Σήμερα «πέφτει» και τυπικά η πρώτη αυλαία στο σκάνδαλο των υποκλοπών. Η Βουλή θα συζητήσει τα πορίσματα των κομμάτων (καθώς η Εξεταστική Επιτροπή δεν κατέληξε σε ένα ενιαίο πόρισμα) και, μετά την παρέλευση ικανής ώρας, η σεμνή τελετή θα λάβει τέλος.
- Του ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ
Για τη Ν.Δ. όλα καλά, για τον ΣΥΡΙΖΑ, που σιώπησε αιδημόνως στην ουσία της αρχικής καταγγελίας Ανδρουλάκη, υπάρχει ζήτημα (αλλά μην το κάνουμε και θέμα…), για το ΚΚΕ, που βολεύεται με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» (μου αρέσει που ο «Ριζοσπάστης» παρέδιδε προχθές μαθήματα ηθικής… ανωτερότητας των κομμουνιστών με αφορμή το σημείωμά μας «Σαπίζουμε ταχέως»), ενώ για το ΠΑΣΟΚ τι να πει κανείς; Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε δοθεί στη δημοσιότητα το δικό του πόρισμα!
Μετά το πρώτο σοκ, αλλά και τη διαχείριση που έγινε στο σκάνδαλο, η υπόθεση υποβαθμίστηκε από ζήτημα δημοκρατίας σε ζήτημα εσωτερικού ξεκαθαρίσματος πολιτικών λογαριασμών. Ο αρμόδιος πρέσβης διεξήγαγε επίσημη ΕΔΕ μεταξύ 12 υπόπτων (ενός πολιτικού και 11 επιχειρηματιών) για να διαπιστώσει αν πίσω από την προβολή του σκανδάλου υποκρύπτεται απόπειρα αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ.
Από την ώρα που έλαβε από όλους αρνητικές απαντήσεις και του διευκρινίστηκε ότι το σκάνδαλο αποτέλεσε μια πρώτης τάξης αφορμή για να δείξουν «κίτρινη κάρτα» στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη (όχι «κόκκινη»), ο συναγερμός έληξε. Οι υποκλοπές κατρακύλησαν στην τελευταία θέση των δημοσκοπήσεων, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης έριξαν δραματικά τους τόνους. Παλαιοί κοινοβουλευτικοί, που γνωρίζουν άριστα τις δυνατότητες αντίδρασης ενός κόμματος, υποστηρίζουν ότι, αν ο συστημικός ατλαντιστής Τσίπρας ήθελε να δημιουργήσει συνθήκες πτώσης της κυβέρνησης, μπορούσε να το κάνει. Αλλά δεν το ήθελε. Με τη διαπλοκή ενοχλημένη, αλλά όχι αποφασισμένη να κινηθεί, την αντιπολίτευση χαλαρή και τον Αντώνη Σαμαρά σιωπηλό, η υπόθεση -εκτός απροόπτου- οδηγείται στη χωματερή. Αν ποτέ ανακινηθεί, θα είναι από ξένα κέντρα και πάντως όχι από τη Ρωσία.
Η συγκάλυψη ανακουφίζει. Αυτή είναι η κυρίαρχη θεωρία. Το θέμα -όπως ήταν ευχή όλων από την αρχή- «θα ξεχαστεί». Ο κυνισμός θριαμβεύει. Το ευρώ είναι σημαντικότερο από τη δημοκρατία. Το ΑΕΠ απείρως σημαντικότερο από τους θεσμούς, η ανάπτυξη κρισιμότερη από τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες. Ας μου επιτραπεί να διατυπώσω μια επιφύλαξη για αυτή τη θεωρία. Η συγκάλυψη παράγει αρνητικό πολιτικό αποτέλεσμα. Μόνο που αυτό το αποτέλεσμα δεν «ρευστοποιείται» αμέσως, αλλά τοκίζεται.
Συγκάλυψη για τον Φουρθιώτη, συγκάλυψη για τη Siemens, συγκάλυψη για τις υποκλοπές, συγκάλυψη για τον Λιγνάδη, συγκάλυψη (φως φανάρι) για τον κομματάρχη πρώην πασόκων νυν υπουργών Μίχο, σιγά σιγά από την πολλή συγκάλυψη ορθώνεται ένα βουνό καχυποψίας. Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Παρατηρεί τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Σε κάθε συγκάλυψη έχουμε το ίδιο modus orerandi: Πρώτα κατεβάζουν τη «γραμμή» τα επώνυμα και ανώνυμα τρολ στο διαδίκτυο. Μετά, τη σκυτάλη παίρνουν τα κανάλια. Κανιβαλίζουν το θύμα και βγάζουν από το κάδρο τον κατηγορούμενο. Στις υποκλοπές κατέστη ύποπτος εθνοπροδοσίας ο Ανδρουλάκης. Στην παιδεραστία, για όλα φταίει η μάνα. Στο #ΜeΤoo του Εθνικού Θεάτρου, οι νεαροί που «τα ήθελαν».
Όλο και κάποιος πρόθυμος κιτρινιάρης presenter θα βρεθεί για να υπηρετήσει τη γραμμή. Επειτα, αφού δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα, αναλαμβάνει την ευθύνη ένα τρίτο πρόσωπο. Η Μενδώνη για τον Λιγνάδη, οι Κοντολέων – Δημητριάδης για τις υποκλοπές, κάποιος περιφερειάρχης -όπως ψυχανεμίζομαι τώρα- για τον Μίχο. Ολοι στα «σκυλιά», αρκεί να μη φτάσει στην αυλή μας η ζημιά. Επειτα ακολουθεί ο εκάστοτε κυβερνητικός εκπρόσωπος. Για τις παρακολουθήσεις απεφάνθη ότι είναι «ιδιωτική υπόθεση». Για τον παιδεραστή μάς κάλεσε να «εστιάσουμε» στο θύμα και όχι φυσικά στους 213 βιαστές. Οσο για τα πειστήρια, που καίνε βαριά ονόματα; Θα εξαφανιστούν. Είναι γνωστό πώς. Τα ηχογραφημένα του Ανδρουλάκη καταστράφηκαν με νόμο!
Τυχόν επώνυμοι που περιλαμβάνονται στους 213 θα διαγραφούν από τα αρχεία. Και το ωραιότερο: Οι κατηγορούμενοι σε όλες τις υποθέσεις ενημερώνονται αμέσως από «μέσα», ώστε να έχουν τη δυνατότητα να καταστρέφουν οι ίδιοι με τα χεράκια τους επιβαρυντικά στοιχεία. Ο Λιγνάδης είχε πέντε μέρες για να καθαρίσει τον υπολογιστή του. Ο Κοντολέων κατέστρεψε τα αρχεία αμέσως μόλις έμαθε ότι το Ευρωκοινοβούλιο εντόπισε κοριό στο κινητό του Ανδρουλάκη. Ο Μίχος γνώριζε έναν μήνα πριν ότι η Αστυνομία τον ψάχνει και έκανε επαφές ακόμη και με κορυφαία πολιτικά και μιντιακά στελέχη για να τη γλιτώσει.
Στο τέλος κάθε «έργου» εμφανίζεται άσπιλος, ανεύθυνος και αμόλυντος ο πρωθυπουργός, για να εξαγγείλει τη ριζική βελτίωση του νομικού πλαισίου. Νόμος που προβλέπει ισόβια για τους βιαστές (μετά τον Λιγνάδη), νόμος βάσει του οποίου πρέπει να συμφωνεί και δεύτερος εισαγγελέας για τις υποκλοπές πολιτικών (μετά τον Ανδρουλάκη), νόμος για την κακοποίηση παιδιών (μετά τον Μίχο). Έτσι η κυβέρνηση βγαίνει και από πάνω.
Η υπόθεση που κάνω είναι η εξής: Πράγματι, η μεγάλη πλειονότητα του λαού αδιαφορεί για όλα αυτά. Θέλει ψωμί και δευτερευόντως δημοκρατία. Και, αν είναι χορτάτη, δεκάρα δεν δίνει για τις δημοκρατικές ελευθερίες. Ωστόσο υπάρχει μια κρίσιμη μάζα πολιτών που δίνει ή αφαιρεί τις αυτοδυναμίες και βρίσκεται διάσπαρτη σε όλα τα κόμματα. Αυτοί οι άνθρωποι, που ενημερώνονται εις βάθος, δεν είναι ανόητοι. Βλέπουν αυτό που παρατηρούμε και εμείς: τη μεθοδολογία της συγκάλυψης. Και καταλαβαίνουν.
Αν είχε επέλθει πραγματική κάθαρση σε κάποια από όλες τις όζουσες υποθέσεις που συγκλόνισαν τον δημόσιο βίο αυτά τα τρία χρόνια, οι άνθρωποι αυτοί, που δίνουν μεγάλη σημασία στον νόμο, θα είχαν διατηρήσει την ελπίδα ζωντανή. Αλλά αυτό που ζουν διαρκώς είναι το εξής: Η κουκούλα είναι μέθοδος. Και μια τεράστια εγκληματική οργάνωση από τρολ, ντεμέκ τηλεοπτικούς δημοσιογράφους, κρατικούς λειτουργούς, μέλη του πολιτικού προσωπικού, καμιά φορά και της Δικαιοσύνης, σπεύδει να συμμετάσχει προθύμως στο σχέδιο «ψεκάστε, σκουπίστε».
Αυτό δεν είναι δυνατόν να μη μεταφραστεί σε πολιτική στάση στην κάλπη. Η διαρκής συγκάλυψη, το βουνό, δημιουργεί έναν ακόμη κίνδυνο για το πολιτικό σύστημα: Ακόμη και ένα μικρότερης σημασίας σεξουαλικό, πολιτικό, οικονομικό σκάνδαλο, αθροιζόμενο όμως με όλα τα προηγούμενα, μπορεί να λειτουργήσει σαν πυρηνική απειλή για τον δημόσιο βίο. Να βάλει σε κίνηση την Ιστορία και να δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής συντέλειας.
