομία μεταφέρει αυτόματα την αίσθηση στον άλλον ότι «η κατάσταση αυτή είναι μια απειλή».
Από την άλλη, όσον αφορά τα συνταγματικά δικαιώματα, παραβιάζεται το δικαίωμα του χριστιανού πολίτη στην προστασία των προσωπικών δεδομένων. Τι γίνεται, λοιπόν, μετά; Ούτε ο γείτονας γίνεται γείτονας ούτε φίλος παραμένει φίλος. Μακροπρόθεσμα είναι σχεδόν αδύνατο για μια χριστιανική οικογένεια από τη Μαλάτεια, που έχει αποκαλυφθεί με αυτόν τον τρόπο, να μείνει στην πόλη ή να βρει χώρο ζωής για τον εαυτό της. Δεν το επιτρέπει αυτό το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον. Ο γείτονας το λέει στους συναδέλφους του, ο χριστιανός πολίτης χάνει τη δουλειά του. Το λέει στους ανθρώπους στο καφενείο, δεν του σερβίρουν, στερείται το τσάι, μπορεί να μην τον δέχονται ως τέταρτο άτομο για μια παρτίδα παιχνιδιού… Αυτά δεν είναι αστείο, είναι η αλήθεια.
*Η σφαγή του εκδοτικού οίκου Zirve έγινε στις 18 Απριλίου 2007, όταν στελέχη του βαθέος κράτους έσφαξαν τρεις χριστιανούς, έναν Γερμανό και δύο Τούρκους πολίτες.
