Σε πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης συνάδελφος αυτοδιοικητική, προερχόμενη από τον χώρο της «Δεξιάς», τοποθετήθηκε σχετικά με το θέμα της εκλογής των βουλευτικών εκλογών στην Ιταλία, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «αποτελεί ξεπεσμό για την Ευρώπη να καταλήξει από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ στην Τζόρτζια Μελόνι»!
Του Γιάννη Κουριαννίδη
Όταν τέτοια λόγια ακούγονται από ανθρώπους που έχουν εκλεγεί με τη στήριξη φορέων και προσώπων που κατά κανόνα ανήκουν σε αστικά κόμματα, αναρωτιέμαι πραγματικά τι χειρότερο θα έλεγε κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ ή την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά!
Η περίπτωση αυτή αντικατοπτρίζει τον βαθμό της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, που όχι μόνο κυριαρχεί στα πανεπιστήμια, στη δημοσιογραφία και στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, αλλά έχει φτάσει να εξυμνείται, είτε ως χώρος είτε ως εκπρόσωποί του, ακόμα και από τους πολιτικούς αντιπάλους της.
Το φαινόμενο αυτό ξεπερνά τα όρια του πολιτικού παραλογισμού, αφού αφενός η Δεξιά δεν έχει να αποκομίσει το παραμικρό έστω όφελος από το υποτιθέμενο αντίπαλο δέος της και αφετέρου η Αριστερά δεν δείχνει την παραμικρή αντίστοιχη καλή προαίρεση ή και αβρότητα σε αυτές τις επιθέσεις φιλίας. Αρκεί να θυμηθούμε την απάντηση του υιού του αρχιδολοφόνου της 17 Νοέμβρη, Εκτορα Κουφοντίνα (23/7/2017), προς τον δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη, στην προσδοκία του δεύτερου να καθίσουν τα παιδιά τους κάποια στιγμή στο ίδιο τραπέζι (ο γιος του με τον εγγονό του δολοφόνου του πατέρα του, δηλαδή!): «… αν ο γιος μου καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον γιο σου, θα τον είχα αποκληρώσει πρώτα εγώ… Θα μας χωρίζει πάντα, ούτως ή άλλως, η άβυσσος των πολιτικών μας θέσεων».
Κι όμως, όλα αυτά όχι μόνο δεν γίνονται μαθήματα, αλλά η τακτική της αριστερολαγνείας συνεχίζεται. Οταν, μάλιστα, όπως στην προκειμένη περίπτωση, γίνεται αντιπαραβολή ακόμα και με ανθρώπους ή φορείς που προέρχονται από τον ίδιο ή και συγγενικό χώρο με αυτόν της Δεξιάς, φτάνει να προκαλεί ακόμα και το κοινό αίσθημα, την κοινή λογική, θα μπορούσαμε να πούμε.
Στην περίπτωση της Τζ. Μελόνι οι πολιτικά εμπαθείς χαρακτηρισμοί από πολιτικούς και δημοσιογράφους περίσσεψαν. «Ακροδεξιά», «μουσολινική», «κρυπτοφασίστρια» είναι ελάχιστοι μόνο από αυτούς, για να μη φτάσουμε στις αθλιότητες που ακούστηκαν και γράφτηκαν για την προσωπική ζωή της. Χαρακτηρισμοί και αθλιότητες που άρχισαν πολύ πριν από την εκλογή της και συνεχίστηκαν ακόμα και μετά από αυτή, χωρίς να σκέφτονται όλοι αυτοί ότι πλέον οι ύβρεις τους απευθύνονται στον ιταλικό λαό που την εξέλεξε.
Κι όμως, η Μελόνι εξελέγη γιατί είπε πράγματα στους συμπολίτες της που θύμιζαν κάτι από τις αξίες με τις οποίες πορεύθηκε η ιταλική κοινωνία για αιώνες. Αξίες που σφυρηλάτησαν ένα έθνος που κοινωνούσε σε αυτές μέσω του πολιτισμού του και της ομότροπης συμπεριφοράς του. «Έθνος, λαός, σημαία, θρησκεία, οικογένεια» ήταν οι βασικές αξίες που θύμισε η Μελόνι στους Ιταλούς. Γι’ αυτά την ψήφισαν και μακάρι να δικαιωθούν για την επιλογή τους αυτή. Δεν σας κρύβω ότι τους ζηλεύω αλλά και τους θαυμάζω. Ελπίζω και εύχομαι σύντομα κάτι αντίστοιχο και στην πατρίδα μας…
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη πόλη Ελληνική» [email protected]
