Να λειτουργεί ένας άνθρωπος ή ένας οργανισμός με βάση την αλήθεια και τις ηθικές αξίες δεν εξαρτάται από τα κομματικά – ιδεολογικά του «πιστεύω».
Του ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΡΓΗ
Ούτε ο παλιανθρωπισμός έχει ταμπέλες «δεξιού», «αριστερού», «κεντρώου». Καθένας κρίνεται πρώτα ως άνθρωπος ή ως οργανισμός και στη συνέχεια για όσα πρεσβεύει. Δεν υπάρχει στη δημοκρατία κάποιο «κομματικό μαιευτήριο» το οποίο γεννάει μόνο απατεώνες ή μόνο καθαρούς.
Προφανώς μέσα από τους κομματικούς σωλήνες μπορεί κάποιος χαρακτήρας να βγάλει τα χαρακτηριστικά που κουβαλάει. Να εκμεταλλευτεί τα προνόμια της εξουσίας και να γίνει ο χειρότερος. Για τούτο, όμως, δεν ευθύνεται πρωτίστως το περιβάλλον αλλά ο χαρακτήρας του. Στο ίδιο περιβάλλον λειτουργούν και άλλοι, οι οποίοι όμως παραμένουν έντιμοι. Με τα (χοντρά ενίοτε) λάθη και τα σωστά τους στην πολιτική ζωή, αλλά δίχως την ανηθικότητα σημαία τους.
Τα παραδείγματα των τελευταίων ημερών είναι πολύ χαρακτηριστικά. Το «σκάνδαλο Πάτση» δίνει σοφές απαντήσεις. Το 2020 η «δημοκρατία» ήταν το ΜΜΕ που αποκάλυψε ότι ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας διέθετε εισπρακτική εταιρία και «έλιωνε» τον κόσμο που είχε την… ατυχή έμπνευση να πάρει δάνεια. Δύο χρόνια αργότερα, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Παύλος Πολάκης ξεσκέπασε τον Πάτση ξετυλίγοντας με τις νέες αποκαλύψεις του όλο το βρόμικο κουβάρι. Η Δικαιοσύνη έχει πλέον τα πάντα στη διάθεσή της και η κυβέρνηση, όσο κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει ανέμελος ποδήλατο, συνειδητοποίησε με… καθυστέρηση ολίγων χρόνων ότι ο Πάτσης είναι ακόμα μια περίπτωση που της κάνει τη ζωή ποδήλατο!
«Δημοκρατία» και Πολάκης δεν τέμνονται, δεν συναντώνται πουθενά κομματικά – ιδεολογικά. Αυτό, όμως, είναι το έλασσον. Το σημαντικό είναι ότι δύο εντελώς διαφορετικοί ιδεολογικοί «κόσμοι» συναντήθηκαν στον ηθικό κόμβο. Εκεί όπου πρέπει να βρίσκονται η δημοσιογραφία και η πολιτική. Στον κόμβο της αλήθειας.
Ο Πάτσης -και κάθε Πάτσης- είναι εχθρός της ελληνικής κοινωνίας. Ναι, προφανώς φέρει τεράστια ευθύνη η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για την επαγγελματική του ανέγερση, αφού μέσα από τον κομματικό σωλήνα, εκμεταλλευόμενος τις παροχές της εξουσίας και τα «κλειστά μάτια της», έφτασε να θησαυρίσει «σκοτώνοντας» τις ελπίδες απλών πολιτών.
Όμως, η αλήθεια (έστω και με καθυστέρηση) δεν κρύφτηκε. Και γι’ αυτήν την αλήθεια μερίμνησαν ένας (δημοσιογραφικός) οργανισμός και ένας βουλευτής που βρίσκονται στις απέναντι όχθες πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού. Αλλά εκείνο που μετράει είναι ο θρίαμβος της αλήθειας και η νίκη της ηθικής εις βάρος της σαπίλας, όχι οι πολιτικές καταβολές.
Πάμε στο δεύτερο παράδειγμα: Το κτήνος του Κολωνού, ο παιδοβιαστής και μαστροπός Μίχος, ήταν στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό δεν σημαίνει πως κάθε στέλεχος και κάθε οπαδός της κυβερνώσας παράταξης πρέπει να νιώθουν ντροπή για τις… ιδεολογικές βάσεις του Μίχου. Ντροπή πρέπει να αισθάνονται όλοι επειδή η ελληνική κοινωνία «εκτρέφει» δυστυχώς στα σπλάχνα της «Μίχους» και το χειρότερο γιατί δεν δείχνει την ικανότητα να τους προλάβει προτού καταστρέψουν ζωές.
Πριν από λίγες ώρες έγινε γνωστό ότι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ συνομιλούσε μέσα από την πλατφόρμα του αίσχους με το 12χρονο κοριτσάκι. Ο ίδιος με ανάρτησή του το αρνήθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε αυτό που έπρεπε και τον διέγραψε ακαριαία.
Δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί η υπόθεση, αλλά αυτό δεν σημαίνει επίσης πως όλα τα στελέχη και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ντρέπονται αν αποδειχθεί άμεση εμπλοκή του συγκεκριμένου στην υπόθεση. Είπαμε, δεν υπάρχει κομματικό μαιευτήριο το οποίο «γεννάει» μόνο καθάρματα.
Σημασία έχει πως και σε αυτήν την περίπτωση η όποια εμπλοκή-τυχόν συμμετοχή βλέπει το φως. Αρα κι εδώ η αλήθεια θα νικήσει. Και η αλήθεια δεν έχει (κομματικές ή άλλες) ταμπέλες. Είναι μόνο αλήθεια που βοηθάει την ηθική να επικρατήσει της σήψης.
