Θυμηθείτε τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου πριν από την τραγωδία που χτύπησε τον τουρκικό λαό και ύστερα, πλέον, από αυτή. Φέρτε στον νου σας τη ρητορική του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών τότε και τώρα. Είναι σαν να έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Πρωτίστως ο ίδιος οφείλει να «επιλέξει» τον σημερινό για όσον καιρό συνεχίζει να βρίσκεται στο ίδιο αξίωμα.
Η ρητορική του μίσους και της πολεμικής δεν ταιριάζει σε γείτονες. Πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με διαρκή πρόκληση, ενίοτε παντρεμένη με παραποίηση της πραγματικότητας.
Ο Νίκος Δένδιας δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα: «Δεν χρειάζονται φυσικές καταστροφές για να βελτιώσουν οι δυο χώρες τις σχέσεις τους». Ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος είχε κρατήσει άψογη στάση και στις στιγμές της μεγάλης όξυνσης, βρήκε ξανά «φλέβα»!
Το έγραψα και στο προηγούμενο σημείωμά μου στη «δημοκρατία»: Μπροστά στη μήνη της φύσης, όλοι είμαστε μικροί και ίσοι. Δεν υπάρχουν Τούρκοι και Ελληνες, υπάρχουν μόνο άνθρωποι.
Μέσα από την οδύνη, τον πόνο και την καταστροφή έχει γεννηθεί ένα ξεχωριστό δέσιμο αλληλεγγύης και εκτίμησης μεταξύ των δυο λαών. Οι ήρωες της ΕΜΑΚ σώζουν ζωές και οι Τούρκοι εκφράζουν δημόσια την ευγνωμοσύνη τους. Την ίδια ώρα πνέουν μένεα κατά του Ταγίπ Ερντογάν για τον τρόπο που χειρίστηκε το χτύπημα του Εγκέλαδου, με τις χιλιάδες χαμένες ζωές και την ισοπέδωση ολόκληρων πόλεων…
Οι δηλώσεις του Τσαβούσογλου ταξίδεψαν σε όλο τον πλανήτη. «Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου προς τον Νίκο Δένδια, τον φίλο μου, την ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό για τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του στις δύσκολες αυτές ημέρες».
Αυτά τα λόγια πρέπει να αποτελέσουν σφραγίδα για την επόμενη ημέρα των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Η πολιτική πάντα θα υπάρχει και οι προαιώνιες διαφορές ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, προφανώς, δεν λύνονται σε μία μέρα. Είναι όμως εντελώς διαφορετικό να διαφωνούν δυο χώρες από το να φτάνουν μια ανάσα από τη σκανδάλη.
Η υπεράσπιση των εθνικών δικαιωμάτων δεν συνεπάγεται μόνιμη επιθετικότητα, η οποία φτάνει σε βαθμό πολεμοχαρών δηλώσεων. Και, για να είμαστε δίκαιοι, αυτή δεν είναι τακτική των ελληνικών κυβερνήσεων. Ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου το γνωρίζει καλά.
Για να είμαστε ρεαλιστές, δεν πιστεύω ότι ο Ταγίπ Ερντογάν μπορεί να αλλάξει 100% την πολιτική-ρητορική του. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πορευτεί αυτές τις δεκαετίες με τη διχαστική γλώσσα, στηρίζοντας τους εσωτερικούς «στόχους» του σε επιθετικές συμπεριφορές, ειδικά απέναντι στην Ελλάδα.
Ομως ο Ερντογάν δεν είναι η Τουρκία. Είναι ο Τούρκος πρόεδρος. Η Τουρκία είναι ο λαός της. Αυτός ο λαός που υποφέρει, θρηνεί για τους νεκρούς του, πονάει για την καταστροφή, φοβάται για το μέλλον που πρέπει να φτιαχτεί μέσα από τα συντρίμμια.
Ο τουρκικός λαός αναγνωρίζει την αλληλεγγύη στην πράξη από τον ελληνικό λαό. Και δηλώσεις όπως αυτές του Τσαβούσογλου τον εκφράζουν απόλυτα. Μακάρι τούτο να κυριαρχήσει και οι σχέσεις των δυο χωρών να στηριχθούν στην αλληλεκτίμηση και στον διάλογο με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Το οφείλουν άπαντες στη μνήμη εκείνων που χάθηκαν, το οφείλουν πιότερο στις ζωές που σώθηκαν, στα μικρά παιδιά που θα χτίσουν το μέλλον της γείτονος. Και δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα με τα μικρά Ελληνόπουλα.
