Γιατί μπήκαμε στα Μνημόνια; Γιατί εκτός από το γεγονός ότι, πρώτον, η Ελλάς φορτώθηκε ένα υπέρογκο δημόσιο χρέος σε γερμανικές εξοπλιστικές και φαρμακευτικές εταιρίες ως διόδια για την είσοδό της στην ΟΝΕ, δεύτερον, έχασε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της λόγω της σκληρής ισοτιμίας ένταξης ευρώ έναντι της δραχμής και, τρίτον, τα 2/3 των κρατικών δαπανών κατευθύνονταν προς ένα πανάκριβο ασφαλιστικό σύστημα πολυτελείας, υπάρχει ακόμη ένας λόγος: Το κόστος της κλεπτοκρατίας. Της διαπλοκής.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Δεν έχει ακόμη μετρηθεί πόσο επιβάρυνε τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας η διαφθορά πολιτικών και ολιγαρχών, αλλά το βέβαιον είναι ότι ακόμη και αυτοί οι Γερμανοί (που είχαν λόγους να σιωπούν) το κατάλαβαν! Μεγάλο μέρος της ευθύνης για την υπαγωγή στα Μνημόνια έχει η ελληνική κλεπτοκρατία. Το είπε ο Σόιμπλε, που στην αρχή τα έβαζε άδικα με τον ελληνικό λαό, το είπε και η Μέρκελ: Η κλεπτοκρατία! Γι’ αυτό και απαίτησαν από τον υπάκουο κ. Τσίπρα να εξοντώσει τρεις ολιγάρχες τον καιρό που αυτός ήταν εν τη βασιλεία του. Εναν εκδότη, έναν τραπεζίτη και έναν εκτός συναγωνισμού.
Αν δεν βλέπαμε να επαναλαμβάνονται οι ίδιες συμπεριφορές και σήμερα (που υποθετικά είμαστε έξω από τα Μνημόνια), δεν θα υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να επιστρέψουμε στο θέμα. Αλλά δυστυχώς βλέπουμε ακριβώς τα ίδια. Και χειρότερα. Και ας έχουν αλλάξει οι κουμανταδόροι. Μόλις η Ελλάς κατάφερε να βγάλει λίγο το κεφαλάκι της έξω από το νερό, παλιά μου τέχνη κόσκινο. Πάλι τα ίδια. Η απληστία και η αδηφαγία στα μέγιστα όριά τους. Εκπληκτοι αυτόν τον καιρό μαθαίνουμε: Γνωστός επιχειρηματίας φέρεται ότι εξαγόρασε εβδομαδιαία εφημερίδα η οποία στο παρελθόν ήταν εξαιρετικώς επιθετική προς το πρόσωπό του.
Φέρεται επίσης ότι διεκδικεί και δεύτερη άδεια τηλεοπτικού σταθμού, δεν έφτανε η μία. Φέρεται επίσης ότι πιέζει δημάρχους και περιφερειάρχες να προτιμούν νεοαποκτηθείσα εταιρία του σε διαγωνισμούς δημόσιων έργων επί ποινή αποκλεισμού τους από τα πλείστα μέσα ενημέωσης τα οποία διαθέτει. Άλλος επιχειρηματίας φέρεται ότι εξαγόρασε γνωστή εταιρία δημοσκοπήσεων, η οποία θρυλείται ότι θα αξιοποιηθεί στο μέλλον για να προωθήσει τα σχέδιά του για την επιβολή συνεργασίας μεταξύ Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ με Μητσοτάκη ή χωρίς στην πρωθυπουργία.
Ως πρώτο δείγμα της εταιρίας αυτής θα είναι, όπως θα δείξει το μέλλον, η απότομη μείωση της δημοτικότητας του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η ανάδειξη της αναγκαιότητας των κυβερνήσεων συνεργασίας, η υποβάθμιση του ζητήματος των υποκλοπών. Με τελικό στόχο να πιεστεί να συνεργαστεί ο κ. Ανδρουλάκης με τη Ν.Δ. Τρίτος επιχειρηματίας χωρίς φανερή εμπλοκή σε ΜΜΕ μαθαίνουμε ότι πιέζει ανώτερους κυβερνητικούς αξιωματούχους για ψηφιακά έργα του Ταμείου Ανάκαμψης. Τέταρτος επιχειρηματίας πίεζε ασφυκτικά μέχρι προσφάτως κορυφαίο αιρετό της Αυτοδιοίκησης να υπονομεύσει-καθυστερήσει υποδομή που θα ενίσχυε τον ανταγωνιστή του σε εθνική διοργάνωση.
Αν αθροίσουμε τα τελευταία νέα με όλα όσα έχουν προηγηθεί τους τελευταίους μήνες με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, διαπιστώνουμε ότι αυτή η χώρα δεν έχει… σωσμό. Το κυρίαρχο αίτημα των τρόπος του λέγειν «εθνικών πρωταθλητών» είναι η κατάργηση του ανταγωνισμού. Και η εξουδετέρωση κάθε θεσμού ελέγχου προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, με πρώτο θύμα την ελευθεροτυπία. Βγάζει αυτό πουθενά; Φοβάμαι πως ναι.
Οι ίδιες αμαρτίες οδηγούν στο τέλος στα ίδια αποτελέσματα. Η κλεπτοκρατία (τίτλος βιβλίου του Γάλλου δημοσιογράφου Πατρίκ Μενό για όλα όσα συνέβαιναν στη Σοβιετική Ενωση τη δεκαετία του 1980, «Ροές») θα μας γυρίσει πάλι στα Μνημόνια.
Και δυστυχώς όσα διαβάζω για τους μελλοντικούς συνδυασμούς δυνάμεων μετά τις εκλογές με πείθουν ακόμη περισσότερο ότι η περιπέτεια προβάλλει στον ορίζοντα. Σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην Ιταλία είναι ήδη μπροστά μας. Οποια λύση και αν προκύψει θα είναι προβληματική. Θα της λείπει η μακρά πνοή.
Καθώς οι επόμενες κυβερνήσεις θα είναι «όμηροι» της κλεπτοκρατίας. Δεν ξέρω, διερωτώμαι, τι μπορεί να εύχεται ο κ. Μητσοτάκης στον εαυτό του! Να εκλεγεί αυτοδύναμος με πλειοψηφία μίας δύο εδρών με την πιθανότητα να του ελέγχει η διαπλοκή έναν δύο βουλευτές, να τον εκβιάζει και να τον αποσταθεροποιεί κάθε μέρα; Να επιδιώξει κυβέρνηση συνεργασίας με την Ελληνική Λύση για να ανακαλύψει στον δρόμο ότι, όπως ο κ. Σαμαράς είχε συγκυβερνήτη τον Ευάγγελο Βενιζέλο, εκείνος θα έχει συγκυβερνήτη, και θα τελεί υπό την ομηρία αυτού (πιθανώς και άλλων δυνάμεων), τον αντιπρόεδρο του κόμματός του; Να επιδιώξει συνεργασία με τη στήριξη επιχειρηματικών δυνάμεων με μεμονωμένους αποστάτες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Ελληνικής Λύσης; Μα, μια τέτοια κυβέρνηση, την οποία η Ν.Δ. χαρακτήριζε απαξιωτικά «κουρελού» όταν ο Τσίπρας έπραξε κάτι ανάλογο, θα έχει μετά βεβαιότητος βραχύ ορίζοντα. Να συνεργαστεί, τέλος, με το ΠΑΣΟΚ; Μα, στην πραγματικότητα, αν ποτέ συνέβαινε αυτό, η κυβέρνηση αυτή θα είχε άτυπο επόπτη τις δυνάμεις εκείνες που έλεγξαν κάθε μικρό κόμμα της Κεντροαριστεράς που γεννήθηκε μέσα στα Μνημόνια.
Και αναλόγως των εξελίξεων το κρατούσαν στα σχήματα ή το… απέσυραν. Ίσως να τα λέμε ολίγον χύμα και ολίγον τσουβαλάτα σήμερον, αλλά ειλικρινώς βαρεθήκαμε να βλέπουμε επί διακυβερνήσεως Ν.Δ. όλο το σύστημα της κλεπτοκρατίας -με τις λαμπρές εξαιρέσεις ορισμένων επιχειρηματιών που πληρούν τον τίτλο του «ευπατρίδη»- να υιοθετεί όλες τις πρακτικές που εφάρμοζε επί εκσυγχρονισμού του κ. Σημίτη. Με την αλαζονική πεποίθηση, όπως έδειξε και η αθώωση όλων των υπευθύνων για τα μαύρα ταμεία της Siemens, πως στην Ελλάδα, ό,τι κι αν κάνεις, δεν τιμωρείσαι.
Βεβαίως, ευθύνη για την εκτροπή που έχει αρχίσει να συντελείται και θα κορυφωθεί στον δρόμο προς τις εκλογές έχει και η ίδια η κυβέρνηση, η οποία, αντί να κοιτά προς τη Μόσχα για να της επιρρίψει ευθύνες αποσταθεροποίησης, καλό θα είναι να κοιτάξει τις εδώ παρέες της.
Δεν έβαλε όρια δυστυχώς η κυβέρνηση στις σχέσεις της με την κλεπτοκρατία, επέτρεψε την υπέρμετρη συγκέντρωση ισχύος. Δεν οριοθέτησε τις ζώνες εντός των οποίων η πολιτική θα έχει το απόλυτο προβάδισμα έναντι της αγοράς. Δεν έκανε εκλογές τότε που μπορούσε να λάβει από 40% και πάνω και να κάψει την απλή αναλογική.
Τα έλεγε τότε ο Καραμανλής στον Μητσοτάκη, αλλά κάποιοι στο ευρύτερο Μαξίμου είχαν στον νου τους πώς θα μοιράσουν το «πακέτο». Μου το είχε προβλέψει και ο Θόδωρος Τσουκάτος τον περασμένο χειμώνα: «Αυτοί με τόσα ευρωπαϊκά κονδύλια στη φαρέτρα τους θα κάνουν εκλογές την άνοιξη του 2023».
Ναι. Μόνο που χάριν της διανομής υπονομεύεται το ακριβό αγαθό της σταθερότητας, το οποίο η Ελλάς απόλαυσε ηρεμούσα στο σύνολό της, είτε συμφωνούσε είτε διαφωνούσε με τον κ. Μητσοτάκη. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο: τα νταραβέρια κομμάτων και επιχειρηματιών στη δεύτερη θητεία των κυβερνήσεων, όπου οι επιρροές εξασθενούν, συνήθως κλονίζουν τη σταθερότητα και βλάπτουν την πραγματική οικονομία. Είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Και κανείς δεν μιλά.
