Δεν είμαι εγώ αυτός που θα μιλήσει για την αξία και τη διαχρονικότητα του μεγάλου μας Νίκου Τσιφόρου. Το έχει κάνει θαυμάσια ο ίδιος μέσα από το έργο του.
Ο φίλος μου Γ.Χ., από τη Θεσσαλονίκη, σχολιάζοντας τους καθημερινούς δήθεν καβγάδες μεταξύ των πολιτικών αντίθετων κομμάτων, με παρέπεμψε στους Καρασπανάκια και Χατζηφράγκο, δύο απατεώνες χαρτοκλέφτες που έκαναν ότι μεταξύ τους δεν χωνεύονταν, αλλά ήταν συνεταιράκια και μάδαγαν τα κορόιδα. Πάντα ταύτα, στο διήγημα «Ραψωδία σε πράσινο», από το βιβλίο-έπος «Τα παιδιά της πιάτσας».
Αυτά θυμήθηκα μετά τις δηλώσεις της κυρίας Θεανώς Φωτίου (θυμόσαστε, η κυρία των γεμιστών…), η οποία, μισητή… αντίπαλος του κ. Μητσοτάκη, υποστήριξε ότι ο πρωθυπουργός μας στο θέμα των υποκλοπών έπεσε θύμα των συμφερόντων των… μεγαλοεπιχειρηματιών. Βέβαια, μετά τη γιούχα που επακολούθησε, η κυρία Θεανώ μάς κατηγόρησε (και αυτή…) ότι είμαστε βλάκες, διότι παρανοήσαμε τις δηλώσεις της.
Δυστυχώς, οι Καρασπανάκιες και οι Χατζηφράγκοι αυξάνονται και πληθύνονται στις μέρες μας, κι ας λένε ότι δεν τους καταλαβαίνουμε. Εγώ, πάντως, τους ψυλλιάζομαι. Εκλογές έρχονται και θέλουν να εκμεταλλευτούν τη μετεγγραφική περίοδο του Ιανουαρίου… Α! Τα βρήκαν Μητσοτάκης – Μαρινάκης…
