Η σημερινή Γερμανία έχει ήδη ένα αξιοσέβαστο 7%-8% μουσουλμάνων κατοίκων στο πληθυσμιακό της υπόβαθρο και δεν μοιάζει να ανησυχεί καθόλου που εντός λίγων ετών, ακόμη κι αν σφραγίσει τα σύνορά της, θα τους διπλασιάσει, εξαιτίας του υπέρτερου ρυθμού γεννητικότητας των μελών της συγκεκριμένης θρησκείας.
Αλλά πού λόγος για σφράγισμα των συνόρων. Η αδηφάγος βιομηχανία της εξακολουθεί να αναζητεί ξένο εργατικό δυναμικό. Και μόλις πριν από μερικές εβδομάδες ο καγκελάριος Σολτς εξήγγειλε περιχαρής ότι σκοπεύει να αυξήσει τον πληθυσμό της χώρας στα…90.000.000 μέσω μετανάστευσης. «Η κυβέρνηση εργάζεται για την προσέλκυση αλλοδαπών εργαζομένων», όπως εξήγησε, «ώστε να θεραπεύσει τις ελλείψεις εργατικού δυναμικού και μία κρίση στο συνταξιοδοτικό της σύστημα».
Μία μεγάλη μερίδα από τους προσεκτικά επιλεγμένους μετανάστες που υποδέχεται η Γερμανία είναι φυσικά μουσουλμάνοι. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου απέδειξε ότι δεν έχει καμία προκατάληψη έναντι του Ισλάμ με την αθρόα εισαγωγή εργατικού δυναμικού από χώρες της Βόρειας Αφρικής όπως η Τυνησία και φυσικά την «επίσημη αγαπημένη» Τουρκία.
Ακόμη και μετά τη δολοφονική επίθεση Αράβων εξτρεμιστών του «Μαύρου Σεπτέμβρη» (ένα ηγετικό στέλεχος των οποίων είχε παντρευτεί την κόρη του περιβόητου ναζιστή μουφτή, φίλου του Χίτλερ, που είχε οργανώσει τις ισλαμικές λεγεώνες των Ες-Ες) μέσα στην καρδιά του Μονάχου, το 1972, η γερμανική κοινή γνώμη δεν στράφηκε κατά της συγκεκριμένης θρησκείας. Τα γερμανικά μέσα υπερτόνισαν το γεγονός ότι κάποιοι από τους δράστες δεν ήταν μουσουλμάνοι και ανέδειξαν την τραγωδία περισσότερο ως ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών.
Οι ενοχές λόγω του γεγονότος ότι η σφαγή των Εβραίων αθλητών έγινε στον… τόπο του εγκλήματος γρήγορα ξεθώριασαν, ενώ είναι απόλυτα ενδεικτικό ότι για το πρωτοφανές φιάσκο της γερμανικής αστυνομίας δεν υπήρξε ούτε μία παραίτηση.
Η 11η Σεπτεμβρίου δεν υπήρξε επίσης αιτία για την ανάπτυξη αντιισλαμικού κινήματος στη Γερμανία. Θεωρήθηκε αρχικά «υπόθεση της Αμερικής», που ελάχιστες προεκτάσεις έχει για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Την περίοδο εκείνη ο επίσης Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ (όπως και κάποιοι στην Ελλάδα βεβαίως βεβαίως…) ονειρευόταν μέχρι και ένταξη της Τουρκίας στην ενωμένη Ευρώπη. Ακριβώς σαν τον πρώτο Γερμανό πρόεδρο της Κομισιόν Χάλσταϊν και πριν από αυτόν τους ναζί και τον Κάιζερ.
Η υπόθεση στράβωσε λόγω Ερντογάν, της μετατόπισης της Τουρκίας προς ένα θεοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης και του κραυγαλέου ελλείμματος δημοκρατίας στη χώρα, που δημιουργεί εστίες «αντιφρονούντων» στην τουρκική κοινότητα της Γερμανίας. Ομως οι διμερείς σχέσεις παραμένουν εξαιρετικές, οι διαβουλεύσεις γίνονται πάντα σε επίπεδο κορυφής και για τη Γερμανία δεν θα αποτελούσε ποτέ ανασχετικό παράγοντα της τουρκικής ένταξης στην Ε.Ε. ότι η χώρα αυτή είναι αμιγώς ισλαμική.
Μην εκπλαγείτε καθόλου λοιπόν αν η υποψηφιότητα της Τουρκίας, που σήμερα θεωρείται «κλινικά νεκρή», ξαναζωντανέψει έπειτα από την αποχώρηση του Ερντογάν, ειδικά αν στο γερμανικό πολιτικό προσκήνιο βρίσκεται ένας συνασπισμός Πρασίνων και Σοσιαλδημοκρατών, όπως σήμερα.
Οι Τούρκοι της Γερμανίας ξεπερνούν πλέον τα 4.000.000 (κατ’ άλλους προσεγγίζουν τα 7!) και αποτελούν ισχυρή συνιστώσα στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Το γεγονός ότι είναι μουσουλμάνοι μάλλον τους ενισχύει το δικαίωμα να συμμετέχουν παρά να απέχουν από τα κοινά. Γι’ αυτό και σήμερα 18 βουλευτές τουρκικής καταγωγής κάθονται στα έδρανα της Ομοσπονδιακής Βουλής, ενώ μέχρι σχετικά πρόσφατα και ο επικεφαλής των Πρασίνων ήταν Τούρκος!
Παρότι ο βαθμός εγρήγορσης των Γερμανών απέναντι στην ισλαμική απειλή έχει ανέβει αρκετά στις δημοσκοπήσεις, δεν υπάρχει φοβία και αρνητική προκατάληψη απέναντι στη συγκεκριμένη θρησκεία, όπως, π.χ., στις ΗΠΑ. Και πολύ δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί κάτι που θα ανέστρεφε την εγγενή συμπάθεια των Γερμανών προς το Ισλάμ και ακόμη περισσότερο την Τουρκία.
Οπως εξηγεί η διεθνούς φήμης Τουρκάλα καθηγήτρια Esra Ozyurek στο βιβλίο της «Να είσαι Γερμανός, να γίνεσαι μουσουλμάνος» (Being German, Becoming a Muslim), στη Γερμανία, αλλά και την υπόλοιπη κεντρική Ευρώπη, υπάρχει μια έντονη ροπή προς την ισλαμική θρησκεία, την οποία ασπάζονται όλο και περισσότεροι πολίτες, χωρίς κανένα φυλετικό συσχετισμό με μουσουλμανικές εθνικές ομάδες.
Περισσότεροι από 100.000 Γερμανοί προσηλυτίστηκαν στον ισλαμισμό τα τελευταία χρόνια, χωρίς εθνική αναφορά σε μουσουλμανικές χώρες όπως η Τουρκία. Αλλαξοπίστησαν προφανώς επειδή έκριναν ότι το Ισλάμ υπερτερεί του Ιουδαιοχριστιανισμού, όπως ακριβώς είχε αποφανθεί και ο Χίτλερ κρυμμένος στο μπούνκερ του, λίγο πριν από τον θάνατό του (ο ηγέτης των ναζί, όπως και πολλά στελέχη της αυλής του, θεωρούσαν τον χριστιανισμό μια θρησκεία «μολυσμένη» από ιουδαϊκό δηλητήριο.
Το γεγονός ότι θαύμαζε το Ισλάμ, πιστεύοντας ότι, αν η Γερμανία το είχε ασπαστεί μερικούς αιώνες πριν, θα εξυπηρετούσε άριστα τους πολεμικούς της σκοπούς, καταγράφεται σε μαρτυρίες ανθρώπων του στενού του περιβάλλοντος, από την αδερφή της Εύα Μπράουν έως τον υπουργό και στενό του συνεργάτη Αλμπερτ Σπέερ).
«Οι μουσουλμάνοι βρίσκονται στη Γερμανία για αιώνες συνεισφέροντας στην κοινωνία και την οικονομία της» εξηγεί η Τουρκάλα θεολόγος σε πρόσφατη συνέντευξή της, προσθέτοντας ότι οι προσηλυτισμοί στις μέρες μας είναι προϊόν «υγιούς ενσωμάτωσης και συνύπαρξης». Κι όταν ο δημοσιογράφος τη ρωτά αν φοβάται την Εναλλακτική για τη Γερμανία με την αντιισλαμική ρητορική της, η Ozyurek απαντά με αυτοπεποίθηση: «Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε είναι… αργήσατε!
Το Ισλάμ είναι πλέον σημαντικό τμήμα της γερμανικής κοινωνίας. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι που αναδεικνύουν πως ό,τι θεωρείται ισλαμικό είναι ταυτόχρονα και γερμανικό… Η Γερμανία είναι ήδη κατά ένα μέρος μουσουλμανική και οι μουσουλμάνοι είναι ήδη Γερμανοί».
Αυτά τα ωραία λέει μία επιφανής Γερμανοτουρκάλα. Και δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Οποιος επομένως πιστεύει ότι στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση μπορεί να υπάρξει μία «τίμια» διαιτησία του Βερολίνου είναι ή ανόητος ή πληρωμένος. Μέση οδός δεν υπάρχει…
