Τι να σας πω, κυρίες μου και κύριοι κι’ αφράτες δεσποινίδες, που λέει και ο Καραγκιόζης.
Εκείνο που με συγκλόνισε τις ημέρες των εορτασμών του Πολυτεχνείου δεν ήταν ούτε η ματωμένη σημαία ούτε τα πιτσιρίκια που τα πήγαιναν σαν άβουλα κοπάδια να προσκυνήσουν την κεφάλα του Σβορώνου, θέλουνε δεν θέλουνε (εδώ δεν έχουμε εξαναγκασμό, παρά μόνο στον εκκλησιασμό…), ή τα σουβλάκια εκείνου του σουβλατζή, του τρίτου όπως μπαίνουμε αριστερά.
Εκείνο που με διέλυσε ήταν το πονεμένο και απλανές βλέμμα της κυρίας Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτό το γεμάτο από ένα πελώριο «γιατί» βλέμμα! Εκείνη τη στιγμή σίγουρα θα περνούσαν μπρος από τα μάτια της η «Ηλένια» με τις στρατιές των νεκρών.
Ακόμα, θα έκανε περαντζάδα η κυρία Δαμανάκη, που εγκατάλειψε τους αγώνες και τις αηδίες και ματσώνεται χοντρά στην αυλή του πρίγκιπα Αλβέρτου του Μονακό, κάνοντας τον δραγάτη στα ψάρια του. Θα περνούσε σαν κινηματογραφική ταινία οι ρηγάδες και οι ρήγισσες της νιότης της, ώσπου την προσγείωσε η πρόγκα. Κρίμα. Κι’ ούτε που πρόλαβε να παίξει με το κινητό της. Οπως τότε στην παρέλαση…
