H χώρα έχει μερικά καρκινώματα που κανείς δεν αποφασίζει να θεραπεύσει δραστικά.
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης*
Ενα από τα βασικότερα είναι ο συνδικαλιστικός νόμος του ΠΑΣΟΚ του 1982, που δημιούργησε μια κάστα που ζει παρασιτικά, δεν δουλεύει, είναι επαγγελματίες συνδικαλιστές και συνήθως οργανώνει σουρεαλιστικές απεργίες, π.χ. κατά της ακρίβειας, του πληθωρισμού, στάσεις εργασίας για να καταδικαστούν οι χρυσαυγίτες, για την Παλαιστίνη, το γένος των Αγγέλων, γιατί δεν μασάει η κατσίκα ταραμά και άλλα ψυχεδελικά. Και θα τα λέγαμε ευτράπελα, αν οι συνέπειες στην οικονομία και η συνεχής ταλαιπωρία των πολιτών δεν κόστιζαν τόσο πολύ στην οικονομία, αν η δράση των εργατοπατέρων δεν είχε πολλές φορές λειτουργήσει ως διώκτης επενδύσεων.
Ξέρω πως θα στεναχωρήσω τους συντρόφους, αλλά το πιο αποτελεσματικό κοινωνικό μέτρο είναι μια παραγωγική και καλά αμειβόμενη θέση εργασίας. Ούτε επιδόματα ούτε κουπόνια, χαρτζιλίκια, ελεημοσύνη. Να δώσουμε φοροαπαλλαγές στους εργαζόμενους γονείς που κάνουν πάνω από δύο παιδιά, επιδόματα μόνο σε ΑμεΑ, που αδυνατούν να εργαστούν, και όχι σε ψευτοευπαθείς λεηλάτες δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας ή σε όποιους άλλους ζουν παρασιτικά ή μπούκαραν στη χώρα παράνομα.
Τις δε παραγωγικές θέσεις εργασίας τις δημιουργούν οι επενδύσεις και όχι οι πορείες, οι συγκεντρώσεις, οι ντουντούκες και τα πανό. Οι δε επενδυτές δεν είναι φιλάνθρωποι μαρξιστές που θέλουν να πετάξουν τα λεφτά τους σε μια τρύπα χωρίς πάτο για να τα γλεντήσουν οι κομισάριοι και να κάνουν συνδικαλιστική επαναστατική γυμναστική. Επενδύουν για να κερδίσουν και όχι για να κάνουν το κομμάτι τους οι ΠΑΜΕτζήδες, συριζαίοι και λοιποί μηδενιστές.
Και, εκτός από προοπτικές κέρδους, θέλουν θεσμική και πολιτική σταθερότητα, κοινωνική ειρήνη, καλές υποδομές, σταθερό και ευνοϊκό φορολογικό σύστημα. Αλλιώς πάνε αλλού και εμείς μένουμε με τους ταβλαδόρους με τα πανό και τις ντουντούκες, και αποχαιρετάμε τα παιδιά μας στα αεροδρόμια. Το κράτος πρέπει να βάλει λίγους και απλούς βασικούς κανόνες, και να τηρεί τη νομιμότητα, όχι να κάνει τον αποτυχημένο επιχειρηματία, ούτε τον τροχονόμο και χρήσιμο ηλίθιο αδιαφανών συμφερόντων ή νταραβεριτζήδων συνδικαλιστών με μεταξένια χεράκια και βαθιές τσέπες. Οφείλει να δημιουργήσει τις ευνοϊκότερες συνθήκες, υγιές ανταγωνιστικό περιβάλλον για το πυρηνικό όπλο του Εθνους: το δαιμόνιο και τη δημιουργικότητα του Ελληνα, που διαπρέπει έξω και ταλαιπωρείται στην ίδια του τη χώρα.
Οι επαγγελματίες εργατοπατέρες είναι εχθροί των εργαζομένων και της Ελλάδας. Η δε απεργία στον δημόσιο τομέα είναι μαχαιριά στην πλάτη της κοινωνίας. Τιμωρείται ο λαός από μια ραχατλίδικη συντεχνία επαγγελματιών συνδικαλιστών.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος εξίσωνε την απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, που απαγορευόταν σε όλα τα προδικτατορικά Συντάγματα, με προδοσία. Εάν δεν αφαιρέσουμε χειρουργικά αυτά τα καρκινώματα, δεν θα τα καυτηριάσουμε, εάν δεν καταργήσουμε τον συνδικαλιστικό νόμο του 1982, δεν απαγορεύσουμε την απεργία στον δημόσιο τομέα, δεν θα δούμε προκοπή.
Η αριστερίλα στην Ελλάδα καπηλεύεται τον κόσμο της εργασίας για να διαιωνίζει τις εστίες μόλυνσης της κοινωνίας από τον μηδενισμό και την οπισθοδρομική δύναμή του, μαζί με τα ψεύδη πως σε αυτήν οφείλονται οι κατακτήσεις των εργαζομένων, όπως το 8ωρο, οι πληρωμένες διακοπές, η κοινωνική ασφάλιση, η απαγόρευση της κοινωνικής εργασίας. Αυτά οι εργαζόμενοι τα οφείλουν στον Ιωάννη Μεταξά, στον Υπουργό Εργασίας της κυβέρνησής του Αριστείδη Δημητράτο, και όχι φυσικά στο ΣΕΚΕ ή στο ΚΚΕ.
Ο παππούς μου ήταν λιμενεργάτης στο κάρβουνο, την πιο δύσκολη δουλειά στον ΟΛΠ, και ξεκίνησε από τη Συνεργατική, πριν καν φτιαχτεί ο ΟΛΠ. Λιμενεργάτης στο κάρβουνο ξεκίνησε κι ο πατέρας μου. Μετά, επειδή έμαθε τέχνη, που του κόστισε και μια πτώση σπλάχνων από τα θηριώδη μέταλλα που κουβαλούσε στον τόρνο, έγινε τεχνικός υπάλληλος, ο μόνος πλαστιγγοποιός σε όλο το λιμάνι. Η μάνα μου γαζώτρια, πρώτα φασόν στο σπίτι, με μια Singer -που την έχουμε ακόμη- και μετά σε βιοτεχνία στην Κοκκινιά.
Ο συνονόματός μου, ο πατέρας της, αγρότης. Εκεί περνούσαμε τα Καλοκαίρια με τον αδερφό μου, στο Μαυρομμάτι, καθ’ όπερ η βίλα μας στη Μύκονο είχε πολεοδομικά προβλήματα, οπότε κάναμε ημιορεινό τουρισμό στην Αρβανιτιά, στις υπώρειες του Ελικώνα. Οι γονείς μου την άδειά τους την παίρνανε πάντα τον Χειμώνα, για να μαζέψουν τις ελιές. Διακοπές πήγαν πρώτη φορά όταν πήρε σύνταξη ο πατέρας μου. Εχω 31 χρόνια μαχόμενη δικηγορία, στο γραφείο όμως από τριτοετής από το 1985, πρωί – απόγευμα, σύνολο 37 χρόνια εμπειρία. Μισθό μού πλήρωσε μόνο ο Ελληνικός Στρατός, ως έφ. Αξιωματικό, 65.000 δραχμές τον μήνα συν το επίδομα Αλεξιπτωτιστού, στους 23 μήνες της θητείας μου. Ποτέ δεν είχα αντιμισθία, διάλεξα το καλύτερο αφεντικό, τον εαυτό μου, από το οποίο όμως δεν μπορώ να λουφάρω. Καθημερινά σχεδόν ακροατήρια, ταξίδια για ανακρίσεις και δίκες παντού στην επαρχία. Ενίοτε χτυπάω 16ωρα ή και παραπάνω, όταν έχει γράψιμο, προθεσμίες που τελειώνουν. Και μου αρέσει, μου δίνει ανεξαρτησία και έτσι προσφέρω στην οικογένειά μου. Το γραφείο μου, η δουλειά μου, είναι το κάστρο μου.
Γι’ αυτό οι αριστεροί επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι τεμπέληδες και κάτι χασικλήδες ταβλαδόροι, εργατοπατέρες, θρεφτάρια του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, με κρινοδάχτυλα, όταν πάτε να ψελλίσετε κάτι περί εργασίας να σηκώνεστε σούζα, όπως στην αναφορά στα Ειδικά Τάγματα Οπλιτών, και με το χέρι κολλημένο στη ραφή του παντελονιού. Θα μας πείτε για εργατιά και δικαιώματα εσείς; Και, θυμίζω, εργάτες και αγρότες κυρίως ανέβηκαν σε ράχες και κορφές, και πάτησαν το φίδι της αποσχιστικής ανταρσίας και της επιβολής σταλινικής δικτατορίας στον σβέρκο. Γιατί ήταν και είναι νοικοκυραίοι και πατριώτες, όχι προδότες μηδενιστές και τεμπέληδες. Τότε λιώσανε το κεφάλι του φιδιού.
Μείνανε όμως τα αβγά του μηδενισμού και από τη Μεταπολίτευση και μετά γέννησαν, υπονομεύουν την εθνική ταυτότητα, την παραγωγική βάση, διχάζουν την κοινωνία, επιτίθενται στην οικογένεια, στη φύση του ανθρώπου, υπηρετούν ξένα συμφέροντα και, αδίστακτα και τυχοδιωκτικά, επιδιώκουν την ανάρρηση στην εξουσία ακόμη και πάνω στα αποκαΐδια. Ας ξεκινήσουμε την αληθινή μεταρρύθμιση καταργώντας τον άθλιο συνδικαλιστικό νόμο, την απεργιακή ασυδοσία, απαγορεύοντας την απεργία στον δημόσιο τομέα και εφαρμόζοντας τις συνταγματικές επιταγές, απαγορεύοντας τη συμμετοχή στις εκλογές όποιου κόμματος ευαγγελίζεται κατάλυση της αστικής δημοκρατίας, επιβολή δικτατορίας και μονοκομματικού συστήματος με χρήση βίας.
Όποιος θέλει να συμμετέχει στις πολιτικές διαδικασίες θα σέβεται τους νόμους και το Σύνταγμα, αλλιώς δεν έχει θέση στο πολιτικό σύστημα. Τα δύο άκρα είναι πραγματικότητα, όχι θεωρία. Δεν μπορεί το ένα εκ των δύο, το κόκκινο, να είναι το χαϊδεμένο της Δημοκρατίας, ενώ θέλει να την καταλύσει, όπως και η αίρεσή του, το μαύρο άκρο. Ή να συμμορφωθεί ή να κάτσει στον πάγκο.
