Είμαι γενικώς υπομονετικός άνθρωπος. Σχεδόν στωικός. Κληρονομικό από τη μητέρα μου. Μόνο η βλακεία και η τεμπελιά με εξοργίζουν. Αλλά αυτό που συνέβη χθες στο κέντρο των Αθηνών με την πορεία των καλλιτεχνών και τη σύσκεψη που έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου είναι ειλικρινώς αδιανόητο. Και με όρους πολιτικής και με όρους καθημερινότητας.
- Aπό τον Μανώλη Κοττάκη
Aς ξεκινήσω από τα βαριά, τα πολιτικά, και μετά θα περιγράψω τι ακριβώς συνέβη στους δρόμους γύρω από το κέντρο των Αθηνών χθες το μεσημέρι, όταν αγανακτισμένοι οδηγοί φώναζαν στους άνδρες της Τροχαίας, που τους ζήτησαν αίφνης να κάνουν αναστροφή μαζικά στη μέση της Βασιλίσσης Σοφίας: «Μα, καλά, τώρα το θυμηθήκατε; Τόσο άχρηστοι είστε;»
Αρξασθε από τα πολιτικά, λοιπόν. Δύο μήνες μετά την υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος των υπουργείων Εσωτερικών, Παιδείας και Πολιτισμού από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η κυβέρνηση κατάλαβε το λάθος με τα πτυχία των ηθοποιών και ο πρωθυπουργός έλυσε το πρόβλημα. Προς τιμήν του. Αλλά είναι αυτή λειτουργία κυβέρνησης; Ο διακηρύσσων συνεχώς ότι «είμαι ο πρώτος επίσημα gay υπουργός της κυβέρνησης» Γιώργος Γιατρομανωλάκης (υπάρχουν και ανεπίσημοι;) τι έκανε όταν ξεσηκώθηκε το σύμπαν στο άκουσμα της είδησης ότι η κυβέρνηση κατατάσσει στην κατηγορία «ΔΕ απόφοιτος λυκείου» τους ηθοποιούς οι οποίοι αναμετρώνται διαρκώς στις σκηνές με κλασικά κείμενα ανωτάτης παιδείας;
Το επιτελικό κράτος του Μαξίμου, το οποίο επί δύο ολόκληρους μήνες εφοδίαζε με βλακώδη non paper δημοσιογράφους και πρόθυμους ηθοποιούς (εκθέτοντας τους αμφοτέρους) και χαρακτήριζε συλλήβδην «ενεργούμενο του ΣΥΡΙΖΑ» όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο, που κρύφτηκε άραγε χθες όταν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης κάλεσε τους συριζαίους στο γραφείο του; Επρεπε, δηλαδή, να ξεσηκωθεί επανάσταση στα διαδραστικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αντιληφθεί το μέγεθος της πολιτικής ζημιάς ο πρωθυπουργός και να ανακρούσει πρύμναν;
Επρεπε να δει στους δρόμους τους ηθοποιούς που παίζουν στις λαοφιλείς σειρές «Αυτή η νύχτα μένει», «Σασμός» και «Γη της ελιάς» για να χτυπήσει συναγερμός ότι εδώ έχουμε μείζον πολιτικό πρόβλημα; Επρεπε να εξεγερθούν, δηλαδή, οι επώνυμοι και η showbiz για να ξυπνήσετε να ασχοληθείτε με τους ανώνυμους ηθοποιούς που τα δίνουν όλα στο σανίδι; Ελπίδα να σε καταλάβει κανείς αν δεν ανεμίσεις φλάμπουρο στο twitter και το facebook δεν έχεις σε αυτόν τον τόπο με αυτήν την κυβέρνηση; Μόνο έτσι καταλαβαίνει;
Η μίνι αυτή κρίση, που οδήγησε σε αναδίπλωση το Μαξίμου και θα αναγκάσει την κυρία Σακελλαροπούλου να πάρει εκούσα άκουσα πίσω την υπογραφή της από το Διάταγμα, είναι κακός οιωνός για το μελλοντικό κυβερνητικό μέλλον της Ν.Δ. Δείχνει ότι δεν έχει ενσυναίσθηση. Και πως ως κυβέρνηση θα αντιμετωπίζει τώρα (φοβάμαι και στο μέλλον) κάθε πολίτη όχι θέτοντας στο επίκεντρο τι ζητάει, αλλά ποια είναι τα εικαζόμενα πολιτικά του φρονήματα. Γίνεται, όμως, ένας κλάδος από τον οποίο ξεπετάχτηκαν και μας όρισαν ένας Χορν, ένας Μινωτής, ένας Κουν, μία Συνοδινού και μία Μερκούρη να χαρίζεται συλλήβδην ολόκληρος στην Αριστερά επειδή έχουν τις ιδεοληψίες τους ορισμένα ανόητα παιδάκια της κυβερνήσεως; Οσα συνέβησαν με τους καλλιτέχνες -δύο μήνες σύρσιμο και φθορά- είναι ο ορισμός του τι να μην κάνει η κυβέρνηση σε περίπτωση που έρθει αντιμέτωπη και με άλλες κοινωνικές ομάδες.
Στο επιχειρησιακό θέμα της καθημερινότητας τώρα. Η πορεία νέκρωσε το κέντρο των Αθηνών για τουλάχιστον δύο ολόκληρες ώρες. Οι κόρνες των Ι.Χ. «ξελαρυγγιάστηκαν» από οργή. Ο ίδιος αντιμετώπισα με ιώβειο υπομονή αυτό που συνέβη, γιατί αυτή είναι η «κατασκευή» μου, εκ γενετής: Από τις 1.42 μ.μ., που βρέθηκα εγκλωβισμένος με το αυτοκίνητό μου έξω από τη Βουλή, έως τις 3.31 μ.μ., που έφτασα (μέσω Σέκερη – Σόλωνος – Ασκληπιού – Αλεξάνδρας – Τσόχα – Κυριακού – Κόκκαλη – Βασιλέως Κωνσταντίνου) στα γραφεία μας, στην οδό Ερατοσθένους, έκανα ένα σωρό δουλειές. Το αυτοκίνητο είναι στρατηγείο. Σε όλο το μήκος της διαδρομής όμως παρατηρούσα, άκουγα, έβλεπα. Παρατηρούσα τα συνθήματα στους τοίχους. Δεν είναι καλά τα πράγματα.
Υπάρχουν πολλά συνθήματα κατά του προσώπου του πρωθυπουργού. Ενα από αυτά γραμμένο με κιμωλία πάνω σε κάδο, κοντά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, έγραφε: «Μητσοτάκη, Ηρώδη, θα γυρίσει ο τροχός!Κουράγιο! Καλή χρονιά». Δεν είναι γραμμένο από αναρχικό αυτό. Την στιγμή που άνδρες της Τροχαίας, έντρομοι, διαπίστωσαν ότι εγκλωβιστήκαμε στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας και δεν μπορούσαμε να πάμε ούτε προς το Σύνταγμα ούτε προς το Πολεμικό Μουσείο, κάποιοι, ακούγοντας την εντολή προς λεωφορεία, αυτοκίνητα και μηχανές να κάνουν όλοι μαζί ταυτόχρονη αναστροφή προς τη στενή Σέκερη, δεν άντεξαν! Αρχισαν να ωρύονται: «Μα, τόσο άχρηστοι είστε; Τώρα το θυμηθήκατε;» Μέσα από ένα ταξί ο αέρας έφερε προς το ανοιχτό παράθυρό μου μια μπάσα γυναικεία φωνή: «Μου αρέσει που ψήφισαν και νόμο για τις πορείες, μου αρέσει που τον εφαρμόζουν». Κάθε τρία λεπτά έβλεπες να βγαίνει από ένα αυτοκίνητο κάποιος επιβάτης με μάτια που γυάλιζαν, ο οποίος συνέχιζε τροχάδην για να προλάβει ένα μάθημα, ένα ραντεβού, την έναρξη του ωραρίου του.
Η δε Τροχαία, άφαντη. Ξέρει να ανοίγει δρόμο σε χρόνο ρεκόρ σε «βασιλείς και βουλευτάδες», αλλά, όταν πρόκειται να κάνει τα στοιχειώδη για τους πολίτες… ωσεί παρούσα. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι συμβαίνει. Κάποτε ήταν το καλύτερο Σώμα. Ολα αυτά μερικές δεκάδες μέτρα από το γραφείο του πρωθυπουργού της Ελλάδας, ο οποίος είμαι βέβαιος ότι αντελήφθη το κομφούζιο ως μια… συνηθισμένη αθηναϊκή μέρα. Ποιος νοιάζεται, άλλωστε; Τα κανάλια παίζουν μία εβδομάδα τώρα το δράμα της Τουρκίας, αλλά, αν πρόκειται για το δράμα του Ελληνα πολίτη, είτε του παίρνουν το σπίτι είτε τον εγκλωβίζουν σαν ποντίκι δύο ώρες στους δρόμους ή τον κατατάσσουν υποτιμητικά στην κατηγορία απόφοιτος λυκείου. «Αναισθησία».
Α, και κάτι τελευταίο. Οταν κέρδισε τις εκλογές η Ν.Δ., ο Κυριάκος απομάκρυνε τις «σαύρες», τα κάγκελα και τους κώνους με τους οποίους έφραζε διαρκώς την πρόσβαση στην Ηρώδου Αττικού και το Μέγαρο Μαξίμου ο φοβικός ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα η Ηρώδου Αττικού κλείνει όταν έχει πορεία με πιθανή κατάληξη το Μαξίμου.
