Οι κεραίες της στήλης είναι τεντωμένες και συλλαμβάνουν μηνύματα από όλα τα κόμματα. Εσχάτως επικεντρωνόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ, των οποίων οι υποψήφιοι βουλευτές υποστηρίζουν σε δημόσιες παρεμβάσεις τους ότι «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς». Πράγματι θα είναι αλλιώς, αν βάσκανος μοίρα συνέβαινε και ο ελληνικός λαός το ενέκρινε.
Ξέρετε γιατί; Το συνειδητοποιώ μέσα από μία αλυσίδα περιστατικών παρασκηνίου -όχι αυτών που ανοήτως αναδεικνύει η Ν.Δ.-, τα οποία με πείθουν για την αλήθεια του ισχυρισμού. Πριν σας τα αποκαλύψω όμως, έχει αξία να μοιραστώ μαζί σας μια πολιτικώς οδυνηρά για την αντιπολίτευση διαπίστωση. Το κόμμα αυτό κατάφερε να κυβερνήσει σχεδόν πέντε χρόνια την Ελλάδα γιατί είχε την τρόικα από πάνω από το κεφάλι του να επιβάλλει ατύπως την πειθαρχία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του! Ανευ τρόικας, εκβιασμών δανειστών, τελεσιγράφων, δόσεων, αξιολογήσεων και λοιπών συμπαρομαρτούντων αποκλείεται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να ασκούσε ενιαία πολιτική για σχεδόν πέντε χρόνια. Θα διαλυόταν εις τα εξ ων συνετέθη.
Ούτε αυτή η φυγή των κομμουνιστογενών του Παναγιώτη Λαφαζάνη δεν βοήθησε να μειωθούν οι εστίες έντασης στο εσωτερικό του κόμματος. Σκεπάστηκαν για καιρό, καθώς ο Τσίπρας όρισε υπεύθυνο υπουργό για τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής της χώρας τον επικεφαλής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης Ευκλείδη Τσακαλώτο. Αλλά μόλις το κόμμα επέστρεψε στην αντιπολίτευση, οι βαθιές πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των ηγετικών στελεχών του ήρθαν στην επιφάνεια: Ο τέως υπουργός Οικονομικών καμάρωσε στην «Καθημερινή» για την «αστική του αυτοπεποίθηση».
Αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας έπειτα από 14 χρόνια στην αρχηγία και πέντε στην πρωθυπουργία είναι το ισχυρό χαρτί της αντιπολίτευσης, σας καλώ να κάνουμε μία άσκηση: Πώς θα ήταν η διακυβέρνηση της χώρας από την Αριστερά χωρίς την εποπτεία της τρόικας και των Μνημονίων; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Ο καθείς θα έκανε ό,τι του κατέβαινε! Θα ζούσαμε την απείθαρχο προς τον εαυτό της Αριστερά, η οποία θα έδιδε τροφή σε ημερήσια βάση σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, ακόμη και τα δικά της. Και αυτή τη φορά δεν θα έφταιγαν τα μέσα ενημέρωσης. Ρώτησα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ γιατί η λεγόμενη διεύρυνση αποτυγχάνει στις οργανώσεις και στα ψηφοδέλτια και δεν αντιστοιχείται με την πασοκογενή σύνθεση της εκλογικής βάσης του κόμματος. Ο άνθρωπος ήταν ειλικρινής. Μου είπε πως γίνεται ό,τι πρέπει «στο πλαίσιο του εφικτού». Σύμφωνα με το ίδιο στέλεχος, «κάθε μέλος του κόμματος που είναι εγγεγραμμένο από την εποχή του 3% στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι είναι από μόνο του ένα ολόκληρο κόμμα, μονάδα ξεχωριστή, η γνώμη του οποίου πρέπει να εισακούεται».
Στην πράξη τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: Το ραντάρ μου έπιασε παλαιά μέλη του κόμματος κάπου στην νότιο Ελλάδα να κάνουν εκστρατεία στο facebook για να αποκλείσουν από τα ψηφοδέλτια πασοκογενείς υποψηφίους οι οποίοι θεωρούσαν ότι θα βλάψουν τη φυσιογνωμία του. Το ζήτημα ενδεχομένως να απασχολήσει και την Επιτροπή Δεοντολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι ακριβείς οι πληροφορίες μου. Αλλά αυτό είναι έλασσον μπροστά στο μείζον: Κάποιοι παλαιοί θέλουν να λειτουργούν ως μπράβοι στην είσοδο του κόμματος. Πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως αυτό, καθόλου δεν στενοχωρούμεθα. Οσο πιο περίκλειστος μείνει τόσο λιγότερο κινδυνεύει ο τόπος. Αλλά είναι μία ένδειξη ακόμη για το «τι θα συνέβαινε αν…».
Τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση δεν άλλαξε τίποτε. Φρέσκος αέρας, μηδέν. Η βιτρίνα γερασμένη και ίδια. Τα ραντάρ μου συνέλαβαν και κάτι άλλο: Δεν είναι μόνο ο Πολάκης. Και άλλοι υποψήφιοι βουλευτές προσφεύγουν εσκεμμένα σε αμφιλεγόμενες διατυπώσεις στις δημόσιες εμφανίσεις τους, αδιαφορώντας για τη γραμμή του «καταστήματός» τους και τις επιπτώσεις στην εκλογική του επιρροή. Οπως εμπιστεύονται σε πολιτικούς τους φίλους «αυτό μας βοηθά να συλλέγουμε ψήφους από τους σκληροπυρηνικούς δεδομένους ψηφοφόρους».
Εάν αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν συμπεριφέρονται ως συνομοσπονδία την ώρα που διεκδικούν, υποτίθεται, τη διακυβέρνηση της χώρας, διερωτώμαι: Τι θα κάνουν αν κληθούν αύριο να κυβερνήσουν χωρίς «γκιουλέκα» που να τους φρενάρει πάνω από το κεφάλι τους; Κάτι ακόμη – πρόκειται για διαπίστωση η οποία δεν αφορά όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως. Ανιχνεύονται στον αέρα σοβαρές ενδείξεις προχειρότητος και τεμπελίτιδας. Διάβασα σε έναν ιστότοπο ατόφιο το non paper που διένειμε ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανακοινώσει το 75% των ψηφοδελτίων του. Δεδομένου ότι τα ψηφοδέλτια είναι η πιο σοβαρή ανακοίνωση που μπορεί να κάνει ένα κόμμα πριν από τις εκλογές, έμεινα έκπληκτος όταν «μελέτησα» το… μπακαλόχαρτο. Διότι για μπακαλόχαρτο επρόκειτο.
Οι συντάκτες του είχαν χωρίσει τους υποψηφίους σε τρεις κατηγορίες: αυτούς που ήσαν στα ψηφοδέλτια και στο παρελθόν, τους υποψηφίους της «Διεύρυνσης» και τους υποψηφίους της «Συμπερίληψης» (νέα λέξη, τόσο κακόηχη όσο και η «απεύθυνση» που υποδηλοί εθνοτική καταγωγή, θρησκευτική πεποίθηση, σεξουαλικό προσανατολισμό κ.λπ.). Στους παλαιούς υποψηφίους το κόμμα διέπραξε το εξής ατόπημα: Στις περισσότερες περιφέρειες παρέθετε τα ονόματα όλων των ανδρών και άφηνε στο τέλος τις γυναίκες λες και επρόκειτο για παρακατιανές! Διακρίσεις! Στην «Διεύρυνση» μας ενημέρωνε με μια παρένθεση προχειρότητας «θα ακολουθήσουν και άλλοι».
Λες και βλέπουμε τα «προσεχώς» στο Cosmote TV. Η «Συμπερίληψη» ήταν η τραγωδία. Αν παρουσιάζεις χωριστά από τους υπολοίπους τους υποψηφίους μουσουλμανικής, αλβανικής, αθιγγανικής και άλλης καταγωγής, στην πραγματικότητα κάνεις αυτό που, υποτίθεται, πολεμάς. Διακρίσεις! Τα ονόματα στα ψηφοδέλτια των κομμάτων παρουσιάζονται ενιαία και σε παρένθεση μπορούν να επεξηγούνται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός εκάστου. Αν όμως υπάρχει τόσο μεγάλη προχειρότητα στην κορυφαία πράξη της παρουσίασης των ψηφοδελτίων, τι να περιμένει ο παρατηρητικός αναποφάσιστος πολίτης για τα υπόλοιπα; Η απάντηση είναι ότι δεν περιμένει. Φεύγει!
Συμπέρασμα: Διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς επιτήρηση και χωρίς τον «κηδεμόνα» τρόικα θα είναι δημόσιος κίνδυνος για την πατρίδα μας, αν κρίνω από τα πρώτα δείγματα γραφής της προεκλογικής περιόδου. Το μόνο που μπορεί να κάνει η Αριστερά με τα δεδομένα που έχουμε σήμερα στη διάθεση μας είναι να χαλάσει το παιχνίδι της Ν.Δ. και να της κοντύνει τα ποσοστά με αποκαλύψεις για τις υποκλοπές, τους πλειστηριασμούς και άλλα θέματα διαφάνειας. Ακόμη και αν μπορέσει να παίξει συγκροτημένο παιχνίδι στο τέλος, είναι μάλλον αργά. Θεωρητικά απέχουμε 45 μέρες πριν από τις εκλογές. Τέτοιες αλλαγές της τελευταίας στιγμής δεν απορροφώνται από το εκλογικό σώμα. Οι άνθρωποι πλην εξαιρέσεων παραμένουν ερασιτέχνες. Οι μισοί από αυτούς τρέμουν την ιδέα ότι θα έπρεπε να εγκαταλείπουν τον Μορφέα πολύ πριν από τις 10 το πρωί για να εργαστούν σε υπουργεία. Αν συνεχίσουν έτσι, θα δικαιώσουν εκείνους που πίστευαν ότι η Αριστερά θα ήταν παρένθεση. Λίγο μεγαλύτερη όπως απεδείχθη βεβαίως από τη σύντομη που είχε ονειρευτεί ένας σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά. Αλλά, πάντως, παρένθεση.
