Αρκετοί ταξιδεύουν νοερά στη Ρώμη για να χαρούν με τη χαρά των Ιταλών που «λευτερώθηκαν» από τη Γερμανία
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Η Αθήνα κατάντησε ένα απέραντο ουρητήριο, οι τοίχοι της σαπίζουν από τα γκράφιτι, η μπούρκα πάει σύννεφο, η παρακμή κι ο εξισλαμισμός σε αρπάζουν από τα μούτρα, κι εσύ προσπαθείς ν’ αποδράσεις, με τον νου, στη Ρώμη. Εκεί που πανηγυρίζει η νικήτρια των εκλογών Τζόρτζια Μελόνι.
Αυτού του είδους τις μάταιες εγκεφαλικές αποδράσεις τις έχει αναλύσει διεξοδικά ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημά του «Η πόλις», το οποίο γράφτηκε το 1894 και δημοσιεύτηκε το 1910. Παρατίθεται ως έχει προς μελέτη:
«Η πόλις»
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου -σαν νεκρός-
θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον
μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι
αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις,
δεν θα βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους
δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές
τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά
θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή,
σ’ όλην την γη την χάλασες.
