Οποιος ξέρει αληθινή Ιστορία, όχι τα Μίκυ Μάους που πλασάρουν οι εθνομηδενιστές, γνωρίζει πως στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Γενοκτόνων, το χρυσό μετάλλιο το παίρνει ο Μάο, το ασημένιο ο Ιωσήφ Βησσαρριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, γνωστός ως Στάλιν και τρίτος και καταϊδρωμένος ο ιδεολογικός τους ξάδελφος, ο Αδόλφος Χίτλερ.
Επονται και κάτι τσικό, όπως ο Πολ Ποτ της Καμπότζης αλλά και ο Βασιλιάς του Βελγίου, ο διαβόητος Λεοπόλδος, προσωπική περιουσία του οποίου θεωρείτο το Κονγκό, όπου στο όνομά του τελέστηκαν απίστευτης αγριότητας εγκλήματα. Η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι οι κομμουνιστικές ηγέτες διέπρεψαν στις δολοφονίες αμάχων, πολιτικών αντιπάλων, απλών ανθρώπων αλλά και δικών τους, που εξέπεσαν της ευνοίας του κόμματος, στην πραγματικότητα του εκάστοτε κόκκινου δικτάτορα, που έκανε κουμάντο.
Δεν υπήρξε κομμουνιστικό καθεστώς το οποίο να μη διεξήγαγε εκκαθαρίσεις και των δικών του μελών. Το ξεκίνησε ο Στάλιν και ως μιμητικές μαϊμούδες το έκαναν μιμούμενοι οι πειθήνιοι σύντροφοί του σε όλη τη γη. Κάθε κόμμα-αντιπροσωπία του κόκκινου φασισμού το θεωρούσε υποχρέωσή του να εξοντώσει από χιλιάδες ως εκατομμύρια ανθρώπους ως «αντιδραστικούς», «τροτσκιστές», «φασίστες», «σοσιαλφασίστες», «αντιδραστικούς», «πράκτορες του ιμπεριαλισμού», έχοντες «αστική παρεκτροπή», «κουλάκους» (μεσαίοι ή πλούσιοι αγρότες, στην πραγματικότητα όποιος κάπνιζε στους κομισάριους).
Τους σκοτώνανε με τις ντουζίνες. Στις μεγάλες εκκαθαρίσεις της δεκαετίας του 1930, που έφτασαν ως το ξεχαρβάλωμα του Κόκκινου Στρατού, με τη δολοφονία ακόμη και του λαμπρότερου και ικανότερου στελέχους, έπειτα από φοβερά βασανιστήρια, του Τουχατσέφσκι, το κυνήγι μαγισσών και η φονική βαρβαρότητα είχαν φτάσει σε απίστευτα επίπεδα.
Ανθρωποι εξαφανίζονταν ξημερώματα και μετά δολοφονούνταν με μια σφαίρα στον αυχένα, ο αγαπημένος τρόπος του Βασίλι Μπλοχίν, του αρχιεκτελεστή του Στάλιν και βασικού δήμιου του φοβερού εγκλήματος στο Κατύν, όπου οι σταλινικοί κομμουνιστές, τότε συνέταιροι της ναζιστικής Γερμανίας, αφού αγκαλιά με τον Χίτλερ εισέβαλαν και διαμέλισαν την Πολωνία, εξόντωσαν τον ανθό των Πολωνών Αξιωματικών, μαζί με ιερωμένους και διανοούμενους, που ήσαν αιχμάλωτοι.
Περίπου 22.000 δολοφονήθηκαν. Η ίδια η Ρωσική Ομοσπονδία αναγνώρισε το έγκλημα της σταλινικής ΕΣΣΔ και ο Πούτιν, μαζί με τον Πολωνό Πρόεδρο έχει τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων. Θεωρίες συνωμοσίας διακινούν ακόμη μόνον τα απολειφάδια του σταλινισμού στη Ρωσία και αλλού, όπως στην Ελλάδα ο γνωστός συνοικιακός Λένιν, στην ουσία προσβάλλοντας τη μνήμη των θυμάτων, εξομοιούμενοι με τους νεοναζί αρνητές του Ολοκαυτώματος των Εβραίων.
Στην τραγική περίοδο των μεγάλων εκκαθαρίσεων συνέβησαν φοβερά γεγονότα, σπάνιας διαστροφής, τα οποία σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα επαναλήφθηκαν και σε άλλες χώρες, από την εαμοκρατούμενη Ελλάδα ως την «Πολιτιστική Επανάσταση». Με υποκρυπτόμενα άλλα κίνητρα, προσωπικά, οικονομικά, αντιζηλίες, φθόνο, κακότητα χαρακτήρα και προσωπικά μίση, έφτασαν να αλληλοεξοντωθούν φίλοι, οικογένειες.
Στη σταλινική ΕΣΣΔ η κομματική προπαγάνδα των εντύπων του σταλινισμού προέβαλε ως ήρωες παιδιά που κατήγγειλαν τους γονείς τους, γονείς που κατήγγειλαν τα παιδιά τους, αδέρφια τα αδέρφια τους, ως «αντιδραστικούς», «φασίστες», «πράκτορες», «σαμποτέρ» κ.ά., με πιο αγαπημένη ταμπέλα τον «τροτσκιστή». Ηταν τόση η πλύση εγκεφάλου, η υστερία και η παράνοια που ξεπάτωσαν ολόκληρους εργασιακούς, επιστημονικούς τομείς, χωρίς βεβαίως να αμελούν και διώξεις με κριτήρια εθνικής καταγωγής.
Θυμίζω πως μέσα στα εκατομμύρια των θυμάτων δεκάδες χιλιάδες Ελληνες εκτοπίστηκαν και δολοφονήθηκαν από τη σταλινική δικτατορία.
Γι’ αυτό ίσως τα σκουπίδια της αριστερίλας χάρηκαν με την κωμικοτραγική επιστολή ιδεολογικού διαχωρισμού συγγενών του Βασίλη Τσιάρτα από την επιλογή του να στρατευθεί πολιτικά μαζί μας στην ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, με υβριστικούς χαρακτηρισμούς, για «φασισμό», «ομοφοβία». Στα κουρέλια του σταλινισμού που περιφέρονται στα ΜΜΕ και στα κοινωνικά δίκτυα θύμισε νοσταλγικά εκείνες τις παλιές καλές εποχές και άρχισαν να χοροπηδούν σαν μιμητικές σταλινικές μαϊμούδες.
Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υπάρχει ΝΚVD για να έρθουν οι μαυροντυμένοι και καλοταϊσμένοι φονιάδες της να πάρουν τον κακό «φασίστα» και να του φυτέψουν μια σφαίρα στον σβέρκο. Μάθαμε επίσης πως η αριστερά πιστεύει πως πρέπει να ρωτάμε τη μαμά μας και τα αδέρφια μας για το τι πρέπει να ψηφίσουμε ή με ποιο κόμμα να κατεβούμε υποψήφιοι.
Ο Βασίλης απάντησε με ένα εξαιρετικό κείμενο, προβάλλοντας τις θέσεις του, που είναι και θέσεις μας, με τις οποίες δύσκολα θα διαφωνήσει όποιος έχει μισό δράμι κοινής λογικής και την καρδιά του γεμάτη αγάπη για την Ελλάδα και τους Ελληνες, κάνοντας σκόνη τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.
Ο λόχος ψωραλέας προπαγάνδας της αριστερίλας έφαγε στο δόξα Πατρί το μπούμερανγκ που εξαπέλυσε και από κανέναν από τους γελοίους σχολιαστές της κωμικοτραγικής είδησης δεν είδαμε έστω δυο γραμμές αμφισβήτησης της απόλυτα τετράγωνης πατριωτικής λογικής του κειμένου που ανήρτησε ο Βασίλης Τσιάρτας, το οποίο θα μπορούσε να είναι και μια σύνοψη των βασικών θέσεων, απάντηση στις συνήθεις ύβρεις των Αποστόλων του Μαρασμού, όταν αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα κραταιά και αληθή επιχειρήματά μας.
Η προσπάθεια δολοφονίας του χαρακτήρα του κομιστή είναι συνήθης τρόπος αντίδρασής τους, όταν δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν στο μήνυμα. Θέλουν όμως δεν θέλουν, η εποχή της ατιμωρησίας και ασυδοσίας της πνευματικής αυτής ψώρας τελειώνει. Χρόνια τώρα τα πόδια σηκώνονται να χτυπήσουν το κεφάλι.
Το αυθαίρετο όμως «δικαίωμά» τους να βυσσοδομούν χωρίς απαντήσεις και έχοντας απέναντί τους μόνο μια ενοχική Κεντροδεξιά, διστακτική και άτολμη, τελειώνει. Θα αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια, βάζουμε πάλι στο κέντρο της συζήτησης αυτά που είναι η ουσία του εθνικού και κοινωνικού προβλήματος και δεν φοβόμαστε κανέναν. Θα τους χαλάσουμε τη μόστρα, σε ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, παραφυάδες, στο μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ., που ανέχεται, φοβάται, διστάζει.
Θα κάνουμε ό,τι πρέπει για να φανεί το αληθινό πρόσωπο της αριστεράς και των ψευτοδεξιών συνοδοιπόρων της και κάθε ύβρις τους είναι παράσημό μας. Υπερασπιζόμαστε και την Πατρίδα και τη Δημοκρατία και τη νομιμότητα, τα οποία δεν μπορούν να διαχωριστούν.
