O πρωθυπουργός περιοδεύει σε ραδιοφωνικές εκπομπές λαϊκών διασκεδαστών επειδή οι Αμερικανοί σύμβουλοι επικοινωνίας του σκέφτηκαν ότι έτσι θα ανακτήσει τη νεανική ψήφο.
- Μανώλης Κοττάκης
Υπουργός της κυβέρνησης εμφανίστηκε ως guest star σε σίριαλ τηλεοπτικής εκπομπής εκφωνώντας τη… βγαλμένη από τη ζωή ατάκα: «Οταν θα τα έχεις έτοιμα, στείλ’ τα στο γραφείο». Κυνικός υπουργός της κυβέρνησης δήλωσε -αναφερόμενος στην ενεργειακή κρίση- πως «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει».
Υπουργοί και λοιποί αξιωματούχοι της κυβέρνησης περιέφεραν τις ματαιοδοξίες τους στη ΔΕΘ σπαταλώντας 300.000 ευρώ σε ξενοδοχεία και ακριβά ρεστοράν. Βουλευτές της Ν.Δ., ζηλώσαντες την δόξαν μπράβων, επιτέθηκαν τραμπούκικα σε πρόεδρο ανεξάρτητης Αρχής σε συνεδρίαση της εξεταστικής, επειδή αποκάλυψε ότι ο διοικητής της ΕΥΠ κατέστρεψε -ως άλλος μαφιόζος- τα στοιχεία της παρακολούθησης Ανδρουλάκη. Προεδρείο κοινοβουλευτικής επιτροπής που διερευνά σκάνδαλο επέτρεψε σε δημόσιους λειτουργούς να μην απαντούν σε ερωτήσεις του, επειδή θεωρούν εαυτόν «ανέλεγκτο». Λες και έχει καταλυθεί η Δημοκρατία, καθείς κάνει ό,τι «γουστάρει» και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν – ούτε καν σε αυτούς τους εκπροσώπους του ελληνικού λαού οι οποίοι (με ευθύνη και του προέδρου της Βουλής) έχουν αυτοκαταργηθεί.
Την ίδια ώρα: Στην ελληνική τηλεόραση, όπου δεν μεταδίδονται τουρκικά σίριαλ (ακόμη και την ώρα που ο πρόεδρος Ερντογάν απειλεί κατά τρόπο ιταμό κάθε Ελληνα ότι «θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ»), προβάλλονται παιχνίδια στα οποία πρωταγωνιστούν τα οπίσθια νεαρών Ελληνίδων και τα σπαστά ελληνικά αμαθών παρουσιαστών. Γραφεία δημόσιων οργανισμών, όπως τα ΕΛ.ΤΑ., γίνονται γης Μαδιάμ από ψυχοπαθείς πρωταγωνιστές τηλεοπτικών παιχνιδιών. Η ελληνική γλώσσα κακοποιείται καθημερινώς στα χείλη αγραμμάτων. Ο Χριστός και η Παναγία γίνονται στόχος εμπαθών σχολίων αποτυχημένων πολιτευτών.
Με άλλα λόγια, τίποτε δεν έχει μείνει όρθιο. Την ώρα που ο πλανήτης δονείται από τις απειλές Πούτιν για τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων, από τα νέα κύματα παράνομης μετανάστευσης που συρρέουν προς την περιοχή μας, από την παγκόσμια πρόκληση της ενεργειακής και της επισιτιστικής κρίσης, που δοκιμάζει τις ζωές μας, και βεβαίως από τη νέα φάση επιδείνωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με ό,τι αυτή σημαίνει για την εθνική μας ασφάλεια, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, η ελληνική κοινωνία και η χαμηλότατου επιπέδου ελληνική showbiz ζουν στον κόσμο τους. Μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας. Μεταξύ καταστροφής και αμεριμνησίας.
Μεταξύ κράτους και παρακράτους. Αίσθηση συλλογικής μοίρας, ότι όλοι επιβαίνουμε στο ίδιο καράβι και ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να το οδηγήσουμε δεύτερη φορά μέσα στη δεκαετία πάνω στο παγόβουνο, ότι ο ορίζοντας έχει… σκοτεινιάσει για τα καλά και δεν είναι εποχή για νέα «σορολόπ», δυστυχώς δεν υπάρχει. Το εσωτερικό της χώρας χαρακτηρίζεται από τις συνέπειες ενός ακήρυκτου, καθημερινού εμφυλίου μεταξύ επιχειρηματιών και πολιτικών της ίδιας παράταξης, οι οποίοι λύουν με ελεύθερα χτυπήματα τους λογαριασμούς τους, χωρίς να νοιάζονται επ’ ουδενί για το τι συμβαίνει στα σύνορα. Το εσωτερικό της χώρας χαρακτηρίζεται από πρακτικές σπείρας και μαφίας, τις οποίες υιοθετούν είτε με τη θέλησή τους είτε ως πειθήνια όργανα τρίτων ακόμη και εκλεγμένοι βουλευτές του εθνικού Κοινοβουλίου.
Πρακτικές που έχουν στόχο να μη βγουν ποτέ στη δημοσιότητα τα άπλυτα και οι πομπές αξιωματούχων που έχουν παραβιάσει θηριωδώς πλειστάκις και κατά συρροή το Σύνταγμα και τον νόμο. Στο εσωτερικό της χώρας κατώτερα στρώματα της κοινωνίας υποκινούμενα από ανώτερα στρώματα έχουν βουτηχτεί στην αμαρτία και σιτίζονται από τη διαφθορά. Τα ναρκωτικά, η κρυφή κυριλέ πορνεία, η βία, η παραβατικότητα, το εύκολο αφορολόγητο χρήμα είναι πλέον έθος. Η Ελλάς είναι μια Ουκρανία που παριστάνει την Ιταλία.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, που μας δείχνει ότι η κοινωνία μας και η πολιτική μας τάξη σαπίζουν παρέα κάθε μέρα, η Ελλάς καλείται να συνειδητοποιήσει τη νέα κατάσταση και να ιεραρχήσει προτεραιότητες. Το ερώτημα είναι αν έχει τη διαύγεια, το καθαρό μυαλό να το κάνει. Αν μπορεί. Ή αν έχει «θολώσει» και ευρίσκεται σε κατάσταση βέρτιγκο. Απώλειας συνειδήσεως.
Με βάση τα σημερινά δεδομένα, η απάντηση είναι -δυστυχώς- όχι. Αδύνατον να ιεραρχήσουμε. Πορευόμαστε στο μέλλον ως «μαστουρωμένοι». Αντί η προσοχή μας να είναι στην εξωτερική απειλή, την οποία μονίμως υποβαθμίζουμε και υποτιμούμε, εμείς οι ίδιοι, ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία, εξελισσόμαστε ταχέως σε εσωτερική απειλή για τους εαυτούς μας. Ο πρώτος εχθρός μας είμαστε εμείς, μετά οι άλλοι. Παραφράζοντας τον Ελύτη, που μας ζητούσε να κάνουμε ένα άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά, στις μέρες μας συμβαίνει το αντίθετο: Διανύουμε μία φθορά μεγαλύτερη από το άλμα. Εις το κενό.
