Δεν νομίζω ότι ο Κώστας Γιαννίδης, που έγραψε τη μουσική, αλλά ούτε και ο Αλέκος Σακελλάριος, που έγραψε τους στίχους του τραγουδιού «Συγγνώμη σού ζητώ, συγχώρεσέ με», ήταν συριζαίοι. Αλλωστε, το τοιούτον τι συνέβη το 1937. Ομως αμφότεροι είναι τόσο παραστατικοί.
Σαν να ήταν μπροστά στη σκηνή όπου ο Ανωγειανός ζήτησε συγγνώμη, κάπως έτσι συμπεριελήφθη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και ούτε γάτα ούτε ζημιά (και αυτό του Σακελλάριου). Σαν κάτι να ’ξεραν.
Για κλείστε για λίγο τα μάτια σας, χαμηλώστε το φως και φανταστείτε τον σ. Πολάκη να τραγουδά a cappella στον σ. Τσίπρα: «Εχωρίσαμε θαρρώ, κάποιο βράδυ βροχερό/κι ούτε ένα τελευταίο, δώσαμε φιλί/Ετσι θα ‘τανε γραφτό, υποφέραμε γι’ αυτό/μα, είν’ αλήθεια εγώ πως φταίω πιο πολύ. Ρεφρέν (όλοι μαζί): Συγγνώμη σου ζητώ, συγχώρεσέ με/μετάνιωσα πικρά, τ’ ομολογώ/σαν πρώτα τώρα πάλι αγκάλιασέ με/το ξέρω ότι έφταιξα εγώ».
Είναι μεγάλο πράγμα να έχεις το θάρρος να ζητάς συγγνώμη, ιδίως όταν με αυτήν εξασφαλίζεις μια θέση στον ήλιο των ψηφοδελτίων. Αν στενοχώρησα τον κ. Πολάκη, ζητώ συγγνώμη…
