Η Ελλάδα βιώνει μια ανείπωτη τραγωδία. Απέραντη θλίψη έχει καταβάλει τον ελληνικό λαό για τα παιδιά που χάθηκαν και για την τραγική κατάσταση στην οποία διαπιστώνεται ότι βρίσκεται το κράτος και η Ελλάδα.
Ομως, αλήθεια, πώς φθάσαμε ως εδώ; Ποια είναι τα κύρια στοιχεία της παθογένειας που χαρακτηρίζει αυτήν τη χώρα;
Οικογενειοκρατία: Από τρεις οικογένειες είχαμε οκτώ πρωθυπουργούς, ενώ άλλοι δύο γόνοι των οικογενειών αυτών «ράβουν» κοστούμια για το πρωθυπουργικό αξίωμα.
Παρεοκρατία: Συμμαθητές από συγκεκριμένα «ευαγή» εκπαιδευτικά ιδρύματα εναλλάσσονται σε κρίσιμες πολιτικές και κρατικές θέσεις, με αποκλειστικό κριτήριο τις προσωπικές τους σχέσεις, και όχι το δημόσιο συμφέρον.
Κομματοκρατία: Από τις χειρότερες μάστιγες της ελληνικής πραγματικότητας. Η κομματοκρατία και ο κομματισμός του κράτους το έχουν οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση, με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί σωστά και υπέρ των πολιτών.
Διαφθορά: Η διαφθορά είναι «φυσιολογικό» αποτέλεσμα των παραπάνω. Ο λαός μας λέει ότι «το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι». Οταν είναι διεφθαρμένοι οι προϊστάμενοι, δεν μπορούν να ελέγξουν τους υφισταμένους και έτσι η διαφθορά φθάνει μέχρι και τον… κλητήρα.
Διάκριση των εξουσιών: Εχει καταπατηθεί βάναυσα αυτή η βασική αρχή λειτουργίας του πολιτεύματος, με πλήρη επιβολή και χειραγώγηση της εκτελεστικής εξουσίας έναντι της νομοθετικής και της δικαστικής. Αυτό έχει αποτέλεσμα να μην υπάρχει έλεγχος της νομοθετικής επί της εκτελεστικής ούτε της δικαστικής εξουσίας έναντι των άλλων δύο.
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Η λεγόμενη «τέταρτη εξουσία» έχει χάσει προ πολλού τον ρόλο της. Τα ΜΜΕ σε μεγάλο βαθμό ελέγχονται από την κυβέρνηση και τα κόμματα και, πολύ απλά, δεν ελέγχουν την εξουσία, αλλά είναι συνένοχοί της.
Αποτελέσματα της κατάστασης που περιγράφηκε παραπάνω:
Δημόσιο χρέος: Από το 1974 έως σήμερα έχει συνεχώς ανοδική πορεία, με αποτέλεσμα σήμερα να έχει εκτοξευτεί στα 400 δισ. ευρώ και η Ελλάδα να έχει καταστεί αποικία χρέους. Καμία κυβέρνηση όλα αυτά τα σχεδόν 50 χρόνια δεν είχε το θάρρος να πει την αλήθεια και να ζητήσει από τον ελληνικό λαό θυσίες για να τιθασευτεί αυτό το «θηρίο», που απειλεί την κοινωνία και την ίδια την Ελλάδα.
Σύστημα Υγείας: Καμία κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να βάλει τις βάσεις για ένα λειτουργικό σύστημα Υγείας, χωρίς ράντσα και χωρίς «φακελάκια». Εχουμε καταντήσει η ντροπή της Ευρώπης με τα «φακελάκια» στους γιατρούς.
Παιδεία: Δανείζομαι αυτά που είπε η κυρία Ευθυμίου για το θέμα: «Στην Ελλάδα αλλάζουμε, υποτίθεται, το εκπαιδευτικό σύστημα πολύ συχνά. Κάτι που, προφανώς, δεν έχει νόημα. Πρόκειται για εθνική κωμωδία, γιατί όλοι γνωρίζουν πως κάθε “εκπαιδευτική μεταρρύθμιση” είναι τραγικά εφήμερη. Και, εξ αυτού, άνευ ουσίας. Και στο εξωτερικό, πάντως, τα εκπαιδευτικά δεδομένα επανεξετάζονται – κατά καιρούς. Σε εμάς, βέβαια, όλα είναι δραματικά εφήμερα. Το μόνο σταθερό είναι η διαρκής πτώση. Αλλά έχουμε, πλέον, συνηθίσει ως κοινωνία να ωθούμαστε προς όλο και μεγαλύτερο χάος και καταστροφή. Και είμαστε, μάλιστα, ήρεμοι μπροστά στο κακό αυτό. Σαν έτοιμοι από καιρό… Ο απόφοιτος δημοτικού του σχολείου της γειτονιάς πριν από 40 χρόνια ήξερε πολλά περισσότερα από πολλούς αποφοίτους λυκείου σήμερα».
Δημογραφία: Το ελληνικό έθνος φθίνει και γερνάει επικίνδυνα. Καμία κυβέρνηση και καμία παρεούλα δεν έχει πάρει μέτρα για το θέμα, με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε στον γκρεμό.
Ενοπλες Δυνάμεις: Επί σχεδόν είκοσι χρόνια απαξίωσαν τις Ενοπλες Δυνάμεις και διέλυσαν στην κυριολεξία την αξιόλογη αμυντική βιομηχανία που είχε η Ελλάδα. Ξύπνησαν και άρχισαν να αγοράζουν οπλικά συστήματα μόνον όταν είδαν το «Ορούτς Ρέις» να παραβιάζει επί 92 ημέρες τα κυριαρχικά μας δικαιώματα – με βάση το Διεθνές Δίκαιο, δυνητική υφαλοκρηπίδα – ΑΟΖ της Ελλάδας.
Σιδηρόδρομοι: Για το θέμα αυτό δεν θα πούμε τίποτα. Είδαμε τα τραγικά αποτελέσματα στα Τέμπη.
Περιμένουμε τώρα τα κόμματα να κάνουν προεκλογική εκστρατεία και να μας παρουσιάσουν τα προγράμματά τους για τα παραπάνω ζητήματα και για το μέλλον αυτού του δύσμοιρου τόπου.
