Χωρίς πόρισμα, με φήμες, με εικασίες, δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα. Δεν θα ήταν σοβαρό. Ας περιμένουμε λίγο. Και φυσικά είναι ανήθικο να κάνουν κάποιοι σπέκουλα πάνω στο αίμα, όταν ακόμη δεν άρχισε η διερεύνηση των αιτίων μιας τόσο φοβερής τραγωδίας, όπως αυτής στα Τέμπη. Μπορούμε όμως να διατυπώσουμε ερωτήματα κοινής λογικής και θα πρέπει αυτά να απαντηθούν από τους ειδικούς και όχι από τους τρενολόγους, στρατηγούς, επιδημιολόγους, πιλότους, σαλεπιτζήδες του facebook και του twitter.
Φοιτητής στη Νομική του ΑΠΘ, το αγαπημένο μου μέσο, πιο οικονομικό και ευχάριστο να ταξιδεύω στη Θεσσαλονίκη, ήταν το τρένο. Πιο αργό, όμως μπορούσες να σηκωθείς, να πιεις τον καφέ σου, και πάντα ήταν πιο άνετα, εκτός αν έπεφτες σε μεταθέσεις ολόκληρης ΕΣΣΟ, οπότε το τρένο ήταν γεμάτο στρατιώτες που πήγαιναν συνήθως σε Μονάδες της προκάλυψης στην ακριτική Θράκη. Μία φορά σπάσαμε ρεκόρ, χάλασαν διαδοχικά τρεις μηχανές. Τη μια φορά μείναμε μέσα σε ένα τούνελ για ώρες, με αφόρητη ζέστη. Μαγεία!
Αντί για περίπου 8 ώρες, κάναμε 17 ώρες να φτάσουμε Θεσσαλονίκη! Ολα τότε χειροκίνητα, μόνο ντίζελ μηχανές και διπλή γραμμή μόνο ως όνειρο, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής από ό,τι θυμάμαι. Σήμερα, λοιπόν, με τεχνικά μέσα πολύ πιο προηγμένα και ψηφιοποιημένα, όταν έχεις δύο γραμμές, δύο τρένα και τα βάλεις και τα δύο στην ίδια γραμμή να έρχονται αντίθετα, μετωπικά, τότε σίγουρα κάποιος έχει τουλάχιστον βαριά εγκληματική αμέλεια(;) και πρέπει να διερευνηθούν και οι ευθύνες αυτού που τον επιβλέπει.
Πρέπει όμως, επιτέλους, να φτάσουμε έστω μια φορά ως το τέλος με ψυχραιμία, να δούμε κατάματα την αλήθεια, να τιμωρηθούν όσοι πρέπει και να αναληφθούν, εφόσον υπάρχουν, και τυχόν πολιτικές ευθύνες. Είναι χρέος προς τη μνήμη όσων έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους, προς την οδύνη των οικείων τους και φυσικά και προς όσους επέζησαν, τραυματισμένοι σωματικά και ψυχικά. Οποιοι έχουν ζήσει την ανατροπή σε μια οικογένεια της φυσικής τάξης, με το να θάβουν οι γονείς το παιδί τους και όχι το αντίθετο, ξέρουν.
Αποφυγή υστερίας, λαϊκισμού, αλλά και αληθινή αναζήτηση της αλήθειας, με ουσιαστική τιμωρία και αλλαγές σε όσα πρέπει, για να ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα να συμβεί ξανά. Η ανάγκη κυρίως για το τελευταίο, να μαθαίνουμε την αλήθεια και να ανεβαίνει όσο ψηλότερα γίνεται ο πήχυς της ασφάλειας, είναι το σημαντικότερο. Σε τέτοια γεγονότα οι συνέπειες μπορούν να συντρίψουν οποιονδήποτε. Μπορεί να βρεθεί εκεί οποιοσδήποτε, παιδί, αδερφός, γονιός κάποιου, και μια τέτοια συμφορά μπορεί να συντρίψει όλη την οικογένεια, και τους ζωντανούς που μένουν πίσω αλλά ποτέ δεν ξεπερνούν την απώλεια.
Συχνά οι παράπλευρες απώλειες, αυτών που συνθλίβονται, διότι ποτέ δεν βγαίνουν από τον κύκλο του πένθους, είναι μεγαλύτερες από ό,τι νομίζουμε. Δεν βγαίνουν όλοι οι άνθρωποι δυνατότεροι από την απώλεια. Δεν κατορθώνουν όλοι να ζήσουν προχωρώντας παρακάτω με τον ορθό και υγιή κανόνα: να αγωνίζεσαι για να αλλάξεις αυτά που μπορούν να αλλάξουν και να αποδέχεσαι αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν. Και έχουμε όλοι δει κάποιους ανθρώπους που δεν μπορούν να αποδεχθούν το αμετάκλητο του θανάτου και δεν μπορεί να τους παρηγορήσει πάντα η παρηγοριά της πίστης μας με όσα πρεσβεύει για το επέκεινα.
Γι’ αυτό χρέος μας είναι η ασφαλέστερη δυνατόν κοινωνία σε κάθε πεδίο. Στις μεταφορές, στην ασφάλεια, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, παντού. Πάντα θα ελλοχεύουν το τυχαίο, ο ανθρώπινος παράγοντας, το λάθος, ακόμη κι ο δόλος, όμως μόνιμη έγνοια κράτους και συνείδηση ευθύνης των πολιτών είναι να επιδιώκουμε το απόλυτο και ας μη φτάσουμε ποτέ σε αυτό. Να ελαχιστοποιήσουμε όμως τις πιθανότητες να κλάψουν άνθρωποι για τους αγαπημένους τους, όπως σήμερα, μετά την εκατόμβη των Τεμπών. Η σκέψη μας, χωρίς πολιτικό χρώμα, μόνο με αγάπη σε αυτή τη γη και στους ανθρώπους της, είναι μαζί τους.
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, Αντιπρόεδρος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
www.neadexia.gr
