Σαν χθες, στις 3 Δεκεμβρίου 1944, ξεκίνησε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας μας, η απόπειρα κομμουνιστικού πραξικοπήματος που οργάνωσε η αληθινή δύναμη πίσω από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ.
- Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης*
Τριάντα τρεις μέρες κράτησε το μακελειό που εκτέλεσε η μετωπική οργάνωση των κομμουνιστών, η οποία ξόδευε με φειδώ τις σφαίρες κατά των κατακτητών, αφειδώς κατά των πολιτικών αντιπάλων και ανέμενε με ανυπομονησία αυτό για το οποίο προετοιμαζόταν από την αρχή: την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας και την επιβολή σταλινικής δικτατορίας. Ήρθε η ώρα που ο Σιάντος ήθελε να παίξει τη βαλκανική εκδοχή του Λένιν, πριν έρθει ο Ζαχαριάδης με το μάγουλο φράπα από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μεθοδικά τα προηγούμενα δύο χρόνια εξόντωσαν κάθε απόπειρα ανέλεγκτης από το ΚΚΕ αντιστασιακής οργάνωσης, με αποκορύφωμα τη σφαγή του Ψαρρού και των ανδρών του 56/42 Συντάγματος της ΕΚΚΑ στο Κλήμα Δωρίδος, από τις αθλιωδέστερες ενέργειες του Βελουχιώτη και των συν αυτώ. Ακόμη και πολλοί από τους στρατολογηθέντες μόνιμους Αξιωματικούς ή και απλούς αντάρτες άλλων οργανώσεων στρατολογήθηκαν στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ με το «α λα Μποστ» απλούστατο δίλημμα: «Ή την πίστη σου αλλάζεις ή ταχέως τα τινάζεις».
Ακόμη και ο Σαράφης συλληφθείς ορίστηκε στρατιωτικός Αρχηγός του ΕΛΑΣ, αφού προηγήθηκαν εμπτυσμοί και όχι προφανώς για να μην τον ματιάσουν. Το ίδιο και ο τρομερός Κασλάς, ο γενναίος υπερασπιστής και νικητής του 731. Αποτόλμησε να πάει σε άλλη οργάνωση, συνελήφθη από τον ΕΛΑΣ και δεν τον πέρασαν λεπίδι, διότι δέχθηκε να ενταχθεί στις γραμμές τους για να πολεμήσει τους Γερμανούς. Μετά βέβαια χρίστηκε κι αυτός από το αδερφικό αίμα. Τίποτε δεν μπορεί να σβήσει το κλέος που κέρδισε στο 731, αλλά είναι εμβληματική περίπτωση μελέτης για το πώς και πόσο λέρωσε και παγίδεψε άξιους Ελληνες αυτή η σκοτεινή, όλο μίσος δράκα προδοτών του ΚΚΕ, που καπηλεύτηκε τον πόθο των πατριωτών για Ελευθερία, με αληθινή ατζέντα την κατάκτηση της εξουσίας και την απόσπαση εθνικού εδάφους και την παράδοσή του σε ξένη δύναμη.
Τριάντα τρεις μέρες, ως τις 5-6 Ιανουαρίου 1945, κράτησε η τραγωδία, με αποκορύφωμά της την ομηρία χιλιάδων αθώων αμάχων, μόνο και μόνο γιατί ήταν πολιτικοί αντίπαλοι, συγγενείς πολιτικών αντιπάλων ή απλά «ταξικοί εχθροί». Σε πορείες θανάτου από την Αθήνα ως πέρα από τα όρια της Αττικοβοιωτίας βρήκαν τον θάνατο χιλιάδες πολίτες, ανάμεσά τους γυναίκες και γέροντες. Στο Μαυρομμάτι Βοιωτίας, ο παππούς μου μάζεψε και έθαψε το πτώμα ενός ανάπηρου Συνταγματάρχη, που είχε χάσει στον πόλεμο το πόδι του για την Πατρίδα. Τον έφεραν με τις πατερίτσες οι οπισθοχωρούντες ηττημένοι και καταδιωκόμενοι ΕΛΑΣίτες, και όταν πια δεν μπορούσε να ακολουθήσει απλά τον σκότωσαν και τον άφησαν στη θέση Λεκάνεζα δίπλα στο μονοπάτι, βορά στα όρνεα και τα αδέσποτα σκυλιά.
Ο πατέρας μου, 15 χρονών βοσκόπουλο στην ίδια περιοχή, όπου κατέφυγε με τη μάνα του και τα αδέρφια του από την Αμφιάλη για να γλιτώσουν από την πείνα, είδε μπροστά του ΕΛΑΣίτη να σφάζει δύο γυναίκες ομήρους, μάνα και κόρη, διότι η ανήμπορη πια μάνα, μετά τα Βάγια, κατέρρευσε και καθυστερούσε την φάλαγγα των ανταρτών, που είχε στο κατόπι της τις κυβερνητικές δυνάμεις και τους Αγγλους.
Για το άγος της ομηρίας μισοαπολογήθηκε το ΚΚΕ. Η Κ.Ε. του, στην 11η Ολομέλεια, καταδίκασε το μέτρο της ομηρίας αναφέροντας στην απόφασή της πως «η σύλληψη αμάχων, έστω και σαν μέτρο άμυνας κατά του άγριου διωγμού και της ομηρίας από μέρους των Παπανδρέου – Σκόμπυ, ήταν σοβαρό πολιτικό λάθος, που έδωσε την ευκαιρία στην αντίδραση να ξεσηκώσει συκοφαντική εκστρατεία με σκοπό να σκεπάσει τα δικά της εγκλήματα». Ο παραλίγο Λένιν, ο Σιάντος, στη «Λογοδοσία της Κ.Ε. του ΚΚΕ» στο 7ο Συνέδριο του κόμματος, χαρακτήρισε την ομηρία μέτρο άμυνας (!), αλλά πως δεν έπρεπε να την εφαρμόσει το κόμμα, διότι δεν υπήρχαν τα μέσα για τη διατροφή και τη μεταφορά των συλληφθέντων. Χαρακτήρισε δε ως μεγαλύτερο λάθος τις «υπερβολές» στην εφαρμογή της ομηρίας και αναφέρθηκε στις εκτελέσεις ως «υπερβασίες», για τις οποίες, τάχα, δεν δόθηκαν εντολές από τα υπεύθυνα κομματικά όργανα.
Ο Ν. Ζαχαριάδης, στην εισήγησή του στη 12η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, που έγινε τον Ιούνιο του 1945, ισχυρίστηκε πως, αφού το ΚΚΕ αποκήρυξε τις εκτελέσεις, δεν τίθεται ζήτημα ηθικής τάξης (ωραίο, ε;), αλλά το ΚΚΕ είχε ευθύνες, αφού οι «υπερβασίες» έγιναν από μέλη του και θεώρησε πως το πρόβλημα ήταν όχι η ομηρία αμάχων αυτή καθαυτή, αλλά το ότι εκτελέστηκε χωρίς πειθαρχία! Κι αυτά τα άθλια μισόλογα τα είπαν, διότι ηττήθηκαν και οι σφαγές των αμάχων ήταν που έστρεψαν τη διεθνή κοινότητα εναντίον τους, αλλά και έκαναν το Εθνος να σηκωθεί ως ένας άνθρωπος και να συντρίψει την προδοσία και στον επόμενο γύρο, που κατέληξε στην καθολική ήττα των σταλινικών προδοτών. Εάν είχαν νικήσει, να μην αμφιβάλλετε πως για τις επόμενες δεκαετίες οι δολοφόνοι θα τιμώνταν ως ήρωες. Άλλωστε το κάνουν σήμερα, έχοντας πάρει αέρα από τη λήθη και την αβελτηρία του σύγχρονου πολτού της «Κεντροδεξιάς» χωρίς Κέντρο και χωρίς Δεξιά.
Ο βασικός μύθος όμως είναι πως τα Δεκεμβριανά ήταν άμυνα στην επίθεση της «αντίδρασης». Σήμερα ξέρουμε πως ήταν οργανωμένο σχέδιο πραξικοπηματικής κατάληψης της εξουσίας και επιβολής σταλινικής δικτατορίας στη χώρα, που θα είχε σύνορα το πολύ ως τη Λάρισα. Γνωρίζουμε πια τη στρατιωτική διαταγή-σχέδιο του ΕΛΑΣ για τη συντονισμένη κατάληψη της πρωτεύουσας και γνωρίζουμε και τον συντάκτη της, τον Εκτορα (Θόδωρο Μακρίδη), διευθυντή του 3ου Επιτελικού Γραφείου (Επιχειρήσεων) της Κ.Ε. του ΕΛΑΣ, και μετά, από τον Μάρτιο του 1944, του Γενικού Στρατηγείου (Επιτελείου) του ΕΛΑΣ και στρατιωτικό σύμβουλο του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ.
Λέρωσε τη γη με την παρουσία του ως το 1981. Αν η Αστυνομία εισβάλει στον Περισσό και κατάσχει τα αρχεία του ΚΚΕ, σίγουρα θα βρούμε και άλλα έγγραφα και διαταγές της προδοσίας και της δολοφονίας χιλιάδων αμάχων, ανάμεσά τους της μεγαλύτερης Ελληνίδας ηθοποιού του 20ού Αιώνα, της Ελένης Παπαδάκη, θύματος του φθόνου ΕΑΜιτών συναδέλφων της, των οποίων οι επίγονοι ακόμη ενίοτε λερώνουν τη μνήμη της. Η πιο κρίσιμη μάχη εκεί που συνετρίβη το κομμουνιστικό πραξικόπημα ήταν η μάχη στο στρατόπεδο του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη.
Στον Διοικητή του, τον Βενιζελικό, απότακτο του κινήματος του 1935, τον μετέπειτα Αντιστράτηγο και Αρχηγό Χωροφυλακής Γεώργιο Σαμουήλ και τους άνδρες του χρωστάμε σε μεγάλο βαθμό το γεγονός πως δεν γίναμε σταλινικός, κουτσουρεμένος εδαφικά δορυφόρος του κόκκινου φασισμού. Σήμερα, Κυριακή, πρέπει να τιμήσουμε τη μνήμη των αληθινών υπερασπιστών της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Δόξα και τιμή στους μαχητές του Συντάγματος Μακρυγιάννη!
