Κατά τη διάρκεια της εορταστικής ανάπαυλας εντοπίσαμε στην εφημερίδα «The New York Times» δημοσίευμα που ανέλυε τους λόγους για τους οποίους ο Πούτιν κερδίζει σε βάθος χρόνου τον πόλεμο στην Ουκρανία, παρουσίαζε τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τις επιτυχίες, και εξηγούσε τις αιτίες για τις οποίες ο Ρώσος πρόεδρος δεν βιάζεται να λήξει ο πόλεμος. Μολονότι επισήμως ζητά διαπραγματεύσεις.
- του Μανώλη Κοττάκη
Το δημοσίευμα διανθιζόταν μάλιστα από έναν ενδιαφέροντα πίνακα που έδειχνε πόσο αυξήθηκε ο πληθωρισμός κατά τη διάρκεια της πολεμικής αναμέτρησης σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, γεγονός που αποδεικνύει ότι η κρίση εκτός από τη Μόσχα έχει μεταφερθεί ήδη και στη Δύση. Η οποία επείγεται πλέον μετά και την απαγόρευση της εξαγωγής ρωσικού πετρελαίου σε αντίδραση στην ανόητη απόφαση της Ε.Ε. για το πλαφόν να λήξει η αναμέτρηση. Αλλά δεν το λέει. Δεν το λέει δημοσίως.
Γιατί ιδιωτικώς η Νούλαντ σε επαφές της στη Ρουμανία προσφάτως έλεγε «να τελειώσουμε με τον πόλεμο όσο είναι νωρίς» και να επικεντρωθούμε στην Κίνα. Ο Πούτιν στο δεκάλεπτο διάγγελμά του της Πρωτοχρονιάς το λέει, όμως. Η Δύση δεν το λέει. Κρύβει τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί. Το μόνο που μαθαίνουμε είναι η μουρμούρα που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται εντός των Ηνωμένων Πολιτειών για τα 50 δισεκατομμύρια δολάρια του φορολογούμενου Αμερικανού πολίτη που κατευθύνονται ανεξέλεγκτα στα ταμεία της Ουκρανίας, ο πρόεδρος της οποίας εμφανίστηκε ενώπιον του προέδρου Μπάιντεν με απρεπές ντύσιμο. Κάνω αυτή τη σχετικώς μακρά εισαγωγή για να σας εισαγάγω στο κυρίως θέμα.
Χθες η εφημερίδα «Τα Νέα», δημοσιογράφοι της οποίας έχουν πρωταγωνιστήσει καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου σε επιθέσεις κατά στρατιωτικών, κατά αναλυτών, κατά μέσων ενημέρωσης, αποδίδοντάς τους την κατηγορία «πουτινάκι», διαπιστώνει έκπληκτη στην πρώτη σελίδα της ότι «αυξάνεται η ρωσική διείσδυση σε όλο τον πλανήτη, από τα Βαλκάνια έως την Αφρική!» Ο τίτλος του θέματος είναι «το μακρύ χέρι του Κρεμλίνου». Ολοι όσοι διαβάζουν και ενημερώνονται τον τελευταίο χρόνο για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία από το σύνολο σχεδόν των ελληνικών ΜΜΕ, πλην μοναχικών εξαιρέσεων, σίγουρα πέφτουν από τα σύννεφα.
Η εικόνα που μεταφέρεται συστηματικά από την Ουκρανία είναι ότι η Ρωσία οπισθοχωρεί στα μέτωπα του πολέμου, ότι οι ολιγάρχες είναι έτοιμοι να ανατρέψουν τον Πούτιν, ότι ο Πούτιν κουτσαίνει και είναι βαριά άρρωστος, ότι… ότι… H ελληνική κοινή γνώμη έχει αρχίσει να προσγειώνεται σε μία οδυνηρή πραγματικότητα. Στη διεθνή γεωπολιτική δεν παίζουν ρόλο τα συναισθήματα και οι συμπάθειες, οι ιδεολογικές χίμαιρες και οι φαντασιώσεις ότι μαχόμαστε και πάλι τη Σοβιετική Ενωση, αλλά τα συμφέροντα των κρατών και η σκληρή πραγματικότητα. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι η Δύση έχει αρχίσει να ομολογεί πως απέτυχε να κλείσει στη μικρή περιοχή της Ουκρανίας τον Ρώσο πρόεδρο κι εκείνος καταφέρνει τελικά να απλωθεί σε περιοχές που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Ελληνισμό.
Και στα Βαλκάνια, που βρίσκονται ακριβώς στην πλάτη μας και όπου οι διεργασίες για αλλαγές συνόρων έχουν αρχίσει, αλλά και στην Αφρική, όπου το ζήτημα της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στα δυτικά νώτα μας στη Λιβύη και η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών είναι ένα ζήτημα που μας καίει. Και εν προκειμένω τα ζητήματα δεν θα τα λύσει ο ΟΗΕ, τα ψηφίσματα του οποίου υπέρ της Ουκρανίας πανηγυρίζαμε. Το κύρος του φθίνει. Ηδη το Ισραήλ χαρακτήρισε «αξιοκαταφρόνητη» απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ που αφορά τα παλαιστινιακά εδάφη (η Ελλάς απείχε από την ψηφοφορία). Η εξέλιξη αυτή με την επέκταση της επιρροής Πούτιν, την οποία σωστά εν τέλει υπογραμμίζουν τα «Νέα», δείχνει ότι στη ζωή κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει κανέναν, μόνο να τον καθυστερήσει μπορεί.
Όπως έχω αποκαλύψει στα βιβλία μου «Καραμανλής off record» και «Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή», μία από τις βασικές αιτίες που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ οδήγησε τα πράγματα στην ανατροπή του πρώην πρωθυπουργού (υπάρχουν σχετικά τηλεγραφήματα με το ρήμα «ανατρέπω») ήταν ο φόβος ότι η επέκταση των αγωγών φυσικού αερίου της Ρωσίας προς τον Νότο θα τους έδινε τη δυνατότητα στο μέλλον να επεκταθούν και προς τη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια. Αυτό αναβλήθηκε το 2009, αλλά επιβλήθηκε το 2023, γιατί οι άλλοι δεν είχαν πολιτική. Η μόνη τους πολιτική είναι να προσπαθούν να εμποδίσουν τη ρωσική διείσδυση στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή. Περί νέας πολιτικής, ούτε λόγος.
Τώρα τρέχουν να εξορύξουν το φυσικό αέριο της Μεσογείου για να ξεδιψάσουν την Ευρώπη και να αποτρέψουν νέα κρίση στο μέλλον, η οποία δύσκολα θα αποσοβηθεί, όμως. Τούτων δοθέντων, θα έρθει η στιγμή, όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, που η παρούσα κυβέρνηση θα πρέπει να εξηγήσει γιατί αποτέλεσε τον Ηρακλέα του στέμματος της Δύσης στη Ρωσία, εξαπολύοντας μάλιστα ανόητους χαρακτηρισμούς κατά του ίδιου του Ρώσου προέδρου και επιβάλλοντας αδιανόητες κυρώσεις σε σωματεία με τα οποία είχαμε δεσμούς αιώνων. Σύντομα θα αποκαλύψω και λεπτομέρειες που δείχνουν πως μέσα στην πρεμούρα κάποιων να εφαρμόσουν τις κυρώσεις της Ευρώπης κατά της Ρωσίας κινδύνεψαν τράπεζες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη διπλωματικές αποστολές μας.
Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει σε μια διεθνή κρίση είναι τα συμφέροντα της χώρας και όχι οι ιδεολογική φαντασίωσή μας. Δεν είμαστε ούτε φιλορώσοι ούτε αντιρώσοι. Ούτε φιλοαμερικανοί ούτε αντιαμερικανοί. Είμαστε Ελληνες και κοιτάμε το δικό μας συμφέρον, καθώς ο Θεός έχει ευλογήσει την πατρίδα μας να βρίσκεται σε ένα στρατηγικό σημείο του πλανήτη και να έχει μεγάλη σημασία για όλες τις χώρες. Αντί να ρωτάμε τους εαυτούς μας αν είμαστε με τον Πούτιν ή όχι, αν είμαστε με τον Μπάιντεν ή όχι, αν είμαστε με την καταβυθιζόμενη στη διαφθορά Ευρώπη ή όχι, καλύτερα εμείς να ρωτάμε τους άλλους αν είναι με την Ελλάδα ή όχι. Αν είναι φιλέλληνες ή ανθέλληνες.
Στον νέο κόσμο πρέπει να πουλάμε ακριβά το τομάρι μας. Και όχι να το διαθέτουμε επειδή νιώθουμε οικεία με την κουλτούρα μιας χώρας λόγω των σπουδών μας σε αυτήν. Μετά την παραδοχή ότι η Ρωσία επελαύνει στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή, σε λίγο θα κληθούμε να μάθουμε και το άλλο: ότι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι Φιλελεύθεροι συνεννοήθηκαν στις Βρυξέλλες να ρίξουν τους τόνους απέναντι στο Κατάρ, από το οποίο η Ευρώπη στις νέες συνθήκες εξαρτάται ενεργειακά, και να πέσει όλο το ανάθεμα των δωροδοκιών στην Καϊλή, στον Παντσέρι και στα άλλα παιδιά.
Η λογική που προωθείται είναι ότι πάντοτε οι Αραβες θα προσπαθούν να εξαγοράσουν αποφάσεις, αλλά δεν φταίνε αυτοί, φταίνε οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που λαδώνονται. Εφόσον τα πράγματα συμβούν έτσι, η διπλωματική, πολιτική και ιδεολογική χρεοκοπία της ηπείρου θα συμπληρωθεί και ολοκληρωθεί. Άρχισε με το γεγονός ότι η Ευρώπη επέτρεψε να ξεσπάσει πόλεμος στην αυλή της χωρίς να μπορεί να τον αποτρέψει, και συνεχίζεται με το σκύψιμο της κεφαλής της επί των αραβικών κρατών. Υποτίθεται ότι μετέχουμε στον πόλεμο για να απεξαρτηθούμε από τον Πούτιν και παραδίδουμε τις ευρωπαϊκές αξίες εξευτελιζόμενοι στην εξάρτηση από το αραβικό φυσικό αέριο. Τι καταπληκτικό! Σ’ αυτόν τον νέο κόσμο που ανατέλλει λοιπόν ας αναστοχαστούμε πώς συμπεριφερθήκαμε το 2022 και ας προβληματιστούμε.
Η χώρα πρέπει να θωρακιστεί και να έχει τις κατάλληλες συμμαχίες. Ο κόσμος μετατοπίζεται, οι παλαιοί διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ, παρά τις προσπάθειες, υποβαθμίζονται, το Διεθνές Δίκαιο, όπως έδειξε η συμφωνία Λιβάνου – Ισραήλ που υιοθέτησε την αρχή της ευθιδικίας φθείρεται, κι εμείς συμπεριφερόμαστε με τα δεδομένα του παλαιού κόσμου. Ας ξυπνήσουμε. Ο παλαιός κόσμος φεύγει και ο νέος σιγά σιγά ανατέλλει. Αλλά εμείς, ερωτευμένοι με τα παλαιά ιδιώματα, όπως συνηθίζει να λέει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, έχουμε θρονιαστεί στον απερχόμενο κόσμο και περιμένουμε δικαίωση. Σιγά… Θα έχουμε ανώμαλη προσγείωση.
