Σύμφωνα με έναν ωραία σερβιρισμένο αστικό μύθο που κυκλοφορεί στα σαλόνια της κολωνακιώτικης Κεντροαριστεράς και των εθνομηδενιστών νεοφιλελευθέρων που κυβερνούν αυτή τη χώρα, η παρακαταθήκη της ελληνοσερβικής φιλίας δεν είναι και τόσο ακλόνητη όσο παρουσιάζεται.
- Γιώργος Χαρβαλιάς
Γιατί ο Βούτσιτς αγοράζει τουρκικά drones, ο Τζόκοβιτς είναι αντιεμβολιαστής, oι Σέρβοι πλακώνονται με τους Ελληνες στο μπάσκετ, το Βελιγράδι έχει βλέψεις στο…λιμάνι της Θεσσαλονίκης και άλλα τέτοια ευτράπελα.
Πολύ θα ήθελαν, αλλά δεν τους κάθεται. Και τον Στάθη Καλύβα να βάλουν για να ξαναγράψει την ελληνοσερβική Ιστορία δεν θα καταφέρουν ποτέ να σβήσουν από τη συνείδηση των δύο λαών μια μεγάλη ιστορική αλήθεια: ότι από τότε που οι δύο χώρες ανέκτησαν την εθνική τους ανεξαρτησία, δεν «τζαρτζαρίστηκαν» ποτέ με εχθρικά αισθήματα. Ανταγωνισμοί και μικροκαβγαδάκια ασφαλώς μπορεί να υπήρξαν την πολυτάραχη περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, Σέρβοι παρτιζάνοι μπορεί να περιέθαλψαν Ελληνες κομμουνιστές στη διάρκεια του Εμφυλίου, όμως ουσιαστική αντιπαράθεση μεταξύ των δύο εθνών δεν υπήρξε ποτέ. Το αντίθετο. Αλληλεγγύη, συναντίληψη και ορθόδοξη σύμπνοια.
Οι Σέρβοι ονομάζουν την Κέρκυρα «το νησί της σωτηρίας», καθώς εκεί βρήκαν καταφύγιο κυνηγημένα από τις δυνάμεις της Αυστροουγγαρίας τα απομεινάρια του στρατού τους και ολόκληρη η σερβική κυβέρνηση έπειτα από μια συγκλονιστική πορεία στα αλβανικά βουνά. Περισσότεροι από 150.000 ρακένδυτοι, πεινασμένοι και εξουθενωμένοι Σέρβοι στρατιώτες αποβιβάστηκαν στο νησί, αρκετοί από αυτούς πέθαναν από τις κακουχίες, αλλά, παρά το μέγεθος της ανθρωπιστικής καταστροφής, δεν άνοιξε μύτη. Οι Κερκυραίοι υποδέχτηκαν τους ταλαιπωρημένους γείτονες με συμπόνια, τους περιέθαλψαν και τους έδωσαν τη δυνατότητα να ανασυνταχθούν και να μεταφερθούν στη βόρεια Ελλάδα. Η συνύπαρξη των δύο εθνικών ομάδων υπήρξε υποδειγματική. Παρά την άθλια κατάστασή τους, οι Σέρβοι απέφυγαν το πλιάτσικο στις περιουσίες των Κερκυραίων. Γι’ αυτό αφέθηκαν να συστήσουν προσωρινές κυβερνητικές υπηρεσίες, τύπωναν τη δική τους εφημερίδα, παντρεύτηκαν Ελληνίδες, μέχρι και η διακήρυξη για την ίδρυση της Γιουγκοσλαβίας στην Κέρκυρα υπογράφηκε.
Σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους Ελληνες και Σέρβοι στάθηκαν χέρι χέρι στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Και ήταν οι λαοί που μονίμως έμπαιναν στο ρουθούνι της αυτοκρατορικής και αργότερα της ναζιστικής Γερμανίας, σε αντίθεση με άλλους γείτονες που πρόσφεραν απλόχερα τις υπηρεσίες τους στο Ράιχ. Είναι επιπλέον κρίσιμο ότι οι Σέρβοι ουδέποτε αγνόησαν ή αμφισβήτησαν τον βυζαντινό πολιτισμό, θεωρώντας τους εαυτούς τους αναπόσπαστο τμήμα του.
Στην εποχή του οθωμανικού ζυγού, άλλωστε, οι δύο λαοί διακατέχονταν από το ίδιο επαναστατικό πνεύμα και οραματίζονταν από κοινού την απελευθέρωσή τους. Δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει το βιβλίο του ελληνομαθούς Ντούσαν Σπασόγιεβιτς, πρέσβη σήμερα της Σερβίας στην Αθήνα, για να ανακαλύψει τα τεκμήρια αυτής της πρώιμης συνεννόησης.
Όποιος λοιπόν παριστάνει ότι αγνοεί την ιστορική πραγματικότητα είναι κακόβουλος και υπηρετεί άλλους στόχους. Τα λέω αυτά για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, αν και δεν χρειάζεται. Οι Ελληνες αγαπούν τους Σέρβους και το απέδειξαν όταν εκείνοι, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ανήμποροι και απομονωμένοι, κλήθηκαν να υπερασπίσουν την πατρίδα τους από τους κατσαπλιάδες του Ου-Τσε-Κα και τους σύγχρονους βαρβάρους του ΝΑΤΟ που τους βομβάρδιζαν χωρίς έλεος.
Η Σερβία, μπροστά στη βούληση των ισχυρών και στο μίσος των Γερμανών που ήθελαν να πάρουν τη ρεβάνς για το αντάρτικο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπέκυψε. Διαμελίστηκε και άφησε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της εκτός των σημερινών της συνόρων, στα υβριδικά κράτη της Βοσνίας, του Κοσσυφοπεδίου, ακόμη και των Σκοπίων.
Σήμερα το Βελιγράδι ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί χάρη στην επιδεξιότητα του λαοφιλούς Σέρβου προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς, ο οποίος έχει καταφέρει να μιλάει με τη Δύση χωρίς ποτέ να διαταράξει τη σχέση του με τη Ρωσία.
Αλλά οι Γερμανοί και κατά δεύτερο λόγο οι Αμερικανοί Δημοκρατικοί που ακολουθούν την ολέθρια πολιτική Κλίντον δεν αφήνουν τους Σέρβους στην ησυχία τους. Βιάζονται να δρομολογήσουν -άκουσον άκουσον- την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και για τον λόγο αυτό κάνουν τα στραβά μάτια στις διαρκείς προβοκάτσιες των Κοσοβάρων, που κάνουν τα πάντα για να τρομοκρατήσουν και τελικά να διώξουν τη σερβική μειονότητα από μια περιοχή που θεωρείται ιστορικό και θρησκευτικό λίκνο του σερβικού έθνους. Την περασμένη Πέμπτη η κυβέρνηση του Κοσσυφοπεδίου είχε το θράσος να υπογράψει επίσημη αίτηση ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ανάμεσα σε άλλα καραγκιοζιλίκια, ο «πρωθυπουργός» και η «πρόεδρος» του «κράτους – λησταρχείου» είχαν φωτογραφηθεί στο πρόσφατο παρελθόν με γκραβούρες της «Μεγάλης Αλβανίας», που φτάνει μέχρι την Πρέβεζα, συμπεριλαμβάνοντας την Κέρκυρα!
Σήμερα υπάρχουν μόλις πέντε χώρες-μέλη της Ε.Ε. που δεν αναγνωρίζουν το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Μία από αυτές είναι η Ελλάδα και καθένας μας αντιλαμβάνεται γιατί.
Παρ’ όλα αυτά και αντί να τους έχουμε πάρει στο κυνήγι για το ανέκδοτο της «Μεγάλης Αλβανίας», πυκνώνουν χωρίς κανέναν προφανή λόγο οι επισκέψεις απεσταλμένων της ελληνικής κυβέρνησης στην Πρίστινα. Από τον… Πάτση μέχρι τη Μενδώνη.
Αν -λέω αν- ο Μητσοτάκης σκέπτεται να τροποποιήσει την πάγια ελληνική πολιτική «μη αναγνώρισης» για να κάνει τα γλυκά μάτια στους Γερμανούς, μήπως και τον διασώσουν, θα έχει διαπράξει εθνική μειοδοσία και πρωτοφανή ασέβεια απέναντι στα αισθήματα της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Όταν κάποτε ένας μακροσυγγενής του, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, βρέθηκε σε ένα ανάλογο δίλημμα, αρνήθηκε να πουλήσει τη Σερβία, λέγοντας ότι «η Ελλάς είναι πολύ μικρή χώρα για να διαπράξει μία τόσο μεγάλη ατιμία». Ειλικρινά, δεν γνωρίζω τις αντιλήψεις του Κυριάκου περί τιμής και ατιμίας, αλλά, αν υποπέσει και σε αυτό το στρατηγικό ολίσθημα, θα περάσει στα μαύρα κατάστιχα της Ιστορίας.
