Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου (προσωπικά δυσκολεύομαι κιόλας…) με την ειδυλλιακή εικόνα που επιμόνως φιλοτεχνεί αυτή η κυβέρνηση αλλά και οι συμπλέοντες «θεσμικοί παράγοντες», όπως ο Στουρνάρας της ΤτΕ, για την ελληνική οικονομία.
Αν πάρεις σοβαρά τους ισχυρισμούς τους, θα νομίσεις ότι ζεις σε μια άλλη χώρα. Ενα αναδυόμενο μεσογειακό… Ελντοράντο που προσελκύει επενδύσεις απ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη, δημιουργεί χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας για τους κατοίκους του και πρωτοπορεί στην καινοτομία, στην ενεργειακή μετάβαση και στις στοχευμένες εξαγωγές.
Την περασμένη εβδομάδα μία από τις πιο σεβάσμιες μορφές της ακαδημαϊκής κοινότητας, η Μαρία Νεγρεπόντη – Δελιβάνη δημοσίευσε ένα άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο: «Μέχρι πότε θα κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ότι η οικονομία πηγαίνει καλά;». Στο εξαιρετικό αυτό άρθρο, που σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να αναζητήσετε στον ιστότοπο του newsbreak, η κυρία Δελιβάνη εξηγεί ότι, με εξαίρεση τη Βουλγαρία, είμαστε πλέον η φτωχότερη χώρα της Ε.Ε. και τα συγχαρητήρια των ξένων οφείλονται στο ότι πληρώνουμε με συνέπεια (από το υστέρημα του λαού) τα χρέη μας, χωρίς να διεκδικούμε αυτά που μας οφείλουν.
Πρώτη Ελληνίδα πρύτανης, τρεις φορές εκλεγμένη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και οικονομολόγος διεθνούς κλάσεως, με πολλαπλές περγαμηνές και βραβεία, η Μαρία Δελιβάνη μάλλον γνωρίζει κάτι παραπάνω -ας πούμε- από τον Σκυλακάκη ή τον Ακη Σκέρτσο, που πανηγυρίζουν σαν καλοκουρδισμένες μαζορέτες.
Η αλήθεια, λοιπόν, για την ελληνική οικονομία φοβούμαι ότι είναι πολύ δυσάρεστη. Και εξηγώ αμέσως το γιατί: Οι πολυδιαφημισμένες επενδύσεις αφορούν σχεδόν μονοκούκι τον τουρισμό, η ανεργία των νέων χτυπάει «κόκκινο» (είμαστε μακράν οι πρώτοι στην Ευρωπαϊκή Ενωση) και οι πολυθρύλητες ΑΠΕ που θα έλυναν -υποτίθεται- το ενεργειακό πρόβλημα ξεφυτρώνουν μεν σαν μανιτάρια, αλλά δεν βρίσκουν δίκτυο να συνδεθούν!
Ολα αυτά, όμως, είναι παρωνυχίδες μπροστά στο πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, στην απέραντη μαύρη τρύπα του εμπορικού ισοζυγίου, που ολοένα και μεγαλώνει, ακυρώνοντας, μαζί με το πελώριο δημόσιο χρέος, κάθε ελπίδα αναπτυξιακής προοπτικής.
Δεν χρειάζεται να είσαι νομπελίστας για να καταλάβεις ότι μία χώρα που εισάγει αγαθά πολλαπλάσιας αξίας από όσα εξάγει αποτελεί οικονομικό μοντέλο προς αποφυγήν. Είναι καταδικασμένη να δανείζεται και να είναι εσαεί εξαρτημένη από τις οικονομίες τρίτων χωρών που, αν αποφασίσουν κάποια στιγμή να της κόψουν τη ροή χρημάτων και προϊόντων, μπορούν να τη στραγγαλίσουν σε χρόνο μηδέν.
Ο κ. Μητσοτάκης επαίρεται διαρκώς ότι επί των ημερών του αυξήθηκαν οι εξαγωγές. Κρύβει, όμως, επιμελώς την άλλη όψη του νομίσματος. Οτι τα τελευταία τρία χρόνια… θέριεψαν οι εισαγωγές και το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο γιγαντώθηκε.
Τα νούμερα είναι πραγματικά εφιαλτικά και θα έπρεπε να έχουν ήδη σημάνει συναγερμό έκτακτης ανάγκης στο υπουργείο Οικονομικών. Μόνο στη διάρκεια του περασμένου έτους το εμπορικό έλλειμμα εκτινάχθηκε κατά 50,7%! Για την ακρίβεια, σημείωσε ρεκόρ 15ετίας, φτάνοντας τα 38,4 δισ. ευρώ, αντί 25,4 δισ. ευρώ το αντίστοιχο δωδεκάμηνο του 2021. Το ακόμα χειρότερο, όμως, είναι ότι τεράστια αύξηση του εμπορικού ελλείμματος κατά 40% είχε σημειωθεί και το 2021 σε σχέση με το 2020. Η συνολική, επομένως, διεύρυνση του ελλείμματος μέσα σε μία διετία χρηστής διακυβέρνησης Μητσοτάκη ξεπερνά το… 100%: Από 18 δισ. ευρώ το 2020 σε 38 δισ. ευρώ το 2022! Και έπεται συνέχεια…
Το αντιλαμβάνεστε; Αυξάνονται οι εξαγωγές σε προϊόντα χαμηλής αξίας, αλλά την ίδια ώρα πολλαπλασιάζονται οι εισαγωγές σε πανάκριβες πρώτες ύλες, καύσιμα και βιομηχανικά αγαθά!
Η χώρα επί της ουσίας δεν παράγει τίποτα. Εισάγει από λεμόνια μέχρι αυτοκίνητα. Αλλά και τα λίγα που παράγει δεν φροντίζει ούτε να τα στηρίζει ούτε να τα προστατεύει. Διότι η… προστατευτική πολιτική αντίκειται στη φιλοσοφία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για τους μικρούς, βέβαια.
Η Γερμανία, για παράδειγμα, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων αυτή τη «φιλοσοφία», επιδοτώντας και περιχαρακώνοντας με απροκάλυπτο τρόπο τη βαριά της βιομηχανία, που αποτελεί την ατμομηχανή των εξαγωγών της. Στην Ελλάδα, αντίθετα, δεν υπάρχει καμία κουλτούρα προάσπισης των τοπικών προϊόντων ούτε καν στη λογική «επιμένω ελληνικά».
Η κυβέρνηση προτιμά να σκορπά χρήματα για να διαφημίζει τα εμβόλια της Pfizer και μπουκώνει τα μέσα ενημέρωσης με κονδύλια κρατικής διαφήμισης διαφόρων ειδών, χωρίς ποτέ να σκεφτεί μία καμπάνια για τη δημιουργία μιας ελληνικής καταναλωτικής συνείδησης. Διότι απλούστατα μια τέτοιου είδους συνείδηση δεν περνά από το μυαλό του κ. Μητσοτάκη.
Είναι… αντιευρωπαϊκή. Αφήστε που θυμίζει εποχές χούντας, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός, βρέφος τότε, είχε βγει στην αντίσταση…
Οι λιγοστές παραγωγικές επιχειρήσεις του τόπου έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Πάρτε παράδειγμα τις μικρές ελληνικές μονάδες, όπως αυτές που παράγουν προϊόντα ατομικής υγιεινής χρησιμοποιώντας τεχνολογία αιχμής στο είδος τους. Δεν τις αφήνουν να «αγιάσουν». Εχει πλημμυρίσει η ελληνική αγορά από ανταγωνιστικά προϊόντα πολύ χαμηλότερης ποιότητας που εισάγονται από τη Βουλγαρία και την… Τουρκία!
Μα πώς θα μπορούσαν να περιοριστούν τέτοιες εισαγωγές, μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Δεν ξέρω. Δουλειά του Αδωνη είναι να βρει τον τρόπο. Κι αν δεν μπορεί να τις περιορίσει, τουλάχιστον ας πριμοδοτήσει έμμεσα ή άμεσα το αντίστοιχο ελληνικό προϊόν, προκειμένου να το καταστήσει πιο ελκυστικό.
Είναι υποχρέωση της κάθε κυβέρνησης να ενισχύσει την καταναλωτική συνείδηση, υποδεικνύοντας στους πολίτες ότι η επιλογή ελληνικού προϊόντος, όπου διατίθεται, αποτελεί εθνικό καθήκον. Γιατί αλλιώς το εμπορικό έλλειμμα θα γιγαντώνεται και η χώρα θα οδεύει ολοταχώς προς τα βράχια.
Ενα μεγάλο τμήμα των εισαγωγών έχει ανελαστικά χαρακτηριστικά, όπως ορισμένες πρώτες ύλες, καύσιμα και βιομηχανικά προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, που (δυστυχώς) δεν παράγονται στη χώρα. Αν, όμως, και σε τομείς στους οποίους υπάρχουν ποιοτικά ελληνικά υποκατάστατα προτιμούνται τα… λεμόνια Ισραήλ, ζήτω που καήκαμε.
Η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει έναν πρωθυπουργό που ζει και κοιμάται με το όνειρο να φορτώσει τους Ελληνες με ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Εισαγωγής βεβαίως…
