Ο Οκτώβριος είναι μήνας που προάγει τα εθνικά μας συναισθήματα, λόγω του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου 1940. Ειδικότερα, όμως, για πολλές περιοχές της Μακεδονίας, με προεξάρχουσα τη Θεσσαλονίκη, τα συναισθήματα αυτά είναι ιδιαίτερα έντονα, αφού συνδέονται και με τους νικηφόρους αγώνες του Στρατού μας το 1912.
- Του Γιάννη Κουριαννίδη*
Η 26η Οκτωβρίου του 1912 ήταν η κορωνίδα των αγώνων αυτών, όταν ο Ελληνικός Στρατός, υπό την καθοδήγηση του βασιλιά Κωνσταντίνου, εισήλθε νικηφόρος και θριαμβευτής στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από μία σειρά πολυαίμακτων νικηφόρων μαχών (Γιαννιτσά, Σαραντάπορος κ.ά.). Η ημερομηνία αυτή αξίζει πραγματικά να τιμάται ως μέρα απελευθέρωσης, αφού αυτή ήλθε ως αποτέλεσμα αυτών των μαχών, που ανάγκασαν τους Οθωμανούς να την παραδώσουν συνειδητοποιώντας τη ματαιότητα όποιας αντίστασης.
Η είσοδος της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους, αν και ως γεγονός οδήγησε στην απελευθέρωση της Μακεδονίας και άλλων προαιώνιων ελληνικών πατρίδων, δεν εορτάζεται ανάλογα, όπως συμβαίνει, λ.χ., με την 25η Μαρτίου του 1821. Αντίθετα, εορτάζονται και τιμώνται κατά τόπους οι ημερομηνίες απελευθέρωσης των διαφόρων πόλεων ή περιοχών της πατρίδας μας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση η χαρά της νίκης και της λευτεριάς υπερίσχυσε του πόθου και της λαχτάρας γι’ αυτές, ίσως γιατί η φλόγα σιγόκαιγε στις καρδιές των Ελλήνων για πολλά χρόνια. Έτσι, ενώ στην επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, αλλά και της 28ης Οκτωβρίου 1940 τιμούμε και γιορτάζουμε για τις ευκαιρίες που μας έδωσε η Ιστορία να υπερασπίσουμε τις αξίες και τα ιδανικά μας, να κάνουμε το χρέος μας απέναντι στην πατρίδα και την ελευθερία, στους Βαλκανικούς Πολέμους αυτή την ευκαιρία τη δημιουργήσαμε, τη χτίσαμε στην ψυχή και την καρδιά μας για πολλά χρόνια έπειτα από τη δημιουργία του μικρού και κολοβωμένου ελληνικού κρατιδίου το 1828. Η δικαίωση αυτού του αγώνα ξέσπασε τη χαρά του στον εορτασμό της νίκης.
Απαξιωτικές αναφορές
Τα λέμε αυτά γιατί άλλη μία φορά θα ακουστούν αυτές τις ημέρες απαξιωτικές αναφορές με σκοπό να υποβαθμίσουν το νόημα του ΟΧΙ του ελληνικού λαού απέναντι στον Ιταλό εισβολέα. Είτε γιατί κάποιοι ενοχλούνται επειδή το ΟΧΙ αυτό το είπε ένας δικτάτορας που εμφορείτο από εθνικιστικές ιδέες (Ιωάννης Μεταξάς) είτε γιατί κάποιοι απλώς δεν έχουν μάθει να λένε «όχι»!
Κι όμως, όλοι αυτοί, με περίσσιο θράσος, θα μιλήσουν για το ΟΧΙ του ελληνικού λαού απέναντι στον φασισμό, θα κορδωθούν ενώπιον του παρελαύνοντος Στρατού μας και θα αναλωθούν σε βαρύγδουπες δηλώσεις προσπαθώντας να προσποριστούν λίγη από τη δόξα και το μεγαλείο ανθρώπων ηρώων με τους οποίους ουδεμία σχέση έχουν και τα πρότυπα των οποίων είναι ανάξιοι να ενστερνιστούν. Μόνον ως ύβρις θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όποια σχετική αναφορά εκ μέρους τους.
Όπως γράφει ο Ιωάννης Συκουτρής, ο ηρωικός άνθρωπος είναι «ριζωμένος βαθύτατα εις το παρελθόν, του οποίου είναι το εκλεκτότερον κάρπισμα· μέσα του συμπυκνώνει εις μοναδικόν βαθμόν εντάσεως το παρόν – και όμως αρνείται το παρόν και το μάχετ’ εν ονόματι του μέλλοντος, το οποίον ζη ο ίδιος προληπτικώς μόνον ως πραγματικότητα μέσα του». Ψιλά γράμματα για συμβιβασμένους και «ρεαλιστές»…
*Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» endohora@yahoo.gr
